สุดอาลัย
BIRD DOG
ตอนที่
1
ทุกสรรพสิ่งในโลก
เมื่อเกิดขึ้นแล้ว
ก็ต้องดับไปเป็นของธรรมดา
จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง
มันเป็นกฎของธรรมชาติ แหม
พูดเหมือนจะเขียนนิยายธรรมชาติเลยทีเดียว
ผู้อ่านบางท่าน ก็อาจจะงง
ๆ
ว่ามันเกี่ยวกับอะไรกันกันตัวเรื่องว่ะ
ก็ขอให้ทนอ่านอีกนิดก็แล้วกัน
ก่อนที่จะเริ่มเรื่องผมในฐานะผู้เขียนต้องขอกราบอภัยต่อผู้บังคับบัญชาและครูการบิน
บางท่านที่อาจจะต้องเอ่ยนามท่านลงในเรื่องบางตอน
ถ้ามีขอผิดพลาดจากความเป็นจริงไปบ้างกระผมก็ขออภัย
ณ ที่นี้ด้วยครับ
บ.ต. 19 (เครื่องบินตรวจการณ์แบบ
19) O-1 Bird Dog (สมญาในเวียดนาม)
ทั้ง 3
ชื่อที่เห็นอยู่นี้มันก็เป็นตัวเดียวกันนั่นเอง
ประวัติความเป็นมาของมันยาวมากผมเองก็ค้นคว้าเอามาได้บ้างไม่ได้บ้าง
เพราะหลักฐานที่แน่นอนบางอย่างก็ไม่ตรงกัน
เพราะเจ้า O-1
นี้บ้านเรามีใช้ทั้ง 3
เหล่าทัพเลยทีเดียว
เดี๋ยวจะหาว่ามันไม่แน่
ทุกกองทัพก็ยอมรับว่ามัน
ดีจริง ๆ แต่กองทัพอากาศ,
กองทัพเรือ,
เขาปลดระวางไปแล้ว
ก็เหลือของเรา คือ
กองทัพบก ปลดช้าหน่อยเพราะแต่ความรักที่มีต่อมันมากหรือว่าเจ้านายยังหาเครื่องเครื่องบินอื่นมาทดแทนไม่ได้
หรือเพราะ ทบ.เรางบประมาณน้อยก็ไม่รู้ได้
ทบ. ต้องตัดสินใจ
ปลดมันออกจากประจำการเอาต้นปี
39 นี้
เองหลังจากที่มันเบี้ยวทำเอานักบินจาก
ร้อย บ.พล.ร.3 เสียชีวิตไป 2นาย
ด้วยกัน
เรามาเริ่มต้นให้เป็นเรื่องเป็นราวกันเลยดีกว่า
ก็เจ้า O-1
มันจะเข้ามาประจำการในกองทัพบกเรานานเท่าไรก็อย่าไปสนใจมันเลย
เพราะนานจนหาหลักฐานยากจริง
ๆ เอาเป็นว่าตั้งแต่
ผู้เขียนเองเกิดมาจำความได้ก็เห็นมันบินวนเวียนอยู่บนท้องฟ้าแล้ว
จนถึงปี 39
ผู้เขียนเองก็ปาเข้าไป 47
ขวบแล้ว
นานไม่นานก็คิดเอาเองก็แล้วกัน
สมัยที่ผู้เขียนเป็นเด็ก
ๆ เห็นเขาบินกัน
บางทีก็ได้ยินเสียงเครื่องดังปัง
ๆ ๆ
เหมือนกับว่ามันจะดับแล้วเครื่องบินก็บินต่ำลงมาต่ำ
ๆ
ผู้เขียนกับพวกก็พากันไปดูคิดว่าจะตกแน่แล้ว
แต่พอมาต่ำจริง ๆ
เขาก็บินขึ้นไปใหม่อีกพอหลังพวกเราก็ไม่วิ่งตามอีกแล้ว
ก่อนที่เจ้า
O-1
จะต้องถูกปลดประจำการไปนั้น
คุณงามความดีที่มันทิ้งไว้ให้พวกเราชาวการบินทหารบก
มีอย่างมากมายเหลือคณานับสำหรับตัวผู้เขียนเอง
คิดว่า
ได้จากมันเกือบทุกอย่างเลย
ตั้งแต่ฐานะ ความเป็นอยู่
ยศถาบรรดาศักดิ์
ก็ได้รับจากเจ้า O-1 เกือบ
ทั้งหมด
จะได้ว่ามันไม่ดีได้อย่างไรละครับ
สำหรับคุณงามความดีที่มันมอบให้ประเทศก็มากมาย
พวกมันบางตัวก็ตายในแดนผู้ก่อการร้ายถึงขั้นจำหน่ายทิ้งไปก็มี
มันรับภารกิจโจมตี
ลาดตระเวน
ให้กับหน่วยทหารชายแดน
เป็นอย่างดีและได้รับความไว้วางใจจากหน่วยภาคพื้นดินมากทีเดียว
เอาละครับเข้าเรื่องเสียที
คิดว่าผู้อ่านก็คงจะพอรู้แล้วนะครับว่ามันเก่าแก่
จริง ๆ
แต่สำหรับเรื่องที่ผู้เขียนจะเขียนเป็นเรื่องราวนี้
ขอตัดตอนเอาเฉพาะที่ผู้เขียนได้เข้ามาเป็นนักบิน
ทบ. ซึ่งเจ้า O-1
ตั้งแต่เป็นศิษย์การบิน
เรื่องที่เกิดขึ้นก่อน ๆ
ก็อาจจะมีแทรกเข้ามาบ้างจากคำบอกเล่า
ของครูการบินเก่า ๆ
ซึ่งปัจจุบันนี้หาตัวอยากเหลือเกิน
ส่วนมากจะเสียชีวิตไปแล้ว
ขอเริ่มต้นจริง
ๆ ซักที
เอาเป็นว่าผมจะพาท่านอ่านย้อนหลังไปเมื่อ
26 ปีที่แล้ว
ผู้อ่านบางท่านอาจจะขำอยู่ในใจแหม
เรายังไม่เกิดเลยก็ไม่เป็นไรทนเอา
เป็นว่าผู้เขียนสอบผ่านเข้ามาเป็นศิษย์การบินทหารบกได้แล้ว
และมารายงานตัวที่โรงเรียนการบิน
ศูนย์การทหารปืนใหญ่ (สมัยนั้น)
หลังจาก รายงานตัวแล้ว
พวกเรา 30
คนก็ถูกพาให้มาอยู่ในห้องประชุม
เราไม่รู้ว่าใคร
เป็นใครนั่งกันเต็มไปหมด
พอดี ผู้อำนวยการ
ฝึกเข้ามาในห้องก็ทำความเคารพตามแบบทหาร
ท่านผู้อำนวยการก็กล่าวต้อนรับและให้จับสลากเลือกครูพวกเราก็ยังงง
ๆ กันอยู่
เจ้าหน้าที่ก็อ่านไปจนครบทุกคนก็รู้ว่าใครเป็นครู
ผู้เขียนเองมีครูชื่อ สอ.ถวัลย์
หุตะเสวี
ซึ่งเป็นนักการบินประทวนรุ่นที่
1 มีเพื่อนร่วมครู 2 คน
คือครูหนึ่งคนจะมีศิษย์ได้ไม่เกิน
3 คน
หลังจากชี้แจงระเบียบให้พวกเราทราบแล้วก็ให้แยกย้ายกลับที่พักพรุ้งนี้ให้มาพร้อมกันที่หน้าโรงเรียนการบิน
เพื่อฝึกกันต่อไป
วันรุ่งขึ้นพวกเรามารวม
ส่วนมากก็ยังไม่ค่อยรู้จักกันเท่าไรนัก
ผู้เขียนเองก็คิดไป ต่าง ๆ
นานา ดีใจหรือ กลัว ๆ กล้า ๆ
ก็บอกไม่ถูก
เขาจะให้เราบินวันนี้เลยหรือไงว่ะ
แล้วเครื่องบินมันรูปร่างอย่างไงก็ไม่เห็น
แล้วครูเขาจะสอนอย่างไรถ้าเขายืนสอนอยู่ข้างล่างแล้วให้พวกเราไปบินบนฟ้า
คงตายแน่ ๆ
พระที่พ่อให้มาลืมเอามาอีกโอ๊ย
ตายแย่กู เฮ้ย
นั่งคิดอะไรอยู่ว่ะ ผมสดุ้งสุดตัว
หวัดดีครับครู
พอตั้งสติได้แหมครูมาเมื่อไรก็ไม่บอก
ครูบอกให้เข้าห้องฟังคำชี้แจง
ผมเหมือนเอาภูเขาออกจากอก
เขาให้ ฝึกภาคพื้นก่อน
หนึ่งเดือน ถึงจะได้บิน
ให้ทุกคนไปรับตำราและอุปกรณ์ที่จะใช้สำหรับฝึกบินโล่งอกไปที
สำหรับตอนนี้เอาพอหอมปากหอมคอก่อนนะครับ
เพราะเนื้อที่จำกัด
ตอนต่อไปท่านผู้อ่านจะได้พบกับความตื่นเต้นของชีวิตศิษย์การบินที่ต้องขึ้นไปฝึกบนอากาศเป็นครั้งแรกในชีวิตสนุกแน่
สวัสดีครับ
