En Corcubión, non lonxe do cabo Finisterre, aló
onde están as extremidades do mundo, había un pescador que
era xove e fermoso e tódalas rapazas do país querían
converterse na súa dona. Pero o pescador non se daba présa
en casar. Levaba unha vida tranquila, traballando só para poder
vivir honradamente e de modo algún pensaba en atesourar para asegura-la
súa vellez.
Un día que fora visitar a uns parentes nun casal
alonxado, cando volvía por un atallo, tropezou cunha meiga que estaba
sentada nun tronco dunha árbore. Saudouna amablemente, como facía
sempre que se atopaba cunha muller. Sen embargo, sabíache ben que
era unha meiga, pois tiña os ollos demasiado claros para pertencer
á raza dos humanos.
- ¿Onde vas, gallardo rapaz?, dixo.
-Volto á casa, respondeu.
- Regresarás á túa casa cando eu queira,
dixo a meiga. Primero hasme prometer casar comigo.
Considerouna atentamente. Era xove e moi bela, pero era unha
meiga. Sabíache ben que non era posible casar cunha muller así.
- Non che teño intención algunha de casar, respondeu
o mariñeiro, nin contigo nin con ningunha outra.
-Será comigo e con ningunha outra, díxolle ela. E se non
me queres prometer tomarme algún día en matrimonio, heiche
face-la vida imposible.
-Non che hei prometer nada de todo, exclamou o pescador.
E, sen esperar máis, retomou a marcha e Voltou á
casa. Alí tivo que prende-lo lume na lareira para prepara-la cea.
Pero por moita leña seca que puxo e por moito golpe de chisqueiro,
non foi quen de acendelo. Resignado, comeu frío e deitouse cedo.
E ó día seguinte, ergueuse e preparouse para ir ó
mar. Agarrou os aparellos, puxo os remos ó lombo e dirixiuse ó
porto. Desatou o seu bote e foise para pescar.
Facía bo tempo e había moi pouco vento. Pronto
o pescador sentiu que un sopor lle andaba a pesar na cabeza. Deixou de
pescar e deitouse na barca, dicíndose que un soniño faríalle
ben.
Dormiu cáseque todo o día. Despertou de golpe
ó sentir que alguén lle apalpaba as pernas e lle dicía
baixiño:
-¡Oh, que perniñas tan boas!
Despois sentiu que lle apalpaban as coxas. E a mesma voz murmuraba:
-¡Oh, que coxiñas tan boas!
Ergueuse, pero non viu a ninguén. Estaba só no
bote e o bote estaba ancorado nunha enseada rochosa, á parte de
todo.
Non había alma vivinte na ribeira, e o mariñeiro atopabase
moi perplexo.
De sócato, oíu a mesma voz dicir, moito máis
forte:
-¡Tráeme a machada para que lle corte as pernas
e as coxas!
O pescador suaba de medo, pero non soprou palabra. E sen embargo,
a voz repetía:
-¡Oh, que perniñas tan boas! ¡Oh, que coxiñas
tan boas!
E iso cada vez máis forte. E en breve, foi unha voz de
trono quen gritou:
-¡Traédeme a machada!, ¡traédeme a
machada!
Nese momento, algo saltou fóra do barco e púxose
a nadar a grandes brazadas coma Un peixe. O pescador non comprendía
o que lle pasaba. Esperou sen se remexer e sen dícír nada.
Por fin, cando o ruído acalmou, el mesmo se deslizou fóra
do bote e acadou a costa Xa nela regresou á súa casa a todo
meter, sen esperar a que o fenómeno se repetise.
Cando quedou curado, decidiu volver á pesca. Pero en
canto saíu da casa, tropezou coa meiga. Estaba sentada sobre un
penedo a beira do camiño e mirabao con olios brillantes.
-Bos días, meu rapaz, dixo. ¿Tes reflexionado
no que che pedín o outro día? ¿Vasme prometer que
te casarás comigo?
-¡Eu non prometo nada de todo a ninguén!, exclamou
o pescador de mol mala uva.
E foi cara ó porto. Colleu o bote e foi pescar pola ría.
Pero cando se abaixaba nun lugar para ver se había peixes, víu,
no fondo do mar, un vello baul estragado que ceibaba montóns de
pezas de ouro que chispeaban por todas partes. Sen perda de tempo, arriou
o rizón e, despoxándose da roupa, mergullouse.
Cando chegou onda as pezas de ouro que vía, tendeu as
mans e apañou dous puñados completos. Entón, remontou
axiña deica o bote e deposítou alí o botín.
Pero para o seu espanto, víu que eran pedras as que se atopaban
no barco.
-¡Equivoqueime!, exclamou. Coas présas, recolín
calquera cousa.
Mirou debaixo do mar e víu aínda o baúl
coas pezas de ouro que lle saían. Sumerxiuse de novo, pero esta
vez, tomara a precación de levar un saco,que tiña no bote.
De présa, xa no fondo do mar encheu o saco e voltou a barca. Despois
de se izar a bordo recuperou a respiración e derramou o contido
do saco no bote. Pero so eran croios
Daquela escoitou unha voz que dicía baixiño, e
logo cada vez máis forte:
-¡Quen demasiado ambiciona sen nada queda!,
¡quen demasiado ambiciona sen nada queda!
Por máis que o pescador miraba no seu entorno,
non había ninguén nos arredores. Estaba só naquela
parte da costa, e unicamente as gaivotas se arremuiñaban á
espera de recoller algúns peixes que el pescaría. Pero estaba
tan decepcionado porque as pezas de ouro que vira non eran máis
que pedas, que lle subiu a febre e quedou quince días na cama enfermo.
Cando curou, decidiu ir pasa-lo serán á pousada.
Saíu da casa, e, na entrada da vila, atopeuse coa meiga. Estaba
sentada nun banco e era máis bonita que nunca. Pero o seus ollos
eran tan brillantes que costaba traballo soste-la súa mirada de
tanto que resplandecía e lastimaba.
-¿Queres casar comigo?, preguntou a meiga.
-¡Non casarei con ninguén!, respostou o pescador.
E foi dereito á taberna. Alí fartouse de beber
cos amigos. E era xa moi tarde cande se quixo ir. A noite era moi escura.
Felizmente, coñecía perfectamente o camiño que levaba
á súa casa.
Pois ben, cáseque chegara cando avistou unha fermosa
luz que parecía surxir da terra. Acercouse e abaixouse para examina-lo
que era. Entón viu un corredor que se abría baixoterra e
que semellaba devir cada vez máis ancho. Intrigado, quixo saber
máis. Meteuse polo fumado, seguíu o corredor e desembocou
nunha vasta sala onde a luz surxía inexplicablemente de tódalas
paredes. E sen embargo, na sala non había nada, nin sequera
o máis pequeno vestixio dunha lámpada que piudese provocar
esa luz.
Andaba nestas cavilacións cando se sentiu agarrado polas
pernas e polo brazo. Algo que non vía termaba del e obrigabao a
se deitar no chan. E unha voz dixo docemente:
-¡Oh, que perniñas máis boas!
Outra voz pareceu responder:
-¡Oh, que coxiñas máis boas!
A primeira voz continuou:
-¡Oh, que braciños tan bos!
A segunda voz dixo aínda:
-¡Oh, que manciñas tan boas!
O pescador estaba aterrorizado. Trataba de se pór de
pé, pero non podía. pegado como estaba ó chan por
unhas mans que non vía pero que asemellaban moi poderosas. Entón,
unha terceira voz dixo cun ton moito máis forte:
-¡Oh, que cabeciña tan boa! ¡Oh,
que cabeciña tan boa!
Pero o que acrecentou o terror do pescador foi o ver unha machada
paseándose polo aire e dirixíndose cara a el. A machada xiraba
por enriba da súa cabeza e o ser invisible que a manexaba parecía
querer cortarlla.
-¡Auxilios!, gritaba o pescador.
Daquela viu como se aproximaba a meiga. Agarrou a machada
coa súa man branca, e cando a tivo ben suxeita, a machada desapareceu.
E o pescador sentiuse liberado das mans invisibles que o mantiñan
no chan. Ergueuse e mirou á meiga. Era máis bela que nunca
e os seus ollos aínda máis brillantes que as outras veces.
Sorría e fitaba ó pescador con moita dozura.
O pescador estaba aliviado ó ver que a meiga
se atopaba alí.
Acababa de o librar dunha situación atroz e tiña
a esperanza de que o exudaría a saír deste estraño
lugar onde endexamais debería ter entrado.
-¿Queres casar comigo?, preguntou.
O maríñeiro nin sequera se escoitou
responder:
-Si, dixo, con moito gusto.
O xove casou coa meiga, polo que se conta, e deixou o
traballo de pescador. Estableceuse coa súa dona nunha colina, no
medio dos bosques e ninguén soubo nunca de que viviron. Pero tiveron
numerosos fillos, e, aínda actualmente, son descendentes da meiga
e máis do pescador aquelas a quen os homes atopan ás veces,
pola noite, cando a escuridade invade a terra. E esas mulleres sempre fan
a mesma pregunta:
-¿Queres casar comigo?