De seguro, foi profundo o acoro
e a pavura que infundiu aos antigos a visión que experimentaron
ao chegar a estas terras, lugares nos que só se ollaba un infindábel
mar no que se mergullaba o sol, como se o o céano o devorase, ao
tempo que se escoitaba un fondo laio, crenza que inda hoxe compartillan
algunhas xentes desta finis terrae.
A lenda da Ara Solis, quizais de orixe grega,
refire que o povo caldeo, que adoraba o sol, decidiu un día pescudar
o escondrixo do astro durante as horas da noite. Abandonando os seus lugares
natais, os caldeos comezaron o seu camiño cara a Occidente. O derradeiro
lugar ao que chegaron foi Galiza, onde se decataron de que o mar lles impedía
continuar o avanzo, ao mesmo tempo que descubrían que o Sol se asolagaba
no océano. Convencidos de que entre as augas pasaba o astro adorado
as horas da noite e abraiados perante aquel prodixio, decidiron construír
naquelas terras un altar ao que puxeron de nome Ara Solis.
|
Hai quen afirma que o cáliz e a hostia do escudo de Galiza son unha representación simbólica ou filtrada pola relixión cristiana do sol sobre o ara. |
Escribeme!...
