Dirección , guión:
Θόδωρoς
Aγγελόπoυλoς. Fotografía:
Γιώργoς
Aρβαvίτης. Escenografía:
Μικές
Καραπιπέρης. Montaxe: Τάκης
Δαυλόπoυλoς,
Γιώργoς
Τριαvταφύλλoυ. Música:
Λoυκιαvός
Κελαηδόvης. Actores:
´Ευα Κoταμαvίδoυ,
Aλίκη Γεωργoύλη,
Βαγγέλης Καζά,
Πέτρoς
Ζαρκάδης,
Στράτoς Παχής,
Μαρία
Βασιλείoυ,
Γιάvvης Φύριoς,
Γρηγόρης
Ευαγγελάτoς. Producción:
Γιώργιoς
Παπαλιός. Cor, 231 minutos.
Un fabuloso fresco, cun certo aire brechtiano, que abarca os
eventos da historia grega dende a dictadura de Metaxas (1939) ata o goberno
dereitista de Papagos (1952). Entre ambos polos figuran a guerra, a ocupación alemana, o conflicto
civil. Unha compañía de comediantes representa en provincias o idilio de aire
popular Γκόλφω, en tanto os seus integrantes
sofren as conmocións de tan axitado período. O director manexa dun xeito
complexo os cambios temporais e teatraliza os sucesos coa historia grega como
pano de fondo.
A película consagrou definitivamente ó seu director e alcanzou
numerosos premios, entre eles o Fipresci en Cannes 1975 e o do British Film
Institute. Os críticos italianos outorgáronlle o premio á mellor película da década
dos 70.
Θόδωρoς
Aγγελόπoυλoς.
Nace en Atenas no 1935. Logo
de termina-los seus estudios de Dereito e dunha breve estancia en París,
interésase polo cine. Exerce de crítico cinematográfico ata que roda o seu
primeiro filme Formix Story (1965), inacabado. O xove productor
Παπάλιoς financia
Avαπαράστασις (Premio de
Salónica no 1970), filme novidoso que rompe co conformismo do cine grego da
época. As súas seguintes obras Οι μέρες
τo 36 (72), Ο θίασoς (75), Οι
κυvηγoί (77) son unha vasta triloxía da historia de
Grecia na que o director se somerxe na memoria colectiva dos seus compatriotas
para extraer unha lección política e social.
Insiste na elección dun pequeno grupo representativo e usa con
virtuosismo as posibilidades técnicas dos planos secuenciais, fundindo nun
mesmo movemento de cámara diversos compoñentes do relato. Este procedemento
poderíao ter conducido á confusión ou ó intelectualismo abstracto se non
estivese rexido por unha intelixencia lúcida e unha constante esixencia formal.
O seu estilo lembra en ocasión certos cánones da traxedia grega,
como no seu Ο
Μεγαλέξαvδρoς
(1981), fábula moralista e amarga dun
bandido xusticeiro que se converte, por intransixencia e radicalismo, nun tirano megalómano .
Seguen os seus laureados filmes Ο
Μελισσόκoμoς(1986),
Τoπίo στηv oμίχλη
(1988), Τo μετέωρo βήμα
τoυ πελαργoύ (1991), Τo
βλέμμα τoυ
Οδυσσέα (1995), Μία
αιωvιότητα και
μία μέρα (1998).