Plattdeutsch - Plattdüütsch, dat is un blifft mien Mudderspraak

vun Johnny Meyer

Eenes avends mal, at wi tohoop seten un us wat vertelln deen, keem de Snakeree up Helgoland togangen.

Soon paar vun de Jungs un Deerns ut us Dorp weern jo all mal dor wesen, eenige harrn de Snut vull un annere weern totol begeistert. At wenn soon Pott mit Mölk överkoken deiht, so keem dat dor rut, neem garkeen End. So upgereegt weer'n se all mit'n anner, vor allen de, de dat gefullen harr.

Helgoland, use Insel dor buten in de Noordsee, de Insel de de Tommy's twei smieten wull'n un dat nich kunnen. "Dor möss hen, dat möss seen, wenn dor noch nich wesen büst." "Um dor hento kamen müss reinweg up hooge See gahn." "Wort Jo weg," meende eene Fro "wenn Jo de Moot dor na steiht to kotzen, denn gaht dor man henn."

So faken kam ik nu jo uk nich dor to, dat de Tiet un dat Weer just recht is, over dit mal kunn dat woll henn haun, gung mi dat noch gau dör'n Kopp. Un denn de ganze Spoß de dor bi rutkumt, soone Fohrt mit'n grooten Damper up hooge See?. Dorum alleen, kanns dat jo all mit maken, dach ik mi.

Mien Kumpel un ik, wi harrn de Oogen un Ohren wiet open, so wiet at dat man gung. At de Avend to End gung, dor weer use Reis plant, dor mossen wi noch even henn, eer de Urlaub to End weer.

"Un wenn dat nu slecht Weer is?" meende Heinz, "Jo möss up an kamen laten, pott egal wat de leeve Herrgott us inne Mööt smitt, wi fohrt mit. Wi gaht na Helgoland."

Morgen's fröh um Sess gung dat los, rut ut Bett. Fröhstück, 'n paar Plünnen inn'e Tasch, fertig, aff. Över de Autobahn vun Ollnborg na Wilhelmshoven, duurde dat jo man knapp een Stunn. Up güntsiet vun Parkplatz leeg de groote Damper all. Dat Schipp, de "MS Helgoland" wo wi mit up groote Fohrt gahn wulln.

"MOIN, willkommen an Bord" stund dor groot up dat Schild. Wi föhlden us furns at tohuus. De Lüüd de keemen een na'n annern, Slag Negen gung dat los. De Kaptein, de tuut sien Horn noch gau dreemal un wi weern uk all unnerwegens. De lüttje Stadt Dangast keek man so even övern Diek, dor na südoosten to. An de Butjodinger Siet weer nich all to veel to sehn, wiel dat Land jo achtern Diek leegen deiht. Mal een Dack vun een Buurnhus un een paar Bööm, dat weert over uk.

Aver up disse Siet na Westen to, dor geev dat fix wat to seen. De Mienensöker, Bojensetters, Öltankers, Krabbenboote und annere Kutters leegen all up un dahl de Küst. Weer man goot dat ik mien Feernkieker mit brocht harr. Een paar vun de grooten Öltankers weern just dorbi eer Cargo to löschen. Wilhelmshoven is jo Düütschlands gröötste Ölumschlaghoven.

De grönen un roten Bojen wiesden usen Käptain denn Weg na Helgoland. At wi an Horumersiel vorbi kemen, vertellde mien Fründ mi dat he vun dor ut mal up See gahn weer un denn vun dicken Nevel överrascht wurd, "dor hörde de Spoß over up," meende he.

At us Schipp ut dat Jadefohrwater rut beegen de, dor kunnen wi all de Lüchtürme vun Wangerooge, Mellum-Platte un denn Roden Sand Lüchturm seen. Up Wangerooge keek de groote Windmöhl över de Dünen, dat weer dor, wor ik mien Vetter, de dor wohnt, vor een paar Jahr mal hulpen harr, dat Fundament vör de Windmöhl to boon.

Bold weern kiene Bojen meer to sehn, wi weern up hooge See. De grooten Containerschipps, de kemen un gungen ut de Elbe un Werser Fohrwater. So wiet at dat de "MS Helgoland" angung, vun nu an gung dat dree Strich vun Norden aff, up'n Compass, up Helgoland to.

De See, de weer so blank at een Speegel, dor röögde sik rein gornix. Wat harrn wi vor Glück, uk de Sunn keem nu bi lüttjen dör de Wulken dör. In denn Legestohl holde ik dat nich all tolang ut, ik harr Schiss dat mi wat ut de Mütz gung. Nu harrn wi Tiet us dat Schipp antokieken, ne moi Tass Koffee un een Stück Koken dat weer wat vor us Mudder's Jung.

De Insel Helgoland keem bold in Sicht un lang duurde dat nich, bit de Ankerkedden ratteln deen, wi weern dor. De Lüttjen witten "Börteboote" - wi se heeten doot - de keemen een na'n annern answarmen un keemen an'ne Siet. De Lüüd kunnen utbooten um an Land to gahn. Siet neintienhunnerteenunfoftig gifft dat een Gesetz, dat dat so sien mööt, dormit de Insulaners uk een Inkomen hefft. Dat is all glieks in denn Fohrpries mitinreekent.

"Grön is dat Land, witt is de Sand, rot is de Kant, dat sund de Farven vun Helgoland" so heet dat Leed, wat se dor just speelen deen, at wi an de Landungsbrügg anlegen deen. De Straat in't Dorp harr an beide Sieten aller hand vun de Zigarretten un Schnapsbuden upboot. Dat weer jo meiss all Tollfree. Jedeneen de dor wohnt will so veel verdeenen vun de Touristen at se man könt, denn anners is dor nich veel an Industrie.

De Gang na de "Lange Anna" een Felsen, hen weer just genoog um di de Fööt to vertreen. De Wegwiesers neven denn Padd harr'n so allerhand Informationen ut to geben. Um woller vun't Boverland na't Unnerland hen to kamen moss een de 181 Treppenstufen runnerloopen, or mit denn Fohrstohl na unnen föhrn, de in denn Felsen inboot weer.

Een Dree stunnigen Openhalt up de Insel is just goot, de Tollbeamten holden man blots de Döörn open un keken na de anner Siet. At de Lüüd dor dör mossen, um woller an Bord to gahn. De lüttjen witten "Börteboote" weern all woller fliedig an't inbooten. Bold bleev Helgoland achter us, at dat woller up See gung. De Namiddaagssunn leet ehre Strahlen up de Insel schienen un holde all de besten Farven rut, de se kunn, wat een moi't Bild. Dat Water weer noch just so blank at vor vormiddaag, ganz bit na Wilhelmshoven hen. Up de Seekort kunnen wi to jeden Tiet seen wor wi weern, mit de Hölp vun de Bojen un de Nummern dorup. At wi woller an Land gungen, dor wussen wi dat disse Fohrt een eenmaligt Beleevnis weer, to meiss Tiet is de Noordsee nich so still at vundaagen.

Trüch nah: Miene to Huus Siet - Homepage

E - mail: