- Inicio
- Coiro galego
- Cursos
- Técnicas básicas
- Artesáns galegos
- Recursos
- Galería de imaxes
- Ligazóns
- Taboleiro / anuncios
- Novas
- Foro
- Descargas
Axúdanos a hencherCOLABORA
CON NÓSde contidos esta páxina
Coiro de Galicia / etnografía
Etnografía
Texto recollido de http://www.vigo.org/artesania/index_ces.html
GORNICEIROS E ALABARDEIROS (II)
Os Traballos dos Artesáns do Coiro
O mal cheiro que producían os pelamios polos materiais e substancias
que utilizaban nos diferentes procesos de curtición como por exemplo
a canina (excrementos de can e galiña), facía que estas
instalacións se situaran nas aforas das vilas, como no caso de
Allariz ou de Noia; pero a súa presencia significou, polo contrario,
un florecemento nesas mesmas poboacións de artesáns relacionados
con estes materiais como zapateiros, goarnicioneiros e alabardeiros.
Debuxo de Xocas, Xaquín Lorenzo
Os primeiros podían ser de dúas clases: de portal e de obradoiro. Os de portal non tiñan obradoiro fixo, eran itinerantes, e levaban con eles toda a ferramenta que precisasen para o labor. O común é que se puxesen nun recanto dunha rúa e se adicasen a facer arranxos. Os de obradoiro si tiñan obradoiro, ferramenta máis numerosa e adicábanse á producción propia de zapatos, zocos e botas. No caso dos famosos de Noia, facían unhas botas para os mariñeiros cun cosido especial para que fosen totalmente impermeables.
Boto e vexiga para o leite. Xaquín
Lorenzo
Os alabardeiros encargábanse de antender todas as necesidades de
equipamento relativas ós traballos cos cabalos, burros, mulas e
aínda vacas e ovellas. Dos seus obradoiros que xeralmente dispoñían
tamén de tenda, saían cinchas, milfeiras, estribos, pexas,
alabardas, selas de montar, estribos, cordas, e un longo etc. As vilas
e lugares onde se realizaban feiras de gando contaban cunha abondosa presencia
destes artesáns.
Os goarnicioneiros podían facer un pouco de todo, pero a súa producción de alforxas, cinturóns, polainas, equipos para cazadores, etc, fixo que lles fora máis doado adaptarse ós novos usos e gustos dun público máis urbán e a unha época coma a nosa onde xa o transporte e o comercio non precisa das cabalerías.
Descarga este artigo
