|
Coiro galego / Pergamiños:
unha arte medieval
|
Os
sitios mellor iluminados estaban reservados para os anticuarios,
os miniaturistas máis expertos, os rubricantes e os copistas.
En cada mesa había todo ó necesario para ilustrar
e copiar: cornos con tinta, plumas finas, que algúns monxes
estaban afinando con coitelos moi finiños, pedra pómez
para alisar o pergamiño, regras para trazar as liñas
sobre as que logo se escribiría. Xunto a cada escribente...
había un atril sobre o que estaba apoiado o códice
que se estaba copiando... E algúns monxes tiñan
tintas de ouro e outros cores. |
|
Poucas veces un período da historia alcanzou tal forza evocadora e provoca tanto entusiasmo como a Idade Media. E é que a imaxen que nos transmite este tempo é a vez fantástica, máxica e romántica, capaz de emocionar a expertos, aficionados, curiosos e indiferentes ante a literatura, o arte, a relixión, as damas e cabaleiros, os estilos de vida... desta época tan lonxana como as veces familiar para nos po-los moitos productos de todo tipo baseados na Idade Media: cine, literatura, festas... que hoxe atopamos. |
|
Ainda que os dez séculos da Hª que se aplica á Idade Media non foron homoxéneos, sí que houbo unhas constantes neses 1000 anos. Unha delas foi a utilización de manuscritos e códices que tiñan como base un material que procede do pelexo duns poucos animais (sobre todo do año): o pergamiño, que foi, ata a data, o material para escribir mais difundido e utilizado no espacio e no tempo en Occidente. O seu modo de elaboración e moi traballoso, con tarefas minuciosas, estrictas, concedendo o tempo necesario a cada unha delas e con instrumental específico para tal efecto. | |
Os
instrumentos para escribir sobre o pergamiño foron nun principio
canas e despois plumas de ave,
que debían ser preparadas con absoluto detalle para poder
lograr a función requerida tanto na escritura como na miniatura.
As tintas coas que escribían sobre o pergamiño eran
elaboradas de diversos modos e materiais: tinta
negra de fumo, de carbón vexetal, de bacelo moido...; a tinta
vermella extraida dalgúns minerais
moidos, de plantas... sempre mezcrado con goma
arábiga ou clara do ovo
como agrutinante.
As tarefas dun copista eran moi sofridas, precisas e con fases moi diferenciadas no seu traballo: deseñar, traza-las liñas e espacios, tipos de letra, centrar, copiar o texto, letra capitular... Miniaturas e iluminacións nos libros foron cada vez máis apreciados e signo de prestixio para o executor-es pero sobre todo para o posuidor. |
|
Perante
a Alta Idade Media os libros
(códices) foron utilizados case con exclusividade no ámbito
eclesial: igrexas, mosterios... Os temas/contidos de que trataban,
referíanse a: biblia, liturxia, oracións, comentarios
diversos... Eran os propios monxes ou clérigos os que facían
e copiaban os textos. Os libros eran moi escasos e para case todos
innecesarios e inintelixibles.
Na
Baixa Idade Media os códices
deixan de ser monopolio do clero tanto na súa elaboración
como no uso: aparecen os copistas segrares (gremios) e estacionarios
(librerías asociadas as nacentes universidades), aumenta
representativa- mente o número de interesados nos libros
(estudiantes, administración, profesores, nobres, novos ricos...)
así como o número de novos libros
|
.Colabora
con nós, serás benvido. Precisamos da túa experiencia.
[email protected]