|
Donderdag 20 november
Het regent dat het giet !! Brussel leek een betere keuze dan
Alicante. De temperatuur is nagenoeg dezelfde, en in Brussel waren we
dan nog een paar uur vroeger. Regen regen regen en een grauw-grijze
lucht. Vakantie ziet er anders uit...
We pikken ons wagentje op en in de kletterende regen naar Alicante. We
passeren er toch en zo kan ik de stad aan Annick ook eens laten zien.
Niet dat Alicante zo spectaculair is, maar het is wel een grootstad. Je
vind er alle grote ketens die wij kennen maar ook tal van typische
winkeltjes die er in ons Belgenlandje niet zijn.
In een groot winkelcomplex middenin de stad (te vergelijken met den Inno
op de Meir) verkopen ze alles, werkelijk alles. In de aanpalende grote
supermercado vinden we een aantal Belgische biertjes, waaronder Chimay,
Judas, Grimbergen en de Nederlandse La Trappe. Vooral de bordeauwe
Chimay is een zeldzaamheid hier en we kunnen het dus niet laten een half
rek mee te nemen (8 stuks). Voorts nog wat rondwandelen en een hapje
eten. Daarna terug naar de ondergrondse parking en hasta la vista
ALicante!!
Via de peaje naar Dénia. Na een poosje begint het terug te regenen,
in alle hevigheid nu. Met zo'n minivoiture tegen 120 in de gietende
regen op de gewone weg is niet ontspannend rijden, en daarom kiezen we
dus voor de peaje (kosten : 5,50 euro).
Het regent nog steeds als we in Dénia aankomen, van een verzopen
aankomst gesproken. We stappen een Spaanse versie van De Krak binnen en
schaffen ons voor 3 euro ne paraplu aan. Het regent niet meer zó hard
maar toch genoeg om na verloop van tijd zeiknat te zijn.
De paraplu was een goede aanschaf, het regent al een hele tijd niet
meer.
Da's typisch...
Een van de dingen die we nu nog kunnen doen is langs den toeristische
dienst gaan om wat info en eventueel wandelkaarten bijeen te sprokkelen.
Dat zal echter iets voor morgen worden, den dienst is dicht. Openingsuren
hier.
We gaan tevens op zoek naar een plek om te overnachten. Keuze uit
bvb. L'Anfora of Loreto. Het eerste ligt aan de kust, Loreto is een oud
klooster meer in de binnenstad gelegen en heeft een rijkere
geschiedenis. De prijzen zijn identiek, dus we kiezen voor Loreto. Mooie
kamers maar er zit wel verschil in de kamers onderling. Als je hier
logeert, kun je best vragen om een paar kamers te bekijken. Tip :
rechtover Loreto is een ontmoetingszaaltje en dat kan 's avonds en 's
nachts al eens rumoerig zijn. Een kamer aan de achterkant van het gebouw
is het best gelegen. Niet alleen rustiger, ook kijk je uit op de
pittoreske binnenplaats.
Vrijdag 21 november
Vandaag gaan we de buurt al eens verkennen, zien welke plekjes we het
komende week-end kunnen bezoeken. Eerst naar de supermercado om wat eten voor vanmiddag aan te schaffen. We rijden met
de auto naar Les Rôtes, niet ver van het rotsstrandje en parkeren ons
daar op een parking. Kofferdeksel open en lunchen maar. Het is hier wel
mooi en dus gaan we wat foto's nemen van de rotsige kust.
Omdat we alleen maar efkes gingen wandelen om wat foto's te nemen,
had ik niets meegenomen behalve het fototoestel. Al de rest kon toch
alleen maar in de weg zitten bij het beklauteren van de rotsen of
loskomen en van de rotsen naar beneden vallen. Achteraf blijkt dat dit
niet zo'n goed idee was. Tijdens onze korte afwezigheid had er toch
iemand zo snel kunnen zijn om de deur van de wagen te forceren (hoewel
er niks in het zicht lag!) en er met mijn buideltje vandoor te gaan.
Resultaat : portefeuille kwijt, id-kaarten, bankaart en gsm. Miserie!
Het duurt toch wel efkes tot het doordringt dat alles écht weg is,
de hele terugweg afgewandelt of er iets aan de kant van de weg ligt.
Dingen waarmee hij/zij niets konden doen en mogelijks gedumpt hadden,
maar niks.
Terug naar onze hostal, daar naar het thuisfront bellen om bankrekening
en gsm-nummer te laten blokkeren en dan maar naar het politiebureau.
Daar kan ik ook nog enkele tientallen zinnen over schrijven, maar ga dat
niet doen. Uiteindelijk hebben we onze pv in handen en komt er nog
iemand mee zien naar de auto. De officier staart nog grelliger naar onze
auto dan een Waalse koe naar nen trein en na wat geschud met zijn hoofd
heeft hij gezien wat hij wou zien. Hij maakt nog wat gebaren van
"ok, het is in orde" en keert terug naar zijn bureau. Dat was
het voor ons.
Zaterdag 22 november
Kris en Brenda gaan 's morgens naar hun baas om wat te praten over
het werk. Er zijn reeds enkele uren later, maar zo'n zaken gaan voor,
het is tenslotte hun toekomst waar het over gaat. Het is nu 15u en net op het moment
dat we op de Marques de Campo -zeg maar de
hoofdstraat- een restaurantje willen binnengaan, komen ze eraan
gestapt. Hun gesprek was wat uitgelopen maar het zou voor een positieve
verandering gezorgd hebben.
Kris weet een beter adres om te gaan eten : den Chaplin, twee straten
verder en net naast een vroeger werk van Brenda.
Het is niet de moeite om nog iets te doen vandaag gezien het toch al
gevorderde uur. Naar het hostal voor een doucheke en dan samen inkopen
doen voor het avondeten van vanavond en morgen.
We ronden de avond af met een van de beste avondjes RISK die we ooit
gespeeld hebben. De Chimay gaat er vanvond ook aan! Er staat een
fleske Jaeger te blinken in den diepvries. Dat mocht dan ook niet ontbreken en vanavond is de
geknipte avond ervoor. Met nen JaegerChimay (jaja, een maat
Jägermeister in een bierglas en verder vullen met Chimay) gaat het
ineens snel. 
Zondag 23 november
Tegen den elven naar Kris en Brenda. Vandaag maken we een trip met de
auto met als doel ergens te gaan wandelen. Volgens de Toeristische
Dienst zijn er getekende wandelkaarten van de inlandse gebieden.
We nemen de weg naar Pego. Een kleine 20 km na vertrek uit Dénia
komen we voorbij een grot. Brenda had van ne collega gehoord dat het
niet de moeite was er een bezoek aan te brengen en met een inkom van 3
euro de man loopt het snel op. Enkel een fotooke van den ingang dan en
wijle verder.
Na wat zoeken en panoramische fotookes genomen te hebben, arriveren
we nog eens 15 km later in Campbell. In Fleix parkeren we de auto aan
een infobord met wandelingen. Even vragen aan andere wandelaars waar we
de wandeling begint en dan zijn we vertrokken...
 |
We beklimmen nu de andere kant van het dal. We stijgen tot op
ongeveer dezelfde hoogte als waar we vertrokken zijn. Dan draait het
weggetje achter de bergtop. Dit komt niet meer overeen met onze
getekende kaart die we in de toeristische dienst van Dénia gekocht
hebben.
Iedere keer ik deze foto zie, moet het even tot me
doordringen dat dit geen Inca-trap is in Peru maar Spaanse
natuurpracht.
|
Iets na zessen zijn we terug in Dénia waar we KB aan hun
apartementje afzetten. We zoeken een plekje voor de wagen en vinden dat
ook achter de hoek.
Te voet naar Loreto voor een doucheke en drie kwartiers later terug naar
Kris en Brenda waar Kris een paëlla gaat klaarmaken.
Kris's paëlla is verrukkelijk, maar we hadden ook niet anders verwacht
;). Op zijn Spaans wordt de paëlla gegeten met een houten lepel direct
uit de pan. Wegens gebrek aan houten lepels, gebruiken we een vork. Het
principe is simpel, je begint aan de rand net voor je en werkt je zo een
weg naar het midden van de pan.
Na het eten zien we nog een filmke, "Saving Grace" en als de
film tegen elven gedaan is, gaan we terug naar Loreto. Het is tenslotte
een werkdag morgen.
Maandag 24 november
Prachtig weer is het vandaag : een stralend blauwe hemel en bijna
geen wolk te zien. Een heel verschil met gisteren. We wandelen door de
straatjes van Dénia op zoek naar een bakker en daarna langs alle
computerwinkels op zoek naar een geheugenkaart voor hunne computer. Want
een tekort aan geheugencapaciteit blijkt aan de basis te liggen van de
installatie-problemen. Er steekt slecht 64 MB aan geheugen in en WIN
2000 heeft er minstens 128 nodig, en liefst nog wat meer.
Na veel over en weer geloop en bijna alle computerwinkels te hebben
aangedaan toch een geheugenbank gevonden. We hebben Kris zijn sleutels
en kunnen dus aan de slag met de pc. In het begin gaat het goed, en dat
geeft toch een ondanks het nog steeds stralende weer buiten, terwijl wij
hier binnen zitten. Plots loopt de lichtbak vast en nog wat later doet
hij gewoon niets meer, zelfs opstarten is er teveel aan.
Bij wijze van wanhoopspoging -als het niet lukt, kan het ook geen kwaad-
alle kabels uitgetrokken en terug erin, nogmaals een opstart... weer
niks. Na veel geprobeer lukt het dan toch. Annick is ondertussen naar de
supermercado geweest en we lunchen samen.
Windows met succes geïnstalleerd en enkele nuttige programma's ook. We
zetten de pc af, het is ondertussen half drie geworden en gaan nog even
profiteren van het goede weer op de playa.
Net op dat moment horen we gemurzel aan de deur en even later staat
Bren binnen. Ze kwam hare siesta thuis doorbrengen : een hapje eten en
wat rusten. "Hoe gaat het met de compu ?" Om de verrassing tot
vanavond te houden, antwoord ik dat het er niet zo goed uit ziet. Had ik
blijkbaar beter niet gedaan want haar gezicht overtrekt helemaal. We
kunnen dit niet aanzien en verklappen dan toch maar dat het precies wel
gaat lukken nu.
We gaan door naar het strand. Maar het is er niet uit te houden, niet
door de temperatuur maar door de vliegen. Na een vijftal minuten stikt
het van de lastige beesten om ons heen. Het hele strand lijkt er vol van
te zitten. Verplaatsen helpt niet. De kl*tebeesten volgen mee.
's Avonds terug naar K&B om verder te moosen aan de pc. Na een
paar zaken met succes te kunnen installeren en doen, geeft hij er
opnieuw de brui aan.
Dinsdag 25 november
Uitstap met de auto naar het natuurresrevaat De La Font Roja.
Route : Dénia - Pego (28 km) - Alcoi (90 km)
 |
We bezoeken een Moors fort zoals er verschillende zijn, maar dit is
een van de best bewaarde forten.
|
De weg die we nemen is hoofdzakelijk gebaseerd op een autotrip die je
kan maken aan de hand van een kaart van de Toeristische Dienst van
Dénia. Zoals de meeste gidsen is dit boekje met autotrips gratis te
verkrijgen. De route loopt via Pego de grote vallei in.
Onderweg stoppen we nog bij een naftstation om daar een wegenkaart te
kopen, maar vangen er naast. Alle kaarten van deze streek zijn verkocht.
Dan maar voorts improviseren.
Deze vallei heet en is genoemd naar de zeven piepkleine dorpjes die
op een steenworp van elkaar liggen. Een ervan is La Carroja.
Aan Cocentaina bereik je het einde van de vallei.Wanneer je Alcoi
nadert, kun je ofwel richting Alacant volgen ofwel zoals wij gedaan
hebben, dwars door het centrum rijden. De twee wegen komen aan de andere
kant van de stad terug samen en daar staat de wegwijzer naar het Parque
Natural.
| Parque Natural del Carrascar de la
Font Roja
Este espacio natural protegido ocupa la
sierra del Menejador (1.352 m) en los términos de Alcoi e Ibi.
Su orientación este-oeste acentúa el contraste entre la
vertiente de umbría y la de solana, de modo que enriquece la
variedad paisajística. Alberga un bosque mediterráneo
extraordinariamente conservado, con presencia del carrascal de
umbría (carrasca, roble de hoja pequeña, arce), de bosque
caducifolio (tejo, fresno de flor) y de carrascal de solana.
Cada uno de los ambientes tiene su propia fauna asociada entre
la que hay mamíferos (jabalí, gineta, gato salvaje, tejón,
etc.), reptiles y, sobre todo, numerosas aves (águila
perdicera, águila real, buitre, búho real, etc.). Existen
itinerarios marcados para conocer el medio natural y humano (masías,
neveras, etc.) que parten del Centro de Información del parque
natural, instalado en el paraje del santuario de la Font Roja
|
|
Als je deze wandeling maakt als het weer
mee zit heb je een prachtig uitzicht op de uitgestrekte vallei. Kijk maar naar de fotookes
hierboven. Helaas hebben wij het zo niet
kunnen ervaren...
Geheel gehuld in koude wolken en zichtbaarheid van mijn botten. Om van
de temperatuur nog maar te zwijgen : zeven graden. We voelen ons meteen
terug in België, een wandeling met miezerig weer in onze Ardennen heeft
er niks tegen. Na een kleine wandeling in de regen besluiten we er toch maar mee te
stoppen. Dit heeft geen zin. Jammer dat we er zover hebben gereden, maar
het was het proberen waard.
Dan maar terug naar Alcoi, waar we
in het voorbijrijden daarstraks een mooi panorama gezien hebben. Alcoi
is niet van die aard dat je er de verplaatsing van bijna 100 km enkel
voor over hebt. Maar als je in de buurt bent, kun je de stad evengoed
eens bezoeken.
De terugweg volgens het kaartje loopt langs de andere kant van de
vallei. De trip duurt al gauw een hele dag en als je dan nog de hele
tijd kronkelbaantjes moet nemen in het donker.
's Avonds in het internetcafé Drugstore afgesproken en daarna gaan
eten in het apartementje.
Woensdag 26 november
Het weer is hier al even wisselvallig als in België. Gisteren kon je
in de bergen niets zien van, alles zat potdicht en grauw en grijs. Vandaag een klare
lucht met amper een wolk te bekennen. Stralend zonneke.
We gaan naar het safari park van El Vergel, op een 14 km van Dénia.
Een deel van het park rij je met de auto door waar de dieren vrij in
loslopen. Zo zijn er drie gebieden : een eerste met struisvogels,
zebra's en gnoes, een tweede met tijgers en een derde met leeuwen. Er
rijdt één auto voor ons, die we voldoende voorsprong laten zodat de
beestjes terug in hun 'gewone' doen komen.
Met onze grasgroene Daewoo Matis hebben we succes bij de struisvogels.
Ze zien onze kar aan voor een enorm vers hapje. Geïnteresseerd komen ze
kijken en... beginnen in het dak en de op de motorkap te pikken in de
hoop er iets af te krijgen. 
Lachen gieren brullen. Zo krijg je wel de gelegenheid de beesten eens
van dichtbij te bezien. Na een tiental minuten en enkele scharen op ons
karreke later, rijden we door. |
 |
Het volgende gebied is dat waar de tijgers zitten, en een jeep
escorteert ons door het terrein. Een half uur later hebben we drie
gebieden gehad.
Het volgend deel van het park is zoals een gewone dierentuin. Een leuke
plek voor wanneer je eens iets anders wil.
Vervolgens is er de zeeleeuwenshow. Er zijn weinig bezoekers in het
park en ook hier is dat goed te zien. Met amper twaalf man volgen we de
show. Elke soort van zeezoogdier (zeehond, zeeleeuw,etc) heeft zijn
eigen verzorger. Een ervan heeft veel weg van Geert Hoste. Dezelfde
gebaren en smoelen. Daarna nog naar de papegaai-show. Tussen beide shows
is er ongeveer een half uurtje tussen zodat je rustig de tijd hebt om
van de ene naar de andere show te wandelen.
Om half drie verlaten we het park, we rijden richting Pego en omdat
we nu veel verder kunnen zien in de vallei herhalen we een deel van de
trip die we hier gisteren gemaakt hebben. Nu pas komt de schoonheid van
de natuur tot zijn recht !
Op een smalle weg klimmen we tegen de bergwand omhoog, na verloop van
tijd houdt de asflaft op en wordt het een harde grindweg volbezaaid met
putten. Het zicht wordt er niet minder op. De flanken van de kleine
vallei waar we nu in rijden zijn in terrasvorm volgezet met olijfbomen.
Het is duidelijk dat hier amper volk komt, enkel de boeren die de
olijfboomgaarden bewerken. Een tegenligger passeren is op dit smal
weggetje geen sinecure.
's Avonds terug naar het computerwinkeltje. De harde schijf wordt
niet aangestuurd. Ofwel is de schijf zelf om zeep, ofwel de controller.
Bij CPU een nieuwe schijf gekocht, geïnstalleerd... en niks! Gelukkig
kan ik de schijf terug inwisselen. Iets wat in België niet overal even
evident is.
Een van de verkopers (degene die het meeste Engels kent én iets van
pc's) denkt ook dat het het moederbord kan zijn, meer bepaald de
controller, maar die zit erop vast. Dan maar een offerte voor een nieuwe
gevraagd, louter uit interesse. Een volledig systeem moet 490 euro
kosten, compleet met monitor en alles. Maar alles nieuw is niet nodig,
enkel het nodige komt op 370 euro. Dit is een zeer schappelijke prijs.
Tegen achten naar een cybercafé om te chatten met Gilberte, Danny,
Ann die 35 geworden is vandaag, Natalie, George en later Chantal en
natuurlijk Kris en Brenda die de pc naast ons bezetten.
Donderdag 27 november
's Morgens voor we Dénia uitrijden, eerst langs CPU en de
configuratie besteld. Ik had er geld voor over gehad als ze hem wat
sneller konden leveren, maar hun voorgestelde eigen termijn is reeds morgenmiddag.
Zéééér ongewoon voor Spanje, het land van de mañana-mañana, en
simpelweg super voor ons .
We rijden via de kust naar Xabia, waar het vandaag markt is. Heel veel
groenten en fruit, voor een heel lage prijs. Voor de rest wat
huishoudspullen en lederen jassen en sjakossen. Tegen half twee is de
markt gedaan, maar lang daarvoor hadden we al een terraske opgezocht
nabij de Post.
 |
De siesta begint om half twee en daartegen gaan we naar Silvasol.
Tijdens de siesta gaan we met zijn vieren met het autootje naar Cap de San Antoni om daar
te lunchen. Van hier heb je een geheel zicht op heel Javea met al
zijn deelgebieden en de bergen op de achtergrond. |
Terwijl Kris en Brenda terug gaan werken, verkennen wij de kust
verder. We bezoeken eerst de haven van Xabia, waar enkele
vissersboten net aanmeren na hun werkdag.
Daarna terug naar Cap Negre met ongelooflijk zicht op de Montgo, Cap de
La Nau en het kleine eilandje Portixol. Deze plek is echt een
aanrader. Je kunt de auto parkeren op en kleine geasfalteerde inham op
de weg en vandaar daalt een grindpad een 20 m dieper naar de zee
toe.
En als laatste Cap De La Nau, waar we genieten van de ondergaande zon
die fel afsteekt tegen de bergkam.
145 km vertrek Xabia -
Om 18u is het al stevig aan het schemeren en een half uur later
pikdonker. Ongeveer om twintig voor zeven zijn we terug in Dénia, even
Drugstore binnen om mails te checken en we chatten een tijdje met Steven
(van Inge). Nou ja, we betaalden voor twiontig minuutjes omdat we niet
van plan waren om hier veel te doen, maar het machien is ergens de tel
kwijtgeraakt en we kunnen dus blijven chatten. Een drie kwartiers (!)
later besluiten we toch maar te stoppen.
Tarief internet = 1,5 euro per uur.
Vrijdag 28 november
Eerst langs de mercat, de plaatselijke overdekt markt. Daarna met de
auto richting Xabia. We rijden naar Cap de San Antoni, en smeren hier
onze croissants en broodjes met het beleg dat we op de markt gekocht
hebben. Toch een mooi plaatske hier, en rustig.
We rijden verder de richting playa Ambolo. Heel mooi kwa omgeving, maar
een echt keienstrand en nagenoeg geen effen plaatske om relax te liggen.
Zitten valt nog mee, een klein stuk vlakke rots is voldoende, maar dus
niks comfort om te liggen tenzij je een luchtmatras meehebt. We liggen
een tijdje op het strand maar de zon wil hier niet doorbreken door de
wolken.
Moraira is niet echt de moeite om buiten het seizoen te bezoeken. De
overblfijselen van het oude fort dat aan de dijk gelegen is, en de
promenade ernaast die naar het zandstrand leidt, dragen wel bij aan de
charme van het stadje, maar er is weinig te beleven. Slechts een paar
straten groot en grotendeels op het toerisme ingesteld. Heel veel
Engelsen hier.
Tegen den donkeren even langs Loreto om ons op te frissen en daarna
langs CPU de computer ophalen. Weer een avondje aan de pc knutselen.
Kris komt even overhuis 's avonds met de vraag of we iets mee willen
gaan drinken in Xabia met wat collega's van hun. Brenda is nog aan het
werk maar hij had vroeger gedaan en de collega's hadden het voorgesteld.
Op een andere keer zeker wel maar nu er een nieuwe lichtbak staat te
blinken wil ik dat hoofdstuk wel eerst afsluiten...
Kris gaat samen met Annick Brenda ophalen en ondertussen vijs ik de CDRW als
laatste in de pc en begin aan de installatie. Met succes deze
keer !!
Een dik uur later zijn ze er terug en nog wat programmaakes
installeren tijdens de verschillende pizza's door die Kris uit de oven
tovert en ineens wat fotookes
kijken ook. Ik wil echter niet tot een stuk in de nacht blijven cd's
wisselen. We zijn nog niet met zijn gevieren buiten geweest. Rond tien
uur wandelen we door de Carres de Marques de Campo, zo naar de Missing
en daarna naar de pizzeria van Pépe, José-Carlos' vader. De laatste klanten
stappen net buiten en we nemen plaats aan het tafeltje bij de tv naast
de toog. Een of ander programma met allemaal opgemaakte Spaanse
modepopkes en BE's zeg maar, Beroemde Espagnolas oftewel Famosa's. Niet veel later gaat
het gesprek over lekkere kruidenlikeurs en een fles eigenmaak
kruidendrank komt boven. Een bruin doorzichtig drankje met enkele takjes
kruiden nog aanwezig in de fles, lekkere zoete smaak. Hoeveel alcohol er
precies inzit weet hij niet exact. Hij denkt iets van een goei vijftien procent. Een klein uurke later stappen we moe maar voldaan buiten, moe
en meurg naar onzen tram.
Zaterdag 29 november
Ontbijt bij Kris en Brenda, dan met de Twingo naar het vertrekpunt
van de wandeling op de Montgo, nabij de schietstand. Je kan de tocht ook
beginnen vanuit Dénia zelf. De eerste vijf kilometer loop je echter in
de schaduw en dat scheelt toch een aantal graden. Bovendien is er in
deze aanloop niets te zien, het is een breed grindpad dat langzaam aan
stijgt langs de bergflank. En dit komt samen met de weg waar wij nu
opkomen.
Kris vindt een geel-zwart-zilveren spin van een centimeter of
zes.
Bij Jos zijn we deze vakantie ook nog niet langsgeweest en dat maakt
van deze dag een typische Dénia-dag, eerst natuurschoon en dan gaat
eten de eigenaar van het eerste apartementje waar ze hun avontuur in
Dénia begonnen zijn.
Zoals altijd is het eten er voortreffelijk. Blijf zo voortdoen Jos !
Zondag
30 november
We hadden gehoopt op een zonnige dag om naar het strand te gaan, maar
dat was natuurlijk weer te veel gevraagd. Een tweede dag zoals gisteren
zit er niet in. In de verte doet de zon wel moeite om door de wolken te
breken, maar hier wordt het niks. Geen playa dus.
Met veel moeite geraken we op deze bewolkte ochtend uit ons bed. Maar
omdat het altijd kan beteren Kris is al op maar Brenda ligt nog te
vechten tegen haar dekens. Wat later komt ook zij naar beneden. We
trekken onze wandelschoenen aan en trekken door de straten van Dénia.
Het is een uur of elf wanneer we een croissant en een paar lekkere
koffie's naar binnen werken op een terraske. Ondertussen kijken we toe
hoe een paar sjieke auto's
We wandelen door de haven staan versteld van alle boten die er ook
hier aangemeerd liggen. Wie in godsnaam heeft er de poen om zo'n ding te
bezitten ? En waarom liggen die boten hier zo leeg naast elkaar ?
Aan de zuidkant van de haven ben je zo bij Café Olé en zo belanden we
voor de tweede keer in twee dagen bij Jos en Marisol. Hier bezigen we
onze lunch.
Kris heeft geen zin meer om te wandelen, hij gaat liever naar het
apartementje . Met ons gedrieën gaan we
verder.
's Avonds komt Juan-Ramon om Kris nog wat les op de basgitaar te
geven. Later komt zijn vriendin Alice er ook aan en spelen we onze nog
een keer RISK.
|
