- Inicio
- Coiro galego
- Cursos
- Técnicas básicas
- Artesáns galegos
- Recursos
- Galería de imaxes
- Ligazóns
- Taboleiro / anuncios
- Novas
- Foro
- Descargas
Axúdanos a hencherCOLABORA CON NÓSde contidos esta web
O Mallo. Xaquín Lorenzo
Artesáns galegos do coiro
CASA DO CESTEIRO / Centro de Artesanía Tradicional do Concello de Vigo
Centro de Artesania Tradicional (CAT)
Subida ó Castelo nº 10
36202 Vigo
Tfno: 986 22 07 58 / 986 22 40 03
[email protected]
Texto recollido de http://www.vigo.org/artesania/index_ces.html
GORNICEIROS E ALABARDEIROS (I)
A Herdanza dos Pastores
Moito antes de asentarse nunha poboación fixa e transformarse en
agricultores, os seres humanos foron nómadas gandeiros transhumantes.
Esta cultura perviviu dunha ou doutra maneira ata os nosos días
e con ela as economías e sociedades eminentemente gandeiras. Galicia
presenta este perfil e por elo non é estraño que aquí
fosen abondosos os aproveitamentos artesáns das peles e coiros
de vacas, cabalos, ovellas ou animais de caza. Ata a aparición
dos sistemas industriais, o necesario proceso de curtición dos
coiros facíase nas tenerías ou pelamios, nun longo e pestilente
proceso manual a base de limpa-las peles con coitelos especiais, raspalas,
lavalas, e calealas, mergullalas en auga con codias moídas de árbores
con alta concentración de taninos, mazalas, engraxalas e secalas.
Todo este longo e antigo proceso podía durar máis dun ano
e daba como resultado coiros dunha excelente calidade. Aínda hoxe,
os artesáns que usan esta materia prima nos seus obradoiros, prefiren
os coiros curtidos por procedementos vexetais.
Os Oficios do Coiro na Literatura Popular
O feito de que a producción destes artesáns tivese que ver
con obxectos cun certo carácter simbólico como os zapatos,
co manexo dos animais ou que foran imprescindibles para outros oficios
de carácter itinerante como os arrieiros, fixo xurdir gran cantidade
de ditos e coplas relativos ó seu labor.
CANTIGAS
Las mocitas de este pueblo,
yo para mí nos las quiero,
porque gastan mucho lujo,
y yo soy un pobre alabardero.Os albardeiros de Ourense,
andan de pé polas portas,
se non lle fan boa vida,
salenlle as alabardas tortas.
DITOS
O zapato do amigo, moito pez e ben cosido.A zapato vello, bigoteira nova.
Para adondar os coiros: os fornos e os lavadoiros.
Descarga este artigo
