Een Goorn in Hawaii
Soon paar Jahr is’t nu all woller her, siet mien Fro un ik dor in’n Pazifischen Ozean, twüschen Maui un Lanai, bi de luettje unbewohnte Insel, Molokini at se heet, an’n duken weer’n. Wi wull’n maal sehn wat dor vor Fische leven deen, in dissen half överswemmten Vulkon.
Wi weern in soon lütt Katamaran „The old Idlewild" röver schippert, harrn Fröhstück in Hoven vun Maalea harrd un harrn denn mit so twintig bit dartig annere Kunnen an mustert, vör de bold twee stünnige Fohrt na Molokini.
De Kaptän „Phil" heede he, he wuss so allerhand to vertelln, um us de Tiet to verdrieven, vun all de Könige un er Volk, wat hier fröher maal wohnt harr. Siene Fro „Jenny", eene echte Hawaiian Deern, se seeg to, dat de Fohrgäst up eere Kosten keemen un bede jeden een wat to drinken, or een beten Frucht an, dat harr all eenen feinen, frischen Geschmack.
Dat Wedder weer graad so, at ut een Billerbook, keen Wind un keen Seegang, nix, rein garnix um soone Fohrt verdwass to kamen. Dat Duken weer eenmaalig, de Fische de freten us dat Brot un de grönen infroren Arfken man so ut use Hand, se keemen in alle Farven un Gröten de een sik vorstellen kann. At wi mit Duken dahn weer’n, maakte „Phil" noch eene Umkreisung vun de Insel. Dat weer meiss soon lüttjen Toschlag, wiel dat jo so ruhig weer. He wull us maal wiesen, wo de Könige in fröhere Tieten vun de hogen Affhänge sprungen weer’n, um to bewiesen wie goot se duken un swimmen kunnen.
„Phil" he wuss vun allen’s wat to vertell’n, over so halfwegs na Huus to, bleev he mit sien Schipp stahn un reep „so, nu man alle Mann över Bord". Dat Water weer so blau un klor un warm, dor weer nich een, de sik besworr’n de, um in soon grooted Swimmbecken rum planschen to können. "Phil" siene Fro „Jenny", se lachte luut un sprung man so Hals över’n Kopp, mit all eer Tüch an, in‘t Water. Se weer uk dejenige de toseeg dat miene Fro un ik up usen Camcorder up namen wurr’n. Disse Fohrt gung denn jo uk to End, un dat weer’t, --- so dachen wi.
Na twee Jahr weer’n wi maal woller up de Insel Maui, up Urlaub un harrn an dissen Daag besloten, maal eene Wieneree to besöken, dat schull glieks na Middaag los gahn. De Besichtigung de duurde siene Tiet. Just at wi dorbi weer’n den Wien to probeern, in den smalen Loden, dor keek ik so övern Tresen weg un seeg dor „Jenny" stahn. Se seeg mi uk un nickkoppde mi to. Miene Fro segg uk furrn’s „Du, de kennt wi doch, welk een is dat?" at ik er dat vertellde, wer dat weer, dor segg se, - „jo, du- dat stimmt uk"
Buten in Goorn, de weer recht moi anlegt, möten wi up mit de Fro, wi stellden us woller vor un se wuss uk furrns vun wo se us kennde. Se stellde us eere Freundin vor, dat weer eene Japonerin, de up Besök weer. Dat weer ne ganz feine Deern dat kun een furrns seen. Se kunn uk perfekt Englisch snacken, up disse Art kemen wi inne Snakeree un gungen tohop denn Padd endahl, na de Utfohrt to. Dor froog „Jenny" of wi er woll de Ehr geven wulln se to beglieden, se wull eere Freundin maal eere Buuree, or Farm at se dor to seggen de, wiesen. Wi kunnen geern mit kommen, wenn wi nix anners plant harrn, wi schulln man achter er an föhrn. De Wieneree weer all meiß an End vun de Straat, eere Farm leeg noch een beten wieter denn Weg endahl .
Nu kemen wi dör Lavafelder un Lavafelder un noch mehr Lavafelder un na soon Tiet bleev „Jenny" vor’n Heck stahn, nehm dat Slott aff un leet us dör, maakte dat Heck woller to un dat Slott an. Dat gung nu noch seß- seven maal so, bit wi toless so half wegs up de Siet vun Haleakala, dat is de groote Barg dor up Maui, rup föhrt weern. Se lachde övert ganze Gesicht un seggt -"nu stiegt man ut, wi sünd dor, nu will’k jo maal wat wiesen."
Eers moss se maal na kieken of de Peer, de dor rumleepen uk Water to supen harrn, denn at wi us so umkeken, kunnen wi wieter nix at ne Wisch, een paar Böhm un Gestrüpp sehn un endlose Lavafelder bit na unnen an’t Water dal, dor unnen weer jo de Ozean, de groote, wiete Ozean.
At wi nu vun usen Parkplatz los mascheerden, na de Gebäude to, de twüschen de Bööm dör keeken, dor geev „Jenny" us soon beten Unnerricht, at to wat sik up dissen Barg all af speeld harr, so wiet at se dat wuss.
So at "Jenny" us dat vertellde, weer to er Grootvadder’s Tieten, at he noch leeven de, un een jungen Kerl weer, geev dat up Maui een Landbaron de heede Baldwin un disse Mr. Baldwin harr nu veel, veel Land. Dor weer nu over een Deel, de em gewaltig Koppkeelt geev, un dat weer ne Pest, de em dat ganze Land versaude. Disse Pest weer in de Form vun Unkruut, de siene Köh un Rinner dat ganze Grass wegnehm. He wuss sik eenfach keenen Rat mehr, bit eenes gooden Daags "Jenny’s" Grootvadder dor up to keem un Rat wuss, um dat Unkrut aff to schaffen. Se harrn’t versoggt un dat Unkrut gung uk weg. Ut Dankbarkeit vor disse Rettung harr disse Mr. Baldwin, eeren Grootvadder nu een Angebot maakt, dat he sik een Stück Land ut söken kunn, egol wo dat weer. Grootvadder Flemming, so heede he, meende dat dit Stück Land wo wi nu up stunnen woll just dat Rechte weer, vor wat he in Sinn harr. He wull eenen Botonischen Goorn anleggen, over man blots mit eenhemische Planten, Bööm un Strücker, socke de all meiss an’t Utstarven weern.
Nu harr he över de Jahr’n, siet he dat Land harr, so aller hand seltene Planten un Bööm tosamen holt un in dissen Goorn anplant un dat weer wat "Jenny" us wiesen wull. Disse Goorn weer in een "Caldera" anlegt wurrn, do froogten wi denn glieks wat woll een "Caldera" weer, do meende ‘Jenny" denn, dat een sik dat so vorstellen moss, " dat wenn de Fürgott Pele un de Düvel sick in de Futten kreegen, to vergonnen Tieten un de Düvel sik up’n Kopp stellde, un sik ut een Näslock snuven dee un all’ns wat dor rutflogt, dat liggt dor nu bit unnen hen, na den Ozean to. Dat Näslock weer wieter nix at een grooted Lock inne Grund, wo to fröheren Tieten maal Für un Asch un Steenen utspeet wurrn is."
-Süss, nu wussen wi jo Bescheed.
"Jenny’s" Grootvadder harr vor sienen Goorn eenen Caldera ut socht or Krater un all de Bööm un Planten na unnen to in dissen grooten Trichter plant. At wi nu an denn Rand vun denn Caldera stunnen, kunn wi furrns seen dat dit, wat ungewohnlicht weer, hier boven so halfwegs denn grooten Barg rup, eenen so fienen Goorn to finnen, wo all de seltsamsten Planten vun Hawaii to finnen weern. All dat Grass weer meit wurnn un de Padd weer moi utharkt, all’ns seeg akrot ut. De Padd weer breed noog dat twee Minschen neven anner’n gahn kunnen, leep so anne Siet vun denn Trichter, sinnig na unnen dahl.
Jeden een vun de Planten harr een Schild bistahn wo up Hawaiian, Englisch un up Latain de Naam upstund. Use Gastgeverin wuss all de Naamen ut’n Kopp, vun welke Insel de Planten keemen, or woveel dor noch vun existeerden. Dor weern een paar, wo disse Exemplore de Eenzigsten weern, de dat dor noch vun geev. De grooten Blomen de dor bleuden un de Geruck de dor vun ut gung, is kum to beschrieben. "Jenny" harr dit nu all moi up de Reeg holn, siet er Grootvadder sturven weer, vor een paar Jahr un se dit moie Stück Land arvt harr.
At se nu over seeg dat se dor nich alleen gegen an kunn, hett se eenen Professor vun de Universität vun Hawaii to Rat trucken un de harr er nu unner de Arme grepen, at he dissen seltsamen Fund sehn harr un nu keem he jeden Monat mit eenige vun siene Studenten röver vun Oahu un hulp er, dat all up de Reeg to holn.
Manchmaal gung se vun Padd aff um us maal ne Handvull vun de grooten Blomen to plücken, dormit wi denn affsünnerlichen Ruuch uk vull geneeten kunnen.
Wi gungen hen un her denn Padd dahl. Na soon Tiet weer’n wi sowiet na Unnen kamen dat wi de Sunn kum noch seen kunnen, ganz boven över use Köppe, weer noch soon beten Sunnlicht to seen, na Unnen to keeken wi immer noch up de Boomspitzen. Dat gung sowiet na Unnen dahl, dor kunn een dat Gruseln bi kreegen. Do meende de Japonerin dat dat nu over woll an de Tiet weer, dat se woller girn na Boven hen mugg an de frische Luft. Dat Geschrei vun de Vogels un uk use Snakeree de wurd immer luter, de Luftdruck wurd sworer in de Hit. Dat wurd uk noch spökerisch, "nä, nu wurd dat Tiet" meende se. Ik glövde dat se woll toveel dor andacht harr, dat wi denn Düvel in de Näs rum leepen un se dat soon beten mit de Angst kreegen harr. Wi mossen us mannigmaal versnuven up denn Weg na boven to, wiel dat so heet weer, weer’n all meiss verdosst, at wi bi de Bretterbuden ankeemen. Use Gastgeberin lad us uk furrns in, man even mit rin to kamen um wat to drinken.
At "Jenny" un de Japonerin glieks eere Schoh ut trucken, bleev us jo uk nix anners över at dat uk to doon, offglieks dor man blots een rugen Holtfootbotten weer. De Luken wurn denn jo uk glieks open maakt, dormit Licht rinkeem, Fenster mit Glass geev dat nich. At wi us umkeeken, seegen wi dat wi in een Jagdhuus weern, de ganzen Wannen weern mit Trophien vun utstoppt Deerten behungen, de "Jenny’s’ Grootvadder schooten harr. Eenige kemen vun Afrika un annere vun Alaska. De Utsicht vun hier boven, weer up denn Ozean dahl un wi kunnen seen, wo wi vor een paar Jahr maal swummen harrn un mossen dor över lachen. De ganze Lage hier boven weer wunnerschön, offglieks dat meiste wat een seen de, weer brune Lava. Over dit Stück Land maakte een enorm grooten Indruck up us un weer uk woll de Höhepunkt vun usen Urlaub, denn wi wussen glieks dat nich all to veel Touristen, dit hier jemaals to seen kreegen, vor us jedenfalls weer dat eenmaalig.
