اوايل مرداد امسال طرحي براي ايجاد "خانه هاي عفاف" در برخي جرايد وابسته به جمهوري اسلامي به چاپ رسيد. طبق اين طرح، خانه هاي مذکور "با ثبت مدت و دريافت اجرت سنت اسلامي متعه (ازدواج موقت) را جاري خواهد کرد و متقاضيان را به هتل ها معرفي ميکند."[1] افراد تحت شمول اين طرح عبارتند از "بانوان بي سرپرست"، کساني که "امکان ازدواج دايم برايشان نيست"، "مرداني که بدلايلي کسي با ايشان ازدواج نمي کند"، "دور از عيال خود بسر مي برند"، "زنانشان مشکلاتي از قبيل طولاني شدن بيماري دارند".... براي اجراي اين طرح يک دستگاه عريض و طويل اداري شامل ائمه جمعه، وزارت کشور، نيروهاي انتظامي و دادگستري و زندان پيش بيني شده است. واحد بهداشت اين خانه ها قرار است براي مراجعين "کارت بهداشت" صادر کند و "زنان مورد بحث " را به "عمل جراحي عقيم سازي" (براي خلاصي از عُده) راضي کند. بودجه اين خانه ها قرار است بخشا از "افراد مراجعه کننده" و ساير "فعاليت هاي اقتصادي سالم" (احتمالا پورسانت از هتلها يا تاسيس هتل هاي ويژه؟) تامين شود.

هرچند اين طرح به خاطر اعتراضاتي که به آن شد و بخشا به خاطر اختلافات دروني حکومتيان فعلا کنار زده شد، و خبر دستگيري طراح آن نيز اعلام شد، ولي دقت بيشتر به محتواي اظهارات دست اندرکاران حکايت از چيز ديگري دارد.

برخي مقامات مانند موسوي بجنوردي موافقت خود را با طرح خانه هاي عفاف تحت عنوان اينکه راه حلي فوري براي موقعيت اضطراري جامعه در رابطه با زنان خياباني است اعلام کردند.[2] معاون اجتماعي وزارت کشور در دفاع ضمني از اين طرح گفت "اساس طرح وزارت کشور حمايت از پاکسازي ناهنجاري هاي اجتماعي شهر تهران است."[3] يکي از اعضاي حوزه علميه اعلام کرد که اين طرح با قوانين شيعه خوانايي دارد[4] و سخنگوي قوه قضاييه گفت "اگر اين طرح براي زنان خياباني و سازماندهي اين وضعيت ذکر شود طبعا يک کار ضروري است".[5] فقط معاون وزارت کشور معتقد است که اين کار بايد "بدون هياهو باشد".[6]

تن فروشي همچون تمام معضلات اجتماعي ديگر نتيجه ناگزير حکومت زن ستيز است و شواهد اشاره به اين دارد که هيئت حاکمه مخالفت اساسي با اين طرح نداشته و مقامات قوه قضاييه، شهرداري، وزارت کشور و سازمان زندانها في الواقع در پي سازماندهي فحشا هستند.

يک تصوير کلي

هرچند آمار دقيقي از تن فروشي در ايران در دست نيست،[7] معتمدي يکي از مسئولان سازمان بهداشت مي گويد "سيصد هزار روسپي حرفه اي شناسايي شده در کشور وجود دارد."[8] در کشور 65 ميليوني که تقريبا نصف جمعيت را زنان تشکيل مي دهند، با کم کردن جمعيت پيران و کودکان به رقمي حدود 22 ميليون مي رسيم، يعني از هر 70 زن ايراني يک نفر روسپي حرفه اي شناخته شده است.[9]

يکي از مشخصه هاي فحشا در ايران کنوني پايين آمدن سن تن فروشي است. "پاي صحبت متقاضي هاي بي نام و نشان پولدار که مي نشيني تا متقاضي هاي کم پول و قانع همه از کالاهاي کم سن حرف مي زنند: "نهايت 15 ساله"، "20 ساله ها از دور خارج مي شوند، تاريخ مصرفشان گذشته!"،
" هرچه بچه تر، بهتر"."[10]

از مشخصات ديگر وضع حاضر ترکيب زنان تن فروش است. هرچند طبق آمارهاي دولتي اکثريت با زنان "بي سرپرست" و دختران فراري مي باشد، ولي تعداد قابل توجهي از زنان شوهردار و يا شاغل و دختران دانش آموز و دانشجو، چه به زور شوهران و پدران معتادشان و چه بعلت جبر اقتصادي ناگزير به تن فروشي اند. بنابراين تن فروشي ديگر محدود به دختران روستايي به شهر گريخته و کوچه پس کوچه هاي فقير نشين شهرهاي بزرگ نمي شود. اين آفت به جان زنان طبقات مياني جامعه بحران زده ما هم افتاده و شايد اين يکي از دلايلي باشد که حکام اسلامي را به فکر "کنترل" مسئله انداخته است.

بعلاوه فحشا در اشکال مختلف جريان دارد. طبق آمارهاي جمهوري اسلامي 25% فحشا در تهران متمرکز است و مشهد و قم بعنوان مراکز زيارت و مسافردار، از ديگر مراکز عمده تمرکز فحشايند. برخي تن فروشان به صورت انفرادي، از خانه هاي خود استفاده مي کنند. دختران کارتن خواب[11] گاهي فقط بخاطر جاي خواب شب به واگذاري تن خود مجبور مي شوند و اصولا قيمتشان پايين تر است. برخي به شکل سازمان يافته تر و در خانه هاي امن که عموما توسط "خانم رئيس" ها اداره مي شوند ساکنند. صدور تن فروشان نيز يکي ديگر از اشکال عملکرد اين اقتصاد زيرزميني است. رو شدن باندهاي گوناگون دزدي و صدور زنان حاکي از وجود يک تجارت رو به گستردش بين المللي است که بدن زنان ايراني را در ديسکوها، هتلها، و فاحشه خانه هاي دوبي، سوريه، ترکيه و... به حراج مي گذارد. [12]

زمينه هاي اقتصادي

گسترش فحشا در جمهوري اسلامي

فقر در جامعه جمهوري اسلامي زده ما بيداد مي کند. درآمد سرانه ايران که در سال 1977 معادل 2450 دلار بود (و اين رقم در سال 2000 معادل 10 هزار دلار مي باشد) اکنون 1500 دلار بيش نيست[13]. درآمدي که مرتب در حال سقوط است. طبق گزارش مرکز آمار[14] 15% مردم ايران در فقر مطلق بسر مي برند و اين در حالي است که 80% درآمد کشور در دست اقليت ناچيزي متمرکز است. تهيه نان شب، امروز از دوران جنگ هم مشکل تر است. نرخ مسکن، سوخت و برق دائما افزايش مي يابد. طبق گفته علي اصغر بادبان از شوراي عالي بيمه هاي اجتماعي، کارگران بايد حداقل 2/2 برابر حقوقهاي فعلي را دريافت کنند تا بتوانند از پس تهيه حداقل معاش برآيند[15] و اين در حالي است که همين حقوق ناکافي هم عقب افتاده است![16]

سياستهاي اقتصادي رژيم در سالهاي بعد از جنگ، از جمله خصوصي سازي ها و جهت دادن هرچه بيشتر اقتصاد بسوي صادرات، کشاورزي را بيش از پيش به ورشکستگي کشانده و سيل روستاييان به شهرها و تخليه دهات را تسريع کرده است. شهرها در حال ترکيدن اند.

بيکاري بيداد مي کند و حتي گريبان طبقات مياني و تحصيل کرده ها را هم گرفته است. هر ساله حدود 700 هزار نفر وارد بازار کار مي شوند ولي اقتصاد بحران زده توانايي جذب بيش از 200 هزار نفرشان را ندارد. هر سال حدود نيم ميليون نفر به خيل عظيم بيکاران مي پيوندند.[17]

از آنجا که ديگر يک دستمزد کفاف خرجي يک خانوار را نمي دهد، و بعلاوه در بسياري از موارد بدلايلي چون اعتياد، افزايش جمعيت زندانها و مرگ ومير ناشي از جنگ، زنان عملا تنها نان آور خانواده اند، بسياري از جويندگان کار را زنان تشکيل مي دهند. ولي زناني که وارد بازار کار مي شوند اغلب از سواد کم و مهارت کاري کمتري نسبت به مردان برخوردارند. مضافا اينکه حقوق زنان براي کار برابر، نصف تا يک سوم کمتر از حقوق مردان است. سياستهاي جداسازي رژيم نيز به بيکار شدن زنان در رشته هايي که بطور سنتي زنانه محسوب مي شد پا داده است. در برخي کارخانجات زنان را بطور سيستماتيک از خط توليد برداشتند و در کارگاههاي فرش بافي و خياطي بکار گماشتند.[18] ولي نه تنها اين کارگاهها، بلکه کارگاههاي خانگي/ روستايي توليد فرش نيز بعلت سقوط قيمت فرش در بازار بين المللي ورشکست شده و زنان از کار بيکار شده اند. بحران صنايع نساجي که يکي ديگر از بخشهاي اشتغال زنان است، نمونه ديگري از تنگ تر شدن عرصه بر زنان جوياي کار مي باشد. در دو سال گذشته بيکاري زنان از 30% به 60% جهش کرده است.[19]

از خانه بيرون آمدن زنان نه نتيجه شکوفايي صنعت است و نه حاصل يک اقتصاد برنامه ريزي شده که هدفش رهايي زنان و آباداني کشور باشد. سرازير شدن زنان به بازار کار بدليل فقر است. فقري که خود نتيجه از هم پاشيدگي متداوم ساختارهاي اقتصادي ماقبل سرمايه داري و عدم جايگزيني آن با ساختارهاي پيشرفته تر است. فقري که ماحصل وابستگي اقتصاد ايران به صادرات، بخصوص نفت، و نتيجتا وابستگي به تلاطمات بازار جهاني است. چنين اقتصادي توانايي جذب سازندهٴ نيروهاي نويني را که به بازار کار مي آيند نداشته و در نتيجه آنان را بيشتر و بيشتر در جهت اقتصادي انگلي که چيزي جز ويراني و فرودستي بيشتر ببار نمي آورد مي راند.

زناني که در جمهوري اسلامي بهر دليلي در موقعيت نان آور خانواده قرار گرفته اند، انتخاب چنداني ندارند. زن 26 ساله اي زندگي خود را چنين توضيح مي دهد: "سال 74 ازدواج کردم. بعد از سه ماه فهميدم شوهرم اعتياد به مواد مخدردارد. هرچه تلاش کردم ترک بکند... اصلاح نشد...حدود يکسال پيش ازشوهرم جدا شدم. من موندم با يک پسر که الان پنج سالش است. هر جا رفتم کار بهم ندادن... خيلي سخت بود. اولين باربقدري گريه مي کردم که خود طرف ناراحت شد."[20]

و يا "من در 14 سالگي فاحشه شدم. راه ديگري براي تامين خانواده ام وجود نداشت... فکر کردم حداقل اگر من زندگي خود را وقف خانواده ام کنم، شايد آنها سرنوشت مرا پيدا نکنند. به اين ترتيب ادامه دادم..."[21]

يک يادآوري تاريخي

فرداي انقلاب، ملايان بقدرت رسيده وعده به ارج اعلا رساندن زنان را دادند. شهر نو به آتش کشيده شد و بسياري از ساکنين آن زنده زنده سوختند. بسياري ديگر از زناني که از شعله ها جان سالم بدر بردند نيز زنداني و شکنجه شدند.[22] سرمان را نجنبانده بوديم که همگي به شرمگاهي که بايد سراسر پوشيده مي بود تنزل داده شديم. حجاب اجباري سرآغاز حمله اي بود قهقرايي عليه زنان و آغاز تثبيت سياستي که کارتن خوابان ميدان ولي عصر تنها يکي از نتايج آنند.

زنان آزاده اي که در کنار مردان براي شعله ورتر کردن مشعل رهايي بشريت به مبارزه برخاسته بودند، به بند کشيده شدند، شکنجه شدند، اعدام شدند، و در سياهچالهاي رژيم توسط وحشياني که راه ديگري براي اثبات مردانگي حقيرشان نمي يافتند بطور سيستماتيک مورد تجاوز قرار گرفتند. در خارج از زندان نيز حمله به زنان ادامه يافت. قوانين ضدزن يکي پس از ديگري تصويب شد. زنان بخاطر بدحجابي مرتب دستگير شده يا مورد تعرض قرار گرفتند...

يورش جمهوري اسلامي به انقلاب با سرکوب زنان آغاز شد و به تمام عرصه هاي مبارزه و مقاومت مردم گسترش يافت. در جريان اين سرکوب جمهوري اسلامي خود را تثبيت کرد و با قانوني و شرعي خواندن عقب مانده ترين اشکال ستم بر زن، مردان را حداقل در اين عرصه، در حفظ حکومت خويش ذينفع کرد. بردگي زنان امتيازي است که تمام مردان از هر قشر و طبقه اي به وسع خود از آن برخوردند.

شرايطي حاکم شد که زنان در آن بعنوان انسانهايي که مستقلا در روابط اجتماعي قرار مي گيرند، مطرح نبوده و نقش آنها تنها از مجراي مردان و براي خدمت به جامعه پدر- مردسالار معني مي شود. عدم برسميت شناختن زنان بعنوان انسانهايي بالغ و مستقل عرصه را در بازار کار به زنان بسيار تنگ کرد و نقش زنان را چه در خانه و چه در خارج از آن در ارتباط با خدمت به مردان ابدي کرد. يکي از تبلورات اين امر استفاده از عبارت "بي سرپرست"، از جمله در قانون اساسي در مورد زناني است که آقابالاسر ندارند. طبق قانون زنان بيوه و "بي سرپرست" تحت حمايت دولت قرار دارند....

و چگونه جمهوري اسلامي

زنان را تحت حمايت خود گرفت!

با طولاني شدن جنگ، حکومت رفسنجاني با چند هزار زن روبرو بود که شوهرانشان را در اثر جنگ از دست داده بودند. اقتصاد، توانايي سازماندهي اين زنان را در توليد نداشت. خرج زندگي اين زنان و خانواده هاي تحت سرپرستي شان بايد از طريق ديگري تامين مي شد. مراکزي ايجاد شد بنام خانه هاي نکاح و کاتالوگهايي با مشخصات اين زنان به چاپ رسيد تا پاسداران و معلولين جنگي و غيره بتوانند از طريق آن زن مورد نظر خود را انتخاب و صيغه کنند. از "انکهت و من ال..." که بگذريم فرقي با کاتالوگهاي اينترنتي فروش سکس ندارد.[23] زناني که حاضر نبودند زير بار بروند نيز بطرق مختلف تحت فشار قرار مي گرفتند. هرچند برخي از اين ازدواجها دائم بود، ولي اصولا عقد نکاح در قانون ايران چيزي نيست جز يک معامله پولي بر اساس مهريه و نفقه در مقابل کلفتي و همخوابگي و توليد مثل![24]

با اتمام جنگ، بحران اقتصادي ادامه يافت و بيکاري رشد کرد. تعداد زناني که مسئول نان آوري خانه بودند افزايش يافت. با توسعه فقر، سن ازدواج بالا رفت. همه اين عوامل به رشد تصاعدي فحشا در سالهاي اخير کمک کرد. و مسئولين و تحليلگران رژيم هر يک به گونه اي اين واقعيت را به زبان آوردند و برايش دليل و توجيه تراشيدند.

يک از مسئوليني که مايل نبود اسمش برده شود به روزنامه همشهري مي گويد "جامعه ما جوان است و جوان هم نياز جنسي دارد، از طرفي امکان ازدواج دائم با اين وضعيت اقتصادي و مسکن و اشتغال هر روز کمتر مي شود.... حل سريع مسئله اشتغال و التيام دادن به وضعيت نابسامان اقتصادي در توان هيچ دولتي نيست، پس جوانان با اين فرض که نمي توانند به اين زودي ازدواج نمايند چه راهي پيدا کنند."[25] و نيما راشدان معتقد است که "يک کلان شهر 12 ميليوني مثلا تهران را بدون فاحشه نمي توان تصور کرد، وجود اين افراد را بايد پذيرفت.... بايد بتوانيم آتيه فحشا در کشور را از خلال تحرکات جمعيتي و اقتصادي و دگرگوني هاي ديگر به نوعي ترسيم کنيم.... شمار تن فروشان حرفه اي مثلا در شهر تهران يک دهم آن چيزي که بايد باشد هم نيست. به اين سبب متقاضي براي زنان روسپي بسيار بالاست و عرضه کم...." [26]اکبر تاجيک از کارشناساني که در بحث هاي پشت پرده ارگان هاي مختلف در رابطه با سازماندهي زنان خياباني شرکت داشته از سطح پائين فرهنگي جامعه مي نالد و مي گويد "در جامعه ما بسياري زنان به ازدواج موقت علاقمند نيستند. پس بايد اين فرهنگ تغيير کند."[27]

موضوع اين است که دست اندرکاران از يک طرف مي دانند امکان ايجاد کار و حل مشکلات اقتصادي را ندارند (البته ايجاد کار تلويحا فقط در رابطه با مردان مطرح است)، از طرف ديگر عدم توانايي مردان به ازدواج در سنين پائين تر، مشکلي که حتي طبقه متوسط هم با آن روبروست، به ايجاد شرايط انفجاري در جامعه کمک مي کند. با گسترش فحشا نياز جنسي مردان در رابطه اي ارضا مي شود که ديگر آن مسئوليت هاي ازدواج دائم را هم ندارد. اشکال فعلا اين است که زنان براحتي زيربار نمي روند. پس اگر بتوانند "اين فرهنگ را تغيير" دهند، با يک تير دو نشان زده اند، هم مردها از امتيار بيشتري برخوردار شده اند و هم تامين اقتصادي زنان را از سر خود باز کرده اند. در زير چادر پوسيده عفت و عصمت، جمهوري اسلامي در فکر چگونگي سازماندهي عرضه جسم زنان است.

بعلاوه براي جمهوري اسلامي سازماندهي و کنترل فحشا فقط يک نيار سياسي نيست. فحشا تجارت پردرآمدي است و حکومت نمي خواهد از مراحم آن بي بهره بماند. البته تا بحال هم سرشان بي کلاه نمانده است. تن فروشان در پي دستگيري 300هزار تومان جريمه مي شوند.[28] برملا شدن عمليات پشت پرده خانه هدايت نشان داد که از قاضي شرع گرفته تا کارکنان موسسه "خيريه" مذکور در تجارت بين المللي دختران جوان دست داشته اند. از آنجا که خارج شدن زنان زير سي سال بدون اجازه "سرپرست" ممکن نيست و بسياري از اين زنان بدون اطلاع خانواده و در مواردي حتي خلاف ميل خود از کشور خارج مي شوند،[29] مشکل بتوان تصور کرد که صدور پاسپورت و جواز خروج و غيره بدون اطلاع و همدستي مسئولين صورت مي گيرد، و بهمين ترتيب است تن فروشي موقت زنان در سوريه تحت پوشش کاروان هاي زوار. بعلاوه طبق گفته اغلب تن فروشان، اين زنان به اشکال گوناگون توسط کارگزاران رژيم تلکه مي شوند. قانوني شدن و سازمان يافتن فقط از گرفتاري هاي جمهوري اسلامي کم مي کند و کنترلش بر اين تجارت پرسود را افزايش مي دهد.

فحشا: يک مسئله، چند پاسخ

برخورد جمهوري اسلامي به مسئله فحشا، برخورد يک حکومت ارتجاعي زن ستيز است براي حفظ موقعيت نااستوار خويش. راه حل جمهوري اسلامي توسعه فحشاست.

در طيف گسترده جنبش زنان نيز با پاسخ هاي متفاوتي روبروئيم که برخي از آنها نه در جهت مبارزه با مردسالاري و از بين بردن فحشا، بلکه قبول روابط موجود و تزئين آن است. يکي از اين پاسخ ها مبارزه براي قانوني کردن فحشا "بعنوان يک حرفه فردي" است.[30] برخورد به تجربه کشورهاي مختلف در رابطه با اشکال متفاوت قانوني کردن فحشا از حوصله اين مقاله خارج است. ولي چيزي که مسلم است اين که اولا، در هيچکدام از اين کشورها، بطور مشخص غرب، فحشا از بين نرفته که هيچ، مرتب در حال افزايش است؛ ثانيا، هميشه در کنار فحشاي قانوني، با يک تجارت عظيم و بسيار خشن تر فحشاي غيرقانوني بخصوص در رابطه با زنان مهاجر در کشورهاي غربي روبروئيم؛ ثالثا، قوانيني چون "تن فروشي آزاد ولي فاحشه خانه و جاکشي ممنوع است" عملا با فشار به زناني که چه با يکديگر و چه با مردي در يک خانه زندگي مي کنند، به ضرر اين زنان و در جهت راندنشان به زير زمين بوده است.[31] تن فروشي به علت ماهيت خشن آن، زنان را در شرايطي قرار مي دهد که به دنبال يک حامي براي حفاظت از خودند و جاکشي از اجزاي جدائي ناپذير اين تجارت است.

استفاده از عبارت "کارگر جنسي" نيز يکي ديگر از تبلورات ديدي مردانه نسبت به مسئله است. با اين عبارت تصوير يک کارگر توليدي و خدمات و موضوعاتي مثل ارزش مصرف و ارزش مبادله به ذهن مي آيد. اين در واقع قائل شدن ارزش مصرف براي بدن زن و بيان نگرشي است که توان بيرون رفت از جامعه مردسالار کنوني و روابط ستمگرانه زن و مرد را ندارد. عبارت "کارگر جنسي" ظاهرا قرار است احترام به زنان تن فروش را تداعي کند، ولي در واقع با ارتقا تن فروشي به سطح کار، جاکشان و مشتريان را تطهير مي کند.

فحشا عملکرد برداشتي از مردانگي است که با قدرت و امتياز جنسي رقم مي خورد. قانوني کردن تن فروشي چيزي نيست جز به رسميت شناختن حق مردان بر بدن زنان. حقي که سردمداران جمهوري اسلامي به اندازه کافي برايش تبليغ مي کنند و رواجش داده اند. فحشا "کار" نيست که قانوني شود، بلکه شکلي از استثمار زنان است که بايد ريشه کن شود.

تجربه انقلاب در کشورهاي ديگر نشان مي دهد که فحشا را برخلاف برخي ديگر از جوانب ستم بر زن، مي توان سريعا از بين برد. چين يکي از کشورهايي بود که بعلت فقر و جنگ، فحشا و فروش زنان و دختران در آن بيداد مي کرد. بعد از انقلاب، در سال 1949، با تلفيق ايجاد کار براي زنان، از جمله زناني که سابقا تن فروش بودند، و تبليغات گسترده در مورد برابري زن و مرد، و در اين جهت که زنان تن فروش نه مقصر، بلکه قربانيان نظام کهن بودند، فحشا در مدتي بسيار کوتاه از بين رفت.[32] با مرگ مائو و به قدرت رسيدن ارتجاعيوني که شعار "ثروتمند شدن با شکوه است" را مصدر کار قرار دادند، فحشا دوباره به چين بازگشت[33]. ولي اين تجربه و تجربه ساير انقلابات تجاربي هستند که جنبش زنان ما بايد مطالعه و بررسي کند و با تکيه به آنها و مطالعات و مبارزات ساير جريانات جنبش انقلابي زنان جهان به درک بالاتري از اين مسئله در جهت از بين بردن فحشا در شرايط ايران برسد.

جنبش زنان بايد از مبارزات برحق تن فروشان دفاع، و سرکوبشان را محکوم کند. ولي مهمتر از آن بايد متوجه بود که مشکل اين زنان در اساس يک مشکل "ويژه" نيست و تن فروشي جزء لاينفک نظامي است که همه زنان را به اشکال مختلف در خانه و خيابان و محل کار مورد تعرض قرار مي دهد. مبارزه زنان تن فروش در کنار همه زنان، بايد براي زمين و کار، امکانات برابر براي کار کردن و دستمزد برابر در مقابل کار برابر باشد. تنها در زمينه تحقق اين اهداف اساسي در بطن مبارزه براي ساير حقوق دمکراتيک زنان است که مي توانيم حق خود را بر بدن خود بازيابيم.

در صحبت هاي تن فروشان خشم و نفرت از اين نظام و عاملينش محسوس است. اغلب جوياي چاره اند، مي پرسند چرا؟ خشونتي که زنان را به تن فروشي مي کشاند، خشونتي که زنان تن فروش هر روز با آن روبرويند شرايطي را بوجود مي آورد که اين زنان در صورت آگاهي مي توانند در صفوف اول گورکنان اين رژيم زن ستيز قرار گيرند و نقش مهمي در از بين بردن نظامي که فحشا را ترويج و تحکيم مي کند ايفا کنند. «

[1] روزنامه همشهري، 4 مرداد 1381

[2] راديو آزادي – 7 اوت 2002

[3] روزنامه همشهري، 12 مرداد. ياد پاکسازي شهر لندن از بي خانمان ها با بيرون راندنشان از شهر مي افتيم و يا بولدوزر انداختن شاه در خانه هاي خارج از محدوده براي پاکسازي تهران

[4] راديو آزادي، همانجا

[5] همشهري، 12 مرداد

[7] آماراصولا با مزاج جمهوري اسلامي خوش نمي آيد. خانم بروجردي در مصاحبه اي با همشهري (13-15 مرداد) مي گويد "آمار ندادن را قبول دارم" و دليل عدم پخش آماري که از تعداد تن فروشان و نوع مشتريانشان در مرکز شهر تهران گرفته شده چنين توضيح مي دهد: "طبق اين آمار %... کساني که طالب ارتباطات جنسي هستند را مردان متاهل تشکيل مي دهند. اگر اين را بگوييم آن وقت کدام زني به همسرش اطمينان مي کند؟"

[8] ماهنامه جامعه نو، مرداد 81

[9] اخيرا در مقاله اي در نيويورک تايمز (28 اوت) تعداد تن فروشان تهران 12 ميليوني 300 هزار نفر تخمين زده شده است که با حساب دو دو تا چهارتا به معني 10% زنان تهران است!

[10] ماهنامه زنان شماره 89، تير 81

[11] دختران فراري که اغلب بعلت بي جايي زير کارتن ها در پارکها و اماکن عمومي، شب را بسر مي کنند.

[12] مثلا رجوع کنيد به ماهنامه جامعه نو، مرداد 81 يا روزنامه جمهوري اسلامي، 14 مهر 81

[13] هوشنگ نهاوندي، فيگارو، روزنامه صبح فرانسه، 21 فوريه 2002

[15] مصاحبه با علي اصغر بادبان، 13 مه 2002 – بنقل از "The Washington Institute for Near East Policy"، 26 جولاي 2002

[16] و اين در حاليست که دولت خاتمي بخش اعظم 12 ميميارد دلار حاصل از بالا رفتن قيمت نفت در سال 2000 را صرف خريد لسلحه کرد. مثلا رجوع کنيد به Middle East Review of International Affairs ، ژوئن 2002

[17] از " The Washington Institute for Near East Policy, The Journal"، 26 جولاي 2002

[18] هاله افشار، مجله نگاه، مه 2002

[19] زهرا شجاعي، مشاور خاتمي در امور زنان – همان منبع زير نويس 17

[20] مصاحبه با يک تن فروش، راديو پژواک، 9 مه 2002

[21] هاله افشار، نگاه، مه2001

[22] مثلا رجوع کنيد به خاطرات شهرنوش پارسي پور از زندان که گزارشاتي تکان دهنده از شکنجه تن فروشان توسط پاسداران دارد.

[23] بگذريم که براي شرعي شدن تن فروشي نيازي به ثبت و سوره خواني هم نيست. عقد مطاعات يکي از وجوه فقهي ازدواج است که نيازي به ثبت نداشته و بسيار ساده تنها با ايجاب و قبولي ولو با اشاره منعقد مي شود. (همشهري، 12مرداد 81). فکر آقايان کم حافظه را هم کرده اند.

[24] مثلا در قانون مدني ذکر شده که "هرگاه زن بدون مانع مشروع از اداي وظايف زوجيت امتناع کند، مستحق نفقه نخواهد بود و البته نفقه عبارت است از: "مسکن و البسه و غذا و اثاث البيت."

[25] همشهري 13 مرداد – البته همانطور که در زيرنويس 7 ذکر شد، خريداران تن زن محدود به جوانان نشده و بسياري مردان متاهل نيز درگيرند

[26] گفتگوي مجله عصرنو با نيما راشدان، دوشنبه 30 جولاي 2001

[27] مصاحبه با روزنامه ايران، شماره 2209 – بازترجمه از متن انگليسي

[28] اين علاوه بر 99 ضربه شلاق و زندان احتمالي است و البته سنگسار.

[29] ماهنامه جامعه نو، مرداد 81

[30] مثلا رجوع کنيد به ميزگرد راديو انترناسيونال، مندرج در مدوسا، شماره 5، بهار 1379

[31] مثلا رجوع کنيد به "جنس، جنايت و عدالت Gender, Crime and Justice به ويراستاري Pat Carlen و Anne Worrall، و يا مقالات Coalition Against Trafficking in Women (CATW) که يک سازمان غير دولتي در آسياي جنوب شرقي است.

[32] مثلا مراجعه کنيد به "زنان در چين مائوئيستي نيمي از آسمان را بر دوش داشتند" (کارگر انقلابي، ارگان حزب کمونيست انقلابي آمريکا – 1994) يا "درباره رهائي زن و پيشروي بسوي کمونيسم"، (جهاني براي فتح، شماره 8)

[33] CATW، مقاله "برخي معتقدند تن فروشان قرباني اند، برخي آنان را "کارگران جنسي" مي خوانند"

صنعت سکس: آيينه تمام نماي شرايط زنان در جهان گلوباليزه

سپیده همراز

فروش زنان يک بي عدالتي کهن است. هزاران سال است که زنان مايملک مردان محسوب شده و در عوض جهيزيه و شيربها دست بدست مي شوند. بردگي تحت سرمايه داري نيز تاريخي طولاني دارد. ميليون ها آفريقايي توسط تجار سرمايه دار براي فروش به مزارع بزرگ آمريکا برده شدند. از اين ميان ميليون ها تن از زنان آفريقايي، علاوه بر کار اجباري در مزرعه اغلب ناچار به بردگي جنسي هم بودند. در دوران استعمار انگليس، زنان هندي به اجبار به تن فروشي کشانده شدند تا نيازهاي جنسي سربازان انگليسي مستقر در هند تامين شود. در جنگ جهاني دوم، صدها هزار زن کره اي براي کار و فحشاي اجباري به اسارت ارتش ژاپن در آمدند. بهنگام استقرار نيروي دريايي آمريکا در فيليپين، شهرهايي از قبيل اولونگاپوسيتي، حول پايگاه هاي نظامي آمريکا پايه ريزي شد که فحشا مرکز ثقل اقتصاد آن ها بود. بسياري از تن فروشان زنان جواني بودند که بعلت شرايط غير انساني کار در کمپاني هاي فرامليتي "مناطق صادرات فيليپن" و بدلايلي چون مسموميت ناشي از گازهاي سمي و کم شدن ديد چشم، ديگر به درد اين کمپاني ها نمي خوردند....

گسترش تقسيم کار بين المللي و جهاني تر شدن خط توليد، که با "گلوباليزاسيون، شتاب گرفت، به رشد نابرابري در سطح جهان انجاميده است. روندي که با لشکرکشي هاي اخير امپراتوري آمريکا نيز تشديد خواهد شد. نابودي کشاورزي در اغلب کشورهاي تحت سلطه که ناشي از اقتصاد وابسته به صادرات و مبتني بر شهرنشيني است، و ورشکستگي هاي منتج از رقابت هاي بيرحمانه در "بازار آزاد"، اين جوامع را دچار ازهم گسيختگي و فقري مهلک کرده است. امروز جهان سوم صحنه آشفته ميليونها انساني است که هر ساله در جستجوي نان از روستا به شهر و از کشور به خارج مي گريزند. و در زمينه اين فاجعه، موج جديد و هولناکي از داد و ستد جهاني زنان بپاخاسته است. داد و ستدي که صاحبان قدرت عامدانه پنهانش مي کنند تا بتوانند سودهاي چند ميلياردي شان را تضمين کنند.

امروزه تجارت زنان تبديل به يکي از تجارتهاي چند ميليارد دلاري سرمايه جهاني شده است. نرخ بالاي سود، سنديکاهايي بين المللي بوجود آورده که با تکيه بر تکنولوژي پيشرفته از يک سو، و فقر و عقب ماندگي از سوي ديگر، به خريد و فروش و آزار ميليونها زن مشغولند.

در آمد حاصل از صنعت سکس 1% درآمد ناخالص ملي ژاپن و معادل بودجه نظامي اين کشور است. بعلاوه پشتوانه اغلب فاحشه خانه هاي فيليپيني سرمايه هاي ژاپني است. فقط در لندن هر هفته هشتاد هزار مرد، سکس و خدمات سکسي مي خرند که چيزي حدود 200 ميليون پوند عايد گردانندگان اين بازار مي کند. آمريکايي ها سالانه 10 ميليارد دلار براي ويدئوهاي پورنو، پيپ شو وسايبرسکس خرج مي کنند....

در مناطق وسيعي از جهان سوم، فقيرترين فقرا، براي بکار انداختن صنعت چند ميليارد دلاري سکس شکار مي شوند. زنان، توسط دلالان و با وعده کار، به خارج از کشور برده مي شوند. وقتي به مقصد مي رسند مي بينند که از کارخبري نيست و تحت عنوان خرج سفرتا خرخره به دلالان مقروضند، قرضي که براي پرداختش بايد تا مدتها برايشان تن فروشي کنند. مهاجرت توده اي زنان از روستا به شهر و از کشورهاي فقير به کشورهاي ثروتمندتر تحت پوشش بنگاه هاي کاريابي يکي ديگر از اشکال متداول بردگي، و بردگي جنسي زنان است. ازدواج هاي پستي نيز يکي ديگر از پوشش هاي معمول برده گيري است. تاجران برده از سنت فروختن دختران در مقابل شيربها و امثالهم، که دربسياري از مناطق جهان سوم رايج است، به نحو احسن استفاده مي کنند. فروش دختران و زنان توسط پدران و شوهرانشان به فاحشه خانه ها يا "عموهاي خير خواهي" که وعده کار مي دهند بسيار معمول است. عده کثيري از زناني که بطور غير قانوني و در جستجوي زندگي بهتر وارد کشورهاي غربي مي شوند در کشور مقصد به دام باندهاي فحشا گرفتار مي آيند....

زناني که به اشکال مختلف به بردگي جنسي افتاده اند بين دلالان دست بدست شده و در حراج ها خريد و فروش مي شوند. اغلب توسط دلالان مورد ضرب و شتم قرار مي گيرند. در صد بيماري هاي مقاربتي و ايدز بين برده هاي جنسي بسيار بالاست. اين کنيزان که در سنين جواني منبع درآمد خوبي براي صاحبان خود هستند، با بالا رفتن سن و از دست دادن زيبايي در نتيجه امراض مختلف، اعتياد (که در اين محيط ها متداول است)، و شرايط عموما طاقت فرساي اين زندگي، سود دهي شان کمتر و زندگي شان دشوارتر مي شود. عمر بردگان جنسي عموما کوتاه است.

در کشورهاي جهان سوم، صنعت سکس مفري شده براي دولت هاي ارتجاعي در جهت پرداخت قرض هايشان به صندوق بين المللي پول و بانک جهاني. بنا بر گزارش سازمان بين المللي کار، از چهار کشور تايلند، فيليپين، مالزي و اندونزي (کتاب "بخش سکس")، 2 تا 14 درصد درآمد ناخالص ملي سالانه اين کشورها از فحشا تامين مي شود. در سال 1995، درآمد تايلند از فحشا معادل 59 تا 60 درصد کل بودجه آن سال کشور بود. هرچند اين کشورها ظاهرا فحشا را تبليغ نمي کنند، ولي خانم لين ليم ويراستار "بخش سکس" مي گويد "سياستهاي مبتني بر تبليغ توريسم، تبليغ مهاجرت به خارج از کشور و رواج صدور زنان براي کسب ارز خارجي، بطور غير مستقيم به رشد فحشا دامن زده اند." اين درآمد ، ضامن بقاي خانواده هاي فقرزده و فراموش شده روستايي اين کشورها است. مقامات دولتي هم از اين درآمد بي بهره نيستند. آنها از محلات تمرکز فحشا، به شکل رشوه، ماليات و وجه صدور جواز از هتل ها و رستوران ها و مراکز ديگري که يا پوششي براي فاحشه خانه هايند و يا از قبل فحشا مي گردند، بهره مند مي شوند. بعبارتي صنعت سکس بخش جدايي ناپذير اقتصاد اين کشورهاست.

در سالهاي 1980 که بحران اقتصادي دامن کشورهاي آسياي جنوب شرقي را گرفته بود، صنعت سکس تنها بخش سود آور اقتصاد بود و نرخ رشد بالايي هم داشت. اين مسئله امروز هم صادق است. ورشکستگي اقتصادي بلوک شوروي به بيکاري بخش عظيمي از جمعيت اين کشورها (وبويژه زنان) انجاميد. و اين زمينه مساعدي شد براي شکارچيان برده. بسياري از زنان روسيه و اروپاي شرقي به دام فحشا گرفتار شدند. مجلات آمريکا پر از آگهي عرضه زنان جوان روس بعنوان "همسر" يا تن فروش هستند. هرساله هزاران زن بطور قاچاقي و براي بردگي از اين کشور ها به غرب منتقل مي شوند و بسياري شان به عنوان برده جنسي مورد استفاده قرار مي گيرند.

بيکاري، فقر و ازهم گسيختگي اقتصادي- اجتماعي تنها دستاورد بازار آزاد و گلوباليزاسيون براي مردم جهان است. در اين ساختار معوج، فقر و بدبختي اکثريت منبعي است غني براي انباشت ثروت در دست اقليتي ناچيز. و زنان از اولين قربانيان اين سياست نوين سرمايه داري جهاني اند. صنعت سکس، تجارتي عظيم است که بر پايه مردسالاری و نابرابری اقتصادی در سطح جهان، و با تلفيق روابط کهنه و تکنولوژی مدرن، بنا شده. اين صنعت تعداد بيشماري را ، از کارکنان هتل ها و رستوران ها وآژانس هاي مسافرتي گرفته تا تاکسيرانان وغذافروشان محلات تمرکز فحشا، از طراحان مد وآرايش کاباره ها وعکاسان و ناشرين مجلات پورنو گرفته تا برنامه ريزهاي سايت هاي اينترنتي "بزرگسالان"، حول تجارت بدن زنان (و کودکان) سازمان داده است.

يک فمينيست آمريکايي زماني گفت "فحشا مثل هيچ چيز نيست، بلکه همه چيزهاي ديگر مثل فحشايند، چرا که فحشا مدل شرايط زنان است." مي توان گفت که امروزه صنعت سکس آيينه تمام نماي شرايط زنان در جهان گلوباليزه است. «

منابع:

1.   Factbook on Global Sexual Exploitation, D Hughes, L. Sporcic, N. Mendelsohn, V. Chirgwin, Coalition Against Traficking in Women, 1999

2.   Statistics on Trafficking and Prostitution in Asia and the Pacific, CATW, 1999

3.   Prostitution: Factsheet on Human Rights Violations, Melissa Farley, 2000

4.   Imperialism: Historical Periodization or Present-Day Phenomenon, Linda Carty, Radical History Review, No. 57

5. World of Work ، نشريه سازمان جهاني کار، شماره 26

6. "تجارت جهاني زن تحت سرمايه داري"، کارگر انقلابي، ارگان حزب کونيست انقلابي آمريکا، 1995

7. "مقابله با فحشا، چگونه"، مدوسا، نشريه کانون زن و سوسياليسم، شماره 5

8. روزنامه جمهوری اسلامی، 14 مهر 81

(کليه آمارهای اين مقاله از منابع بالا گرفته شده است)

آيا تن فروشی يک انتخاب است؟

سيسيليا هوفمن

به هنگام بحث در مورد فحشا، گرايش بسياري به اين است كه تن فروشان را به دو دسته تقسيم کنند. زنان وبخصوص دختران جواني كه به زور به اين كار كشيده شده اند و آنان كه تن فروشي را به دلايلي چون فساد، فرصت طلبي، امراض رواني و جنسي و غيره انتخاب كرده اند. بسياري زنان نيز، تحت تاثير ايده هاي حاکم، تن فروشان را تحقير کرده و آنان را عاملان اين پديده می شمارند. از جانب ديگر، پوشش انتخاب در جنبش زنان ايران و در سطح بين المللي دستاويزي است براي معتقدين به قانوني کردن فحشا. آنچه در زير مي خوانيد مقاله اي است در ضديت با بحث تن فروشي انتخابي به قلم سيسيليا هوفمن. اين مقاله در نشريه كاساما ارگان شبكه همبستگي فيليپين و استراليا در پاييز 1997 به چاپ رسيده است. لازم به توضيح است كه فحشا در فيليپين يك مسئله عظيم اجتماعي است ورابطه اين امر را با وجود پايگاههاي ارتش آمريكا در اين كشور هيچ كس نمي تواند انكار كند. واقعيت اين است كه به محض استقرار ارتش آمريكا در هر كشوري، مناطق وسيع اطراف پايگاههاي اين "نجات دهندگان زنان" به فاحشه خانه تبديل شده اند. – سپيده همراز

نينا زن جواني است كه اغلب عصرها به همراه ساير دختران "بلندكردني" در خيابان كوئه زون ديده مي شود. او تا بحال دو بار در جريان حملات خياباني پليس، به جرم ولگردي دستگير شده است. يكبار به مدت سه روز زنداني بوده و دفعه بعد مسلما مدت زندانش طولاني تر خواهد شد.

نينا را مادربزرگش از شهرستان به پايتخت فرستاد تا درسش را تمام كند. عصر يك روز كه با همكلاسي هايش بيرون رفته بود دو پسر به او تجاوزكردند. پس از اين واقعه نينا كم كم به خيابان راه يافت و الان دو سالي است كه در خيابان بسرمی برد.

مالو در كلوپي در انجلس سيتي بعنوان رقاص كار مي كند. رقاصي كه اگرمشتري ها جريمه بار را بپردازند، با آنها بيرون هم مي رود. او قبلا شوهر داشت و در هنگ كنگ كارگر كارخانه بود. مدتي هم در آنجا كلفتي مي كرد.

اين واقعيت كه بسياري از زنان پس از آزادي از زندان يا بعد از كارگري و كلفتي، به خيابانها، بارها، و كلوپها بازمي گردند، عموما براي بعضي بهانه اي مي شود تا مشكل فحشا را، در زنان اصلاح ناپذيري جستجو كنند كه اصرار دارند تن فروشي را بعنوان شغل انتخاب كنند!!

درست است كه بسياري از زنان از طريق كلك، آدم دزدي، تجاوز و غيره بزور به فحشا كشانده شده اند. بخصوص در كشورهاي جنوب براي بسياري كه در تنگناي اقتصادي گرفتارند تن فروشي استراتژي بقا محسوب مي شود. تعداد بي شمار ديگري در بچگي چنان قرباني خشونت شده اند كه در سالهاي بعد تجربه تن فروشي صرفا به بخشي از منطق بي رحم زندگيشان تبديل مي شود. ولي تكليف كساني كه ظاهرا تن فروشي را خودشان انتخاب مي كنند چه مي شود؟

وقتي مولو در كارخانه بسته بندي كار مي كرد بايد سحرگاه بيدار مي شد تا بموقع سر كارش برسد. كارش ده ساعت در روز بود، دستمزدي كه به او مي دادند از حداقل دستمزد تعيين شده توسط دولت كمتر بود و هيچ تامين اجتماعي نداشت. او بايد مرتبا از جواب دادن به تقاضاهاي جنسي سركارگر طفره مي رفت. ولي آيا مولو آن روزها حداقل يك كارگر شريف زحمتكش نبود؟ آيا به هر حال همكاران مردش هم مجبور نبودند با همان شرايط كاري سر كنند كه او مي كرد؟

يكي از محققان سوئدي فحشا را خودارضائي مرد در بدن زن مي نامد.

بگذاريد سئوال را اينطور مطرح كنيم: آيا مردان به اندازه زنان فقير نيستند؟ به اندازه زنان از نظم غيرعادلانه اقتصادي و شرايط بد كار رنج نمي كشند؟ آيا به اندازه زنان در معرض بلاياي طبيعي و عوارض ناشي از ميليتاريزه كردن مناطق روستايي قرار ندارند؟ پس چرا همكاران مرد مولو به تن فروشي روي نمي آورند؟ چرا آنها براي پيدا كردن كار راهي بارها كلوپها و آبجوفروشي هاي بيشماري كه براي استخدام در آنها نه تاييديه و مدرك تحصيلي لازم است و نه مهارت و تجربه خاص‌، نمي شوند؟

پاسخ اين سئوال ناصادقانه، روشن است: فحشا مسئله اي مربوط به فروش بدن زنان است.

نظام اجتماعي مردانه

ولي فحشا اصلا مسئله اي زنانه نيست. مسئله اي است مربوط به يك نظام اجتماعي مردانه؛ كه برقرار شده تا مردان حتما از خدمات جنسي بهره مند شوند و از سكسي كه به شيء تبديل شده استفاده كنند. نتيجتا بدن زن بايد خروار خروار عرضه شود. هر چند كه در اين نوع مناسبات جنسي پوچ كه جنبه انساني خود را از دست داده بيش از پيش دارند از بدن كودكان و مردان نيز استفاده مي كنند.

رضايت به
شئی شدن يكي از شروط ستم است.

مشتريان مرد مي توانند شكل و رنگ بدنهايي را كه مي خواهند تعيين كنند. در گوشه اي از خيابان كوئه زون در مترومانيلا كلوپهاي سلامتي و تفريح در ويترينهاي شان زناني را نشانده اند كه هركدام شماره دارند تا مردان بتوانند انتخاب شان كنند. در ژاپن آژانس هايي هستند كه علنا عرضه انواع بدنهاي مختلف از باكره گرفته تا حامله را تبليغ مي كنند. در آلمان، دانمارك و ساير نقاط مي توان كاتالوگ هايي را مشترك شد كه از طريق آنها زنان و كودكان، بخصوص از كشورهاي جنوب، براي استفاده جنسي عرضه مي شوند. پورنوگرافي يك صنعت در حال رشد جهاني است كه اين بدنها را توصيف ميکند، در موردشان اطلاعات مي دهد و انواع استفاده از آنها را پيشنهاد کرده و تعليم مي دهد. اين صنعت مرتبا پيچيده تر و تكنولوژيك تر شده و منافع مالي عظيمي را نمايندگي مي كند.

در فحشا، مردان نه با موجودات انساني كه با بدنهاي شيء و غيرانساني شده رابطه برقرار مي كنند. روي تابلويي در يكي از بارهاي آنجلس سيتي كه قبلا مقر تداركات و انبارهاي ارتش آمريكا در منطقه ساحلي بود چنين مي خوانيم: "زن يعني دفتر تامينات پايين تنه". فحشا يعني اينكه مرد با زني كه بعنوان يك موجود انساني مطرح نيست به عمل جنسي مي پردازد. يكي از محققان سوئدي فحشا را خودارضائي مرد در بدن زن مي نامد.

مسئله رضايت

در چنين نظامي، بحث از رضايت و يا انتخاب نينا يا مولو كاملا نامربوط است. اگر آنها راضي نباشند، زنان به شكل هاي ديگر فراهم مي شوند. با كلك زدن، تهديد، آدم دزدي و شكل هاي پيچيده تر قاچاق. چرا كه عرضه بايد تضمين شود.

ولي نظام پدر- مردسالاري از طريق ساختار اجتماعي روابط جنسي خود، شرايط و مناسباتي را ايجاد مي كند كه رضايت زنان را تضمين كند. در كشورهايي مثل فيليپين، زنانگي شديدا با ايده خدمت به مردان و ارضاي آنها، فداكاري براي آنها و اتكا به آنها رقم مي خورد. ازدواج و فحشا بر يك پايه استوارند. اخلاقيات اجتماعي اين تصور را كه موجوديت زن وابسته به مرد است و زن با مرد كامل مي شود را در خود زنان تقويت مي كنند. آنان كه با نقش سنتي زنان در خانواده مي سازند و ايده آل خود را جذابيت جنسي زنانه قرار مي دهند، پاداش مي گيرند: ملكه زيبايي و دختر شايسته لقب مي گيرند، در رشته هاي تفريحي استخدام مي شوند، مدال طلاي ازدواج با يك مرد پولدار به گردنشان آويخته مي شود. ولي زناني كه سر سازگاري ندارند، از نظر اجتماعي سيلي مي خورند و طرد مي شوند. در چنين شرايطي آيا مسئله رضايت واقعا اهميت دارد؟ همانطور كه كاتلين باري در كتاب فحشا در روابط جنسي اشاره مي كند: رضايت به شيء شدن يكي از شروط ستم است.

و از نظر رابطه جنسي، زنان به چه رضايت مي دهند؟ زنان فيليپيني وقتي راجع به رابطه جنسي با شوهر، دوست پسر يا مشتري خود صحبت مي كنند مي گويند او از من استفاده كرد. در پدر- مردسالاري، چه در رابطه زناشويي و چه خارج از آن، سكس يك امتياز ويژه مردانه است، يك احتياج مردانه، يك لذت مردانه، يك حق مردانه كه بايد اجتماعا از جمله توسط زنان برسميت شناخته شود. تجاوز، تجاوز توسط شوهر، آزار جنسي و فحشا تجليات بارز قدرت جنسي اند.

زنان چگونه با تن فروشي

سر مي كنند؟

زنان تن فروش بخوبي مي دانند كه مشتري نه علاقه اي به هويت واقعي آنان دارد و نه اصولا براي آنان هويتي قائل است. بنابراين براي خود يك هويت شغلي درست مي كنند. يعني اسم و رسم و داستان زندگي متفاوت و رفتارهاي گوناگوني كه با سفارشات مشتري خوانايي داشته باشد. اين هويت ها و شخصيت هاي ابداعي، بكار مخفي كردن و حفاظت از خود واقعي نيز مي آيد و خارج از عالم فحشا به موجوديتش ادامه مي دهد. زنان آنجلس سيتي كه مي دانند جسم شان از هويت انساني تهي مي شود، هويت ساختگي خود را با مشروب و مواد مخدر سر پا نگه مي دارند تا شرم را از خود برانند و خود را مجبور كنند آنچه از آنان خواسته مي شود را انجام دهند. مولو مي گويد با گذشت زمان آنچه را قبلا نمي توانستم تحمل كنم الان يك طوري قبول مي كنم.

تن فروشي زنان فقير و به لحاظ اجتماعي فرودست جنبه ديگري هم دارد و اين بخصوص در مورد زنان كشوري كه مدتهاي مديد تحت استعمار بوده صدق مي كند. از نظر اين زنان، مشتري خارجي يا سفيدپوست اگر به آنان به چشم يك انسان نگاه كند و ارزششان را دريابد شايد همان نجات دهنده اي باشد كه آمده تا آنان را از فقر و عقب ماندگي بيرون بكشد. اما پوچي اين آرزوي ساده انگارانه و تاثرآور در مورد نجات دهندگان سفيدپوست را مي توان از اصطلاحي فهميد كه افراد پايگاه هاي نظامي آمريكا (كه سرزمين فيليپين را به مدت تقريبا يك قرن در اشغال خود داشتند) براي توصيف زنان فيليپيني بكار مي برند: "عروسكهاي سبزه گائيدني كه با برنج کوک مي شوند!"

آيا میدانيد...

متن زيرخلاصه مشاهدات خانم هانيه لوند ازعربستان سعودي است، که توسط هانا صديقي يکي از فعالين هشت مارس در اسلو ترجمه و براي ما ارسال شده است.

من بعنوان يک پرستار مدتي در يکي از بيمارستان هاي رياض کار مي کردم.... در عربستان سعودي زنان در چارديواري خانه اسيرند و اجازه زندگي ندارند. در اتوبوس ها اتاقک هايي درست کرده اند تا زنان کاملا از مردها جدا باشند. نامه هاي زنان بايد به آدرس پستي شوهرانشان برود تا آنها تصميم بگيرند زنان حق خواندن نامه شان را دارند يا نه. زنان اجازه ورود به بسياري از اماکن عمومي از جمله کافه ها، رستوران ها و حتي بعضي از دکان ها را ندارند.

زنان در اماکن عمومي و در ملاء عام محاکمه مي شوند. اگر با مردي که شوهرمان نبود حرف مي زديم به راحتي امکان زنداني شدن مان بود. اگر زني با يک مرد سوار ماشين مي شد، مي بايست اجازه رسمي شوهرش را در جيب مي داشت... در آپارتماني که من زندگي مي کردم، ورود مردان ممنوع بود. حتي خانواده ها هم نمي توانستند به ديدنم بيايند، فقط زنان.

زناني که وضعشان حتي از زنان عربستان سعودي هم بدتر بود، کارگران خانگي خارجي بودند. اين زنان برده بودند و مورد سوء استفاده جنسي هم قرار ميگرفتند. با دو پرستار فيليپيني آشنا شدم که اجازه بيرون رفتن از خانه اربابشان را نداشتند. فقط ماهي دو بار، و آنهم در محدوده شعاع سي متري خانه و در صورتي که يک نگهبان همراهي شان مي کرد مي توانستند بيرون بروند.

سؤالي که براي من مطرح شد اين بود که مردان عربستان سعودي چه آدم هاي هستند که تا اين حد نياز به حفاظت از زنان را حس مي کنند؟ به عمرم تا اين حد نابرابري بين زن و مرد نديده بودم. «

مردان فقط وسيله اي براي ارضاي جنسي مي خواستند و زنان آرزوي رابطه واقعي و همسر شدن را در سر داشتند. زنان آنجلس و اولونگاپو يعني بزرگترين لنگرگاه ناوهاي آمريكا در اقيانوس اطلس در آن دوره، اميدوار بودند به اصطلاح شانس بياورند و با سربازان آمريكايي ازدواج كنند. زنان معدودي كه ازدواج كردند دليلي براي امكان اين امر تلقي شدند.

فحشا بنيان انواع گوناگون استثمار جنسي زنان است.
فحشا نمونه اي است كه از روي آن ميتوان
انواع ديگر
استثمار جنسي را
فهميد.

مولو و دوستانش مي گويند كه گاهي عاشق مشتريانشان مي شدند. در اين موارد، فحشا ديگر براي اين زنان صرفا مبادله پولي نبود بلكه امكان يك رابطه انساني حقيقي را نيز معنا مي داد.

جنسيت ناقص

آيا فحشا، اين تبارز قدرت طبقاتي مردانه، به مردان صدمه نمي زند؟ آيا آنان هميشه از ساختار اجتماعي روابط جنسي متعلق به خودشان سود مي برند؟ آيا مردان مي توانند وارد يك رابطه جنسي خشن و تهي از هويت انساني و فردي با يك تن فروش شوند و در عين حال با يك زن غير تن فروش يك رابطه برابر و يك تجربه جنسي واقعا انساني برقرار كنند؟

فحشا مداوما يك عمل جنسي مردانه ناقص و تهي از احساس و رابطه متقابل واقعي انساني را توليد و بازتوليد مي كند و يك تجربه جنسي انساني را كه مي تواند و بايد كامل كننده، شادي آفرين و زندگي بخش باشد، به يك عمل تهي، بيرحم و غيرانساني تقليل مي دهد.

به قول كاتلين باري: "رابطه زن و مرد در فحشا، سيستماتيك ترين شكل نهادي شده تنزل هويت زن به سكس است. فحشا بنيان انواع گوناگون استثمار جنسي زنان است. فحشا نمونه اي است كه از روي آن مي توان انواع ديگر استثمار جنسي را فهميد."

مردان مشتري فحشا، باعث تنزل مقام زنان و تهي كردن روابط جنسي انساني هستند. آنان با اين كار هويت انساني همه زنان و مردان را لگدمال مي كنند.

دولت موقت افغانستان:
عتيقههای زنده در قدرت!!

مرواريد

جنگ 23 ساله در کشور ما نشان داد که زيان هاي مداخله و دستبرد دشمنان در بخشهاي گوناگون زندگي مردم چه مادي و چه معنوي تاثيرات شوم و گسترده ئي گذاشته است. رژيم هاي دست نشانده خلق و پرچم به زير نام اصلاحات ديموکراتيک زماني زنان را بدون رضاي خودشان روي صحنه سمبل وار کشاندند و زماني حجاب پوشانيدند تا مردم در موردشان قضاوت آزادانديشي نکنند و زماني هم با گرفتن پدران، برادران و شوهرانشان آنها را تنها و فراري ساختند و گاهي هم جناياتي از جنس تجاوز و زور را برايشان رقم زدند و اهانتشان کردند.

زماني که احزاب جهادي بقدرت آمدند، زنان و دختران جوان ما در بازارهاي پيشاور و کويته به عرب و عجم فروخته شدند. "خانه نشيني، حجاب و اسارت زنان در آن زمان از طرف قوماندانهاي جهادي پيشنهاد شده و از طرف ستره محکمه آن زمان فتواي رسمي داده شد که به تعداد 9 نفر از به اصطلاح علما و اعضاي مسلکي رياست افتا و مطالعات ستره محکمه دولت اسلامي افغانستان به پاي آن امضا نمودند"[1] که فعلا هم آنها در دولت "انتخابي" فعال اند. در اين زمان 13 هزار زن مفقودالاثر شدند. هنوز جنايات احزاب اسلامي پايان نيافته بود که نوکران وهابيان وحشي يعني طالبان، به سرنوشت خلق ما حاکم ساخته شدند. در اين زمان زنان از تمام حقوق انساني مثل حق تحصيل، حق کار، حق انديشه و جاهايي هم از حق زندگي محروم شدند و در خانه هاي خود زنداني گرديدند و دختران بدستان اين جاهلان در بازارهاي تجارت جهاني عرضه شدند. سنگسار در معرض عام، مورد شليک قرار گرفتن، تيزاب پاشيدن و در معرض عام لت و کوب شدن بخاطر بي حجابي و امثال آن "حقوق" زنان افغاني شد. دولتهاي غربي – هم آمريکا و هم دول اروپايي – تلاش دارند که وحشت و بربريت طالبان را در تمام عرصه ها بخصوص در مقابل زنان را بخشي از فرهنگ ما بنامند! هرگاه آمريکا بازهم طالبي ديگر را به قدرت بياورد و حمايت کند، در درازمدت آنها مي توانند براي ما فرهنگ بسازند. چنانچه در بيست و سه سال جنگ تحميل شده و بخصوص در دوره ئي طالبان فرهنگ ما به قهقرا رفت. گرچه بعد از 11 سپتمبر2001 آمريکا و غرب در کل ادعا دارند که اعمال طالبان در برابر زنان افغان غيرانساني و غيراسلامي است! تلويزيونها و مطبوعات جهان روز و شب جنايات طالبان در برابر زنان ما را به نمايش گذاشته تا جاييکه خانم بوش و خانم بلرهمدردي و غم شريکي خود را بعد از 23 سال با زنان افغانستان اظهار کردند!![2] زنان افغان به خوبي مي دانند که همه ئي احزاب اسلامي و طالبان کي ها هستند، از کجا آمده اند و باداران غربي شان چطور آنها را مثل دانه هاي شطرنج پس و پيش مي کنند. چنانچه فعلا نوکران قديم خود را سرقدرت آوردند و براي مردم بيچاره ئي ما بنام ديموکراسي، تحميل مي کنند و فعلا "دولت انتخابي" (!!!) در اين دولت اکثرا عناصري فعالند که مربوط به جمعيت و شوراي نظار هستند و اولين بار فتواي اسارت زنان بدست آنان صادر شده و رسميت يافت.

خانم مري رابينسون (سابق رييس جمهور ايرلند) و اکنون کميته حقوق بشر سازمان ملل متحد، بعد از سفر به افغانستان در کابل در يک کنفرانس مطبوعاتي گفت: "اکثر کساني که در کابينه آقاي کرزاي مقامات مهم دارند جنايتکاران جنگي اند. تهديد، ترس و ايجاد فضاي خفقان بعد از طالبان همچنان ادامه دارد که عدم رفع حجاب از طرف خود زنان نتيجه آن است."[3]

نشريه پيام مجاهد، ارگان نشراتي "جمعيت اسلامي" و سخنگوي نظرات شوراي نظار ، سيما ثمر را تکفير نمود. در لويه جرگه، خانم مسعوده جلال که خود را براي مقام رياست جمهوري کانديد کرده بود، از طرف جنرال فهيم زير فشار قرار گرفت که کانديداتوري خود را پس بگيرد.

هشت نفر از کسانيکه در لويه جرگه انتخاب شده بودند پيش از تشکيل لويه جرگه کشته شدند! بسياري از نمايندگان مردم کنر و وردک و غيره، پيش از اينکه به کابل برسند، زنداني شدند و بجاي آنها نمايندگان ديگر به لويه جرگه راه يافتند.

رييس راديو تلويزيون (انجيز اسحق از شوراي نظار) به صلاحيت خود با وجود مخالفت بعضي از اشخاص، زنان را از راديو تلويزيون کنار راند.[4]

با تاييد سازمان عفو بين المللي و سازمان حقوق بشر بصورت سازمان يافته به پشتون هاي سمت شمال ستمهاي گوناگوني اعمال شده، مانند قتل عام و کشتارهاي دسته جمعي، غارت اموال، ويران کردن خانه هايشان و تجاوزات جنسي به دختران، دزديدن آنها، رانده شدن جمعي آنها در مناطق مسکوني شان و غيره.

در لويه جرگه بصورت علني جنايتکاران جنگي مثل سياف، دوستم، جنرال فهيم و حاجي قدير و غيره نه تنها شرکت کرده بودند بلکه نقش رهبري کننده داشتند و اجازه صحبت کردن هم تقريبا در انحصار آنها بود.

اولين شرط ديموکراسي که اجازه سخن گفتن، و دادن آزادانه ئي راي مي باشد در لويه جرگه بصورت علني نقض شد و رسميت يافت. با توطئه مشترک سياف و شيخ آصف محسني، کوشش شد تا بصورت غيرديموکراتيک، نام حکومت موقت حکومت اسلامي شود، بدون اينکه ناظرين ملل متحد اين حرکت غيرديموکراتيک را مانع شوند.

ترورهاي پي هم در کابل مخصوصا بعد از قتل علني و واضح داکتر عبدالرحمن درجريان است. قتل حاجي قدير نشان داد که عمليات مافيايي بين جنايتکاران جنگي وارد يک مرحله ئي تازه شده است.

صف آرايي هاي جديد و مخالفتهاي جديد، ضديتهاي خونين ديگري را در پي دارد. بمباران طيارات آمريکا يک محفل عروسي در اروزگان که تا بحال چندمين بمباران در مناطق غيرنظامي از طرف قواي هوايي آمريکا مي باشد. با وجود روشن بودن قضيه، آمريکا حاضر نشد تا از اين عمل غيرانساني معذرت بخواهد. آنها صرف اظهار تاسف نموده و متذکر شدند که شايد در آينده نزديک، قربانيان غيرنظامي زيادي داشته باشند.[5]

آنها در مقابل هر کشته، 200 و در مقابل هر زخمي، 60 دلار پرداخت کردند! اينست قيمت انسان افغانستان در نزد آمريکا و عدالت بي مرز گلوباليستها.

در چوگات ستره محکمه دوباره اداره احتساب بوجود آمد. اين اداره کاري را که قبلا در زمان طالبان امر به معروف و نهي از منکر مي کرد، مي کند.

به قول روزنامه گاردين که روز شنبه تاريخ پنج اکتبر اعلان کرد که آمريکا آنقدر به فکر حمله به عراق مصروف است که کمکهايي که به افغانستان وعده کرده بود را فراموش کرده است! اين روزنامه علاوه کرده بود که قبل از اينکه بوش و آمريکا به فکر ويران کردن کشوري ديگر شود، بايد کشورهايي را که ويران کرده اعمار نمايد.

واقعيتهاي بالا نشان مي دهد که:

افرادي که فعلا در افغانستان حکومت داري مي کنند جانيان حکومتهاي گذشته هستند، منافعشان با منافع مردم در تضاد است و تفکر و روششان مثل خودشان بايد به موزيم هاي تاريخي بعنوان آثار عتيقه ئي زنده به نمايش گذاشته شوند. آنها بنيان گزاران قوانين اسارتبار عليه زنان هستند و هرگاه شکلشان را باداران غربي شان تغيير مي دهند و از حجم ريش و چپنشان مي کاهند فورا به اين مي افتند که گناه را به گردن خائني ديگر از دست و تبار خودشان بيندازند. (چنانچه پرچمي ها هرگاه مورد انتقاد مردم قرار مي گرفتند فورا مي گفتند که "ما نبوديم، خائنين رفيقهاي ديگر ما بودند")

يک تعداد از اين خائنين دوره طالبان را به افشاگري مي نشينند و خود را گويي از اين بدنامي نجات مي دهند. جمعيت اسلامي در دوره حاکميت قبلي خود همواره کاست هاي خيانت طالبان و دوستم را بيرون مي داد و امروز در کنار دوستم قرار دارد. اين عمل آنان نشان مي دهد که آنها بر علاوه که اختيار عمل را ندارند و مزدورمنشانه هرچه باداران شان تعيين مي کنند، همان مي کنند، بلکه در اثر گويا کار زياد، فراموش کرده اند که چه زن ستيزي ها و چه خيانت هايي از دوستم بيرون دادند!

ما خوب مي دانيم که سايه سنگين زن ستيزي جنگ سالاري و نوکري آمريکا در لويه جرگه گسترده بود که محصولش همين "دولت اسلامي افغانستان" است و قوانينش همه قوانين شرعي مي باشد. تا آمريکا، غرب و شريعت در کشور ما حکم برانند و سالاري کنند مطمئنا آزادي براي هيچ کس مخصوصا براي زنان به هيچ عنوان ميسر نيست. آزادي يک کشور بدست مردمش و آزادي زنان بدست خود زنان ميسر است. از مردم ما به حيث وسيله استفاده نکنيد، ما به جنگتان مشروعيت نخواهيم بخشيد!

و نکته آخرين و تکان دهنده ديگر اين است که امروز دنيا در آستانه جنگ جديد قرار دارد. آمريکا تدارک حمله به عراق را ديده است. سرنوشت مردم عراق به مراتب خونين تر از مردم افغانستان خواهد شد. امروز افکار عمومي و مترقي جهان بايد بار ديگر نتايج جنگ افغانستان را مورد بازخواست قرار دهند. بايد مسئله ئي افغانستان نمونه ئي باشد تا از ديگر کشورهاي دنيا، افغانستان جنگ زده ساخته نشود! «

[1] از کتاب "زن در افغانستان و جهان" نوشته عبدالحميد مبارز

[2] بنقل از راديو بي بي سي بخش افغانستان

[4] بنقل از شاهدان عينی

[5] بنقل از راديو بي بي سي، بخش افغانستان

وقتی زنان، زنان را سرکوب مي کنند!

مقاله زير ترجمه فارسی متنی است که توسط بيريوان در يکی از محافل زنان کرد ارائه شده است. اصل کردی اين متن در همين شماره به چاپ رسيده است.

"زن، رفيق شيطان است!"

اين سخني است که از زماني که پا به سن عقل گذاشته ام و مي توانم چيزها را بفهمم، به دهها شيوه گوناگون شنيده ام. از زبان مادربزگ ها و زنان محل و آبادي، از توي چارچوب روابط سنتي خانواده ها گرفته تا روابط اجتماعي و عرف و عادت حاکم بر جامعه، تا صدها حديث و روايت که از قول مردان بزرگ ديني و آييني، و چه بسا در بسياري جاها با رجوع به آيات قرآني نقل شده است.

اطمينان دارم که حاضران اين جلسه هم به شيوه هاي گوناگون، اين قبيل سخنان را شنيده اند. براي بحث امروز، تلاش کردم يکي از نوشته هاي خانم "بکري تميزي" را پيدا کنم و براي شما عزيزان به زبان کردي ترجمه اش کنم تا با يکديگر به ارزيابي اين روابط مسموم بپردازيم، اما متاسفانه ميسر نشد! از اين رو به خاطرات و تجارب خودم رجوع مي کنم و اميدوارم که کلمات براي بيان اين مسئله مهم به ياريم بشتابند.

کاک محمد همسايه مان، دو زن و هشت بچه از آن دو داشت. يادم مي آيد هربار که زنهاي کاک محمد با يکديگر درمي افتادند، هردو از خانه بيرون مي پريدند و هريک براي بي ارزش کردن ديگري به زشت ترين کلمات و ناخوشايندترين شيوه ها متوسل مي شدند. رکيک ترين فحشها و جملات ممکن که گاهي اوقات حتي شنيدنش از توان من خارج بود. بسياري اوقات هووي بزرگتر، آغازگر معرکه بود. هوارکشان از خانه بيرون مي پريد و با تمام وجودش فرياد مي کشيد که: "اي هوار مسلمانان! بياييد و مرا از دست اين مادرقحبه بي پدر و مادر نجات دهيد! اين بي ناموس بي شرف که دخترانگي اش را نتوانست نگه دارد، اين پتياره نجس که بزور خودش را به شوهر من تحميل کرده است. قحبه فلان فلان شده اگر کسي راضي نمي شد بگيردت، راه حل ديگري براي راحت کردن خودت پيدا مي کردي، چرا چپيدي تو بغل شوهر من؟!"

زن کوچکتر کاک محمد، رنگ مي آورد و مي برد و خون به صورتش مي دويد، لبانش سفيد مي شد، تف در گلويش خشک مي شد. به زاويه نگاههاي سرگردان و به حالت لبانش و زبانش که له له مي زد و کلمات و فحشهاي مناسب مي جست تا بتواند همتا و هم وزن فحشهاي هوويش جواب دهد، عميق نگاه مي کردم. نگاههاي سرگردان و زندانيش، گردش ناآرام چشمانش و گرماي صورتش را روي شقيقه هايم احساس مي کردم. با صداي جيغ مانندي مي گفت: "عزيزم من چکار کنم که شوهرت ترا کهنه بچه هايش هم به حساب نمي آورد؟ به همين دليل هم بود که هوو سرت آورد! خانم جان تو که دستمال بيني تمام مردان آبادي بودي..."

نگاهم را متوجه جمعيت حاضر در آنجا مي کردم.گاه گداري لبخندي طعنه آميز بر لبان زنان و مردان نقش مي بست و گاهي هم پچ پچي به گوش مي رسيد که " هردوشان چقدر بي ارزش و بي ناموسند!" به دنبال حرفهاي هووي کوچکتر، زن بزرگتر ديوانه مي شد، به هووش حمله مي کرد و با تمام قدرت موهاي او را مي کشيد. هوو از خودش دفاع مي کرد. مردم ميانجي گري مي کردند و آنها را از هم جدا مي کردند. سکوتي غم انگيز خانه کاک محمد را دربرمي گرفت و زنها هرکدام با دو سه بچه قد و نيم قد آويزان، گوشه اي مي خزيدند. بچه هايي که از اوان کودکي از چشمانشان آتش کينه و خشم زبانه مي کشيد و اين خشم و کينه را با خودشان بزرگ مي کردند. گويي با برق نگاههاي سرگردانشان، توطئه و نقشه اي براي انتقام گرفتن در سر مي پروراندند.

غروب که مي شد، کاک محمد به خانه بازمي گشت. زن بزرگ، در را باز مي کرد، زن کوچک کفش هايش را برايش جفت مي کرد. يکي حوله در دست مي ايستاد تا کاک محمد دستهايش را مي شست و ديگري برايش چاي مي ريخت. بهترين سهم غذا جلوي کاک محمد گذاشته مي شد. اگر احيانا چيزي به مذاق کاک محمد خوش نمي آمد، هردو زن را باد کتک مي گرفت. در اين جور مواقع من يک علامت سئوال بزرگ کنار اين حرف مادربزرگ که مي گفت: "مرد دوزنه، دلش سوراخ سوراخ است!!" مي گذاشتم. سخني که کاملا عکس آن را در پروسه زندگيم به اشکال گوناگون تجربه کرده بودم. مرد دوزنه، شاه خانه است. مرد دوزنه، لازم نيست هيچ زحمتي براي نگه داشتن دل زنهايش بکشد چون زنهايش خودشان به بيرحمانه ترين شکل ممکن با يکديگر به جنگ برمي خيزند و يکديگر را سرکوب مي کنند. به همين دليل چيزهاي زيادي که در جامعه رايج است و به اشکال گوناگون روايت مي شود برايم زير سئوال مي رفت.

زماني که بشر، بشر کنوني نبود و چيزي به نام شعور شناخته نشده بود، زماني که بشر در عصر حجر زندگي مي کرد، بين زن و مرد تفاوت عظيمي وجود نداشت. هيچ يک نه لباسي داشتند و نه خانه اي. بر اساس نياز بشر به گرما، آتش، و بر اساس نيازهاي ديگرش، لباس، خانه و... درست شد. قدم به قدم و مرحله به مرحله بشر پيشرفت کرد تا اينکه امروز اين تصور از بشر در ذهنها نقش بسته است. اما اين تصور و تعريف، تاريخي طولاني را پشت سر نهاده اند. زماني که بشر به تفاوت ميان خودش و حيوان پي برد، زماني که چگونگي استفاده از شعور شناخته شد و بشر ياد گرفت که چگونه از فرصتهايي که پيش مي آيد استفاده کند، نام "مرد" کم کم به شکل کنوني جاافتاد و در اذهان معني پيدا کرد. سرکوب زنان از طريق زنان نمي تواند فصلي جدا از اين تاريخ باشد و با تاريخ تکامل انسانها گره خورده است و باعث شده است که زنان بدون اينکه خودشان متوجه شوند با سرکوب کردن يکديگر، مايه قدرت گرفتن قدرتمندها شوند.

در کشورهاي در حال توسعه (کشورهاي جهان سوم) هنوز مثل قرون وسطي، از بي رحمانه ترين شيوه ها براي رسيدن به اهداف ارتجاعي شان، استفاده می کنند. از جمله با استناد به سنت و فرهنگ رايج در جامعه، به قوانين ارتجاعي شان مشروعيت مي بخشند و با تمام نيرو براي متوقف کردن تاريخ پيشرفت و ترقي انسانها مي کوشند.

زنان از بچگي ياد مي گيرند که زبان طعنه و تشر را بشناسند. ياد مي گيرند که چطور با اين زبان حرف بزنند، چطور از هم جنس خود کينه به دل گيرند و براي جلب نظر جنس مخالف، خود را زينت و آرايش کنند، خود شيريني و دلبري کنند. بدتر از همه مسائلي که ذکر شد اين است که زنان خيلي کمتر روي اين مسئله مي روند که اين روابط، ساخته و پرداخته جامعه مردسالاري است. اينکه زنان وسيله اي براي معامله و بازارگرمي بازار کاسبي هستند، يکي از نتايج جامعه به اصطلاح مدرن امروزي است. اين بازار با سوء استفاده از احساسات و عواطف زنان، گرم مي شود.

زماني که دختر در خانه پدري است ياد مي گيرد که چطور زن برادر را بچزاند، زن برادري که او هم در کلاس زنان آموزش ديده و تار و پود اين روابط را مي شناسد. زماني که همين دختر ازدواج مي کند اينبار در جايگاه يک عروس ياد مي گيرد که چگونه خواهرشوهر را بچزاند. خواهرشوهر ديروزي و عروس امروزي، مادرشوهر مي شود. مادرشوهري که در تمام مراحل زندگيش به او ستم شده است يا به ديگران ظلم و ستم کرده است و لبريز از کينه و تلافي جويي، تمام ناکامي هاي گذشته اش را سر عروس خالي مي کند. اين روند و سير طبيعي رشد زنان و دختران در جوامعي است که هر زني از زمان کودکي تا جواني و پيري، مرحله به مرحله پشت سر مي گذارد و در تمامي مراحل زندگي به بيرحمانه ترين شيوه هاي ممکنه به تحقير و سرکوب هم جنسان خود مي پردازد. چه بسا، بسياري اوقات دشنام ها و ناسزاهايي به همديگر مي گويند که صدها بار زشت تر از ناسزاهاي مردانه است. چون زنان در کلاس زنانه آموزش ديده اند و خود زن هستند و نقاط ضعف همديگر را خوبتر مي شناسند؛ در اين کلاس ياد گرفته اند که چطور همديگر را خورد و خمير کنند و در اعماق زمين فرو ببرند.

در بسياری مواقع، زنان مدافع حقوق مردان می شوند، زنان براي جلب توجه مردان از هيچ کاري فروگذار نمي کنند و اين مسئله رگ و ريشه در پايه و اساس شکل گيري جامعه مرد سالار دارد.

در جوامع سرمايه داري، اين مسئله روند ديگري را طي مي کند و به شکلي ديگر به پيش برده مي شود. يکي از خصوصيات ويژه بازار سرمايه، اين است که به قيمت بهره برداري و سوء استفاده از احساسات و عواطف زنان، بازار خود را گرم مي کند. رقابت زنان با يکديگر براي رسيدن به زيبايي بر اساس معنا و تعريف بازار سرمايه، نوعي گرم کردن بازار سرمايه است. هرروز اين زيبايي به يک شکل تعريف شده و با تمام وجود و تا حد ممکن برايش تبليغ مي شود. روزي زن زيبا، چشم عسلي و مو بور است، روزي سبزه و چهارشانه، روز ديگر سياه چرده و لب کلفت، روزي لپ هاي گود و روزي پستان هاي بزرگ و کمر باريک و ....

هرروز يک نوع زيبايي مدل و نمونه مي شود و روزنامه و تلويزيون هم با تمام انرژي برايش تبليغ مي کنند. طوري که حتي از طريق درست کردن پيکره هايي که مظهر زيبايي به حساب مي آيند، به شکل و قالب عروسک هاي اسباب بازي بچه ها، از همان ابتدا معيارهاي زيبايي را بر اساس تعريف اين جامعه در مغز و انديشه کودکان جايگزين مي کنند و آنرا شکل مي دهند.

زنان بايد براي پيدا کردن کار و نگهداشتن کارشان، براي جلب توجه مردان، براي اينکه ارزش گذاري شوند، براي بدست آوردن دل مردشان، براي رسيدن به ايده آل زندگي بنا به تعريف جامعه سرمايه داري، بايد با يکديگر به رقابت بپردازند و با يکديگر در بيافتند. بايد براي رسيدن به اين اهداف همه گونه آزمايشي براي آرايش و پيرايش خود، براي به نمايش گذاشتن خود، بکنند. انواع عمليات جراحي زيبايي، بزرگ و کوچک کردن پستان، باسن، باريک و کلفت کردن لب ها و ده ها و صدها چيز ديگر که من اسمشان را نمي شناسم. و بدينگونه، روزانه ميلياردها دلار به جيب سرمايه داران بازار سرمايه ريخته مي شود و اين بازار هم به بيرحمانه ترين شيوه ها زنان را آلت دست مي کند و بازار سکس را بدين طريق گرم مي کند. بطوري که حتي براي تبليغ ابتدايي ترين چيزها يک زن لخت و عور را بغلش مي چپانند.

دلم مي خواهد که ما بعنوان زن، معناي زن بودن را براي خودمان تعريف و تعبير و تحليل کنيم. و بدانيم که جايگاه ما در اين جهان درهم و برهم، در اين جوامع متفاوت کجاست وبراي اينکه جهان ما را به رسميت بشناسد، و براي شناخت توانايي ها و نيازهاي خودمان راه هاي قدم نگذاشته و ناشناخته را بشناسيم، به عنوان يک انسان و يک زن از خودمان سوال کنيم که جايگاه ما در کجاي اين دنياست؟ بپرسيم جايگاه ما در اين جوامع و در خانواده هايمان کجاست؟

در خاتمه اميدوارم که اين بحث و گفتگو را ادامه دهيم و اين نوشته زمينه اي براي بحث ها و گفتگوهاي آينده ما باشد. اين خمير آب زيادي مي خواهد و بيان آن از قدرت چندين صفحه خارج است. بحثي هنوز آغاز نکرده را با اين اميد که در آينده خميره بحث هاي ديگرمان باشد به پايان مي برم. «

نه خاموشی، نه فراموشی!

متن سخنراني آذر درخشان درمراسم چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي – لندن، 28 سپتامبر 2002

سخنم را با درود به کليه جانباختگان سال 67 که با شجاعت به پاي چوبه هاي دار رفتند و سر دادند و سِر ندادند، آغاز مي کنم. و با درود به همه زنان و مرداني که چه در زندانها و چه در خارج از زندان، لحظه اي از مبارزه براي جهاني بهتر، عليه ازتجاع اسلامي بازنايستاند!

آيا ما مي توانيم قتل عام هزاران هزار مبارز و انقلابي، در مرداد و شهريور ماه سال 67 را فراموش کنيم؟ آيا ما مي توانيم تل دمپايي هايي را که در حسينيه اوين و آمفي تئاتر گوهردشت که هرکدامشان نشاني از مبارزي بود که لحظه اي پيش به دار آويخته و يا تير باران شده را فراموش کنيم؟ آيا ما مي توانيم فرمان قتل عام خميني در مرداد سال 67 را فراموش کنيم. فرماني که برمبناي آن هر زنداني که سازش نکند و بر سر مواضعش ايستاده باشد، محکوم به مرگ است؟ آيا ما مي توانيم خانواده هاي جانباختگان که مدت چهارده سال تلاش کردند زير مشت و لگد پاسداران، گلزار خاوران را به عنوان سند جنايت جمهوري اسلامي حفظ کنند، فراموش کنيم؟ اين جنايات را نه ما مي توانيم فراموش کنيم و نه تاريخ فراموش خواهد کرد!

چرا؟

آنهايي که جان باختند در زندگي شکوفه هاي جامعه نوين بودند و در مرگ، بذر آن. آنها کساني بودند که در صف اول مبارزه براي جامعه اي عاري از ستم و استثمار ايستاده بودند. آنها براي آرمان معيني جان باختند. آنها کساني بودند که در صف اول مبارزه عليه استبداد ديني ايستاده بودند. آنها کساني بودند که وقتي رژيم مسئله نماز خواندن در زندان را دور از چشمان مردم جامعه به آنها تحميل کرد، حاضر شدند به جاي هر وعده نماز، بيست ضربه شلاق بخورند و تن به مذهب اجباري ندهند. آنها کساني بودند که در دفاع از آزادي انديشه در جواب اين سئوال که "شما کمونيست هستيد يا نه؟" و يا "مسلمان هستيد يا نه؟"، گفتند که کمونيست هستند و يا مسلمان نيستند و به بهاي چنين مبارزه اي جان باختند. آنها تاريخ آرمانخواهي ملتي هستند که مي رود تا جامعه اي نوين را بنا نهد.

اما چرا آن همه کشتار؟

رژيم جمهوري اسلامي با يک شکست سياسي بعد از پايان جنگ ايران و عراق روبرو شد. وجود هزاران هزار زنداني سياسي که هر کدامشان مي توانستند جرقه اي باشند براي به آتش کشيدن خرمن مرتجعين اسلامي، يک خطر بالقوه بود. براي جمهوري اسلامي مشخص بود که آنها پيشروترين و شجاعترين فرزندان جامعه هستند. آنها مرکز مقاومت و مبارزه عليه جمهوري اسلامي بودند. آنها نشان دادند که مردم ما تسليم جمهوري اسلامي نشدند و هرگز هم نخواهند شد! اين خطر بالقوه اي بود که رژيم را در دوره به اصطلاح بازسازيش تهديد مي کرد. و به همين جهت بود که خميني تصميم گرفت قبل از مرگش همه زندانيان سياسي را به قتل برساند.

قتل عام زندانيان سياسي براي تثبيت نظام جمهوري اسلامي بود. براي تثبيت جمهوري اسلامي بمثابه يک کليت. به همين دليل است که جناحهاي مختلف رژيم در اين قتل عام سهيم بودند، پشت اين قتل عام بودند و با آن موافق بودند وامروز هم که به جان يکديگر افتاده اند، سخني از قتل عام هاي سال 67 و پيش از آن نيست. آنها از قتل سعيد امامي صحبت مي کنند، حتي از قتلهاي زنجيره اي هم سخن مي گويند. اما در مورد قتل عام سال 67 سکوت کردند. همانطور که قبلا نيز اشاره کردم اين قتل عامها براي تثبيت نظام جمهوري اسلامي بمثابه يک کليت بود: براي تثبيت فرهنگ، ايدئولوژي، قانون، اقتصاد و همه چيزهايي که مربوط به ثبات نظام جمهوري اسلامي است.

جمهوري اسلامي هنگام اين قتلها تنها نبود. قتل عام زندانيان سياسي در سال 67 با سکوت بين المللي روبرو شد. يعني جمهوري اسلامي شريک جرم داشت. سکوت دول امپرياليستي بيشتر بيان اين بود که اين رژيم حاميان بين المللي دارد. چراکه قتل زندانيان سياسي به تثبيت جمهوري اسلامي و آغاز دوره به اصطلاح بازسازي کمک مي کرد. بازسازي اي که طي آن قرار بود سرمايه هاي مختلف کشورهاي امپرياليستي وارد ايران شود و امنيت و سوددهي آنها تضمين گردد. بنابراين مسئله کشتار زندانيان سياسي مسئله اي صرفا مربوط به کل هيئت حاکمه ايران نيست، بلکه مربوط به کل مرتجعين جهان است.

در نتيجه "فراموش نخواهيم کرد، نخواهيم بخشيد!" شامل حاميان بين المللي شان نيز مي شود. بويژه اينکه امروزه امپرياليسم آمريکا و شرکا پرچم به اصطلاح دفاع از منافع مردم ايران را بلند کرده اند!!

امروز در شرايطي به سر مي بريم که جامعه وارد يک رويارويي و تعيين تکليف شده است. صف هاي متخاصمي در حال شکل گيري است. جمهوري اسلامي سعي کرد با قتل عام زندانيان سياسي سعي کرد به ما يک چيز را بگويد، اينکه بين ما و آنها آشتي وجود ندارد. اين درسي بود که آنها به ما دادند. اين را هرگز نبايد فراموش کرد!

امروز که به تعيين تکليف نهايي نزديک مي شويم، بار ديگر شعار "فراموش نخواهيم کرد، نخواهيم بخشيد!" در دستور روز قرار گرفته است. ما همين شعار را پنج سال پيش در برابر پروژه "دوم خرداد" مطرح کرديم؛ که مي خواست پل آشتي ميان جنايتکاران و مردم باشد.

امروز اين شعار معناي عملي پيدا کرده است. در شرايطي که بسوي تعيين تکليف گام مي نهيم، پرچمهاي متعددي برافراشته شده است که مي خواهند فرداي تحولات جامعه را رقم زنند. با پافشاري روي اين شعار است که مي توان به تحولات فرداي جامعه سمت و سو داد، مرز بين دوست و دشمن را تعيين نموده و تضمين کرد که فرداي ما هيچ سازشي با مناسباتي که امروز بر جامعه ما حاکم است، نداشته باشد. اين است اهميت سياسي روزاين شعار.

شعار نخواهيم بخشيد، به معني اعدام اين فرد يا آن فرد جاني نيست. مسلما آمرين و عاملين اين جنايات محاکمه مي شوند. قلب اين شعار اين است که ما با يک سيستم و نظام روبروييم. سيستمي که نبايد درز و جائي براي آشتي با آن باقي گذاشت.

مسلما بسياري در برابر چنين شعاري خواهند ايستاد. در مقابل شعار نخواهيم بخشيد، به مثابه شعاري که قرار است با کليت جمهوري اسلامي تعيين تکليف کند. دليل آن اين است که از دوره پروژه دوم خرداد سعي شده است که اين شعار به لوث کشيده شود و تقليل داده شود به اينکه ما مي خواهيم خشونت به خرج دهيم.

مسلما نيروهاي انقلابي برخودشان به جنايت مختلف است. مسئله اصلي اين شعار اين است که در جامعه بايد مشخص شود که جنايت چيست! جامعه اي که با جنايت تعيين تکليف نکرده است، نمي تواند روند تحولات و تکاملات فرداي خود را تضمين کند. اين شعار همه کس را زير سقف خود راه نمي دهد.

امروزه پاسداران و ساير نيروهاي سرکوبگر رژيم به گلزار خاوران مي روند و به خانواده هاي جانباختگان مي گويند که کشته شدگان شما گناههايي مرتکب شدند و بخاطر آن مجازات گشتند! آن زندانيان امروز که خود بخشي از بازجويان و شکنجه گران ديروز بودند هم بر همين باورند. اين را مي گويم تا روشن شود چگونه از نظر "اصلاح طلبان" امروزي، کارهاي ديروزشان نه جنايت، بلکه ثواب و کمک به تثبيت حکومت خدا روي زمين بود.

مسئله کل هيئت حاکمه از اينکه به مردم مي گويند "فراموش کنيد!" اين است که اين ساختار دولتي دست نخورده باقي بماند و تلفات کمتري بدهد. آنها خود بوضوح گفته اند که اگرچه کارمان تمام است، بايد تلاش کنيم که تلفاتمان کم باشد. چه از جانب امپرياليستها— که امروز به اصطلاح دلسوز مردم شده اند و پشتيبان جناح خاتمي هستند— و چه از درون خود رژيم، پايين آوردن تلفات يعني حفظ اين ساختار و سيستم و عناصر مهم آن و دستگاه قضايي و قواي سرکوبگرش، تا آنجا که ممکن است، براي استفاده در ساختار بعدي دست نخورده باقي بماند. اين مشکل تنها دامنگير ايران نبوده و نيست. مشکلي است که در بسياري از کشورها از جمله آمريکاي لاتين هم وجود داشته است.

بي شک برخي از شما فيلم "مرگ و دختر" را ديده ايد. ماجراي فيلم اين است که در يکي کشورهاي آمريکاي لاتين، ديکتاتور جنايتکاري است که سرنگون مي شود. رژيم بعدي کميسيوني را براي بررسي شکنجه تشکيل مي دهد. اما برخي اعضاي اين کميسيون، شکنجه گران نظام سابق بودند که مي بايست جنايات همان رژيم را بررسي مي کردند. غم انگيزترين بخش فيلم اين است که نشان مي دهد که جاي شکنجه گر و شکنجه شده، هيچ تغييري نکرده است. در يک صحنه (سالن کنسرت موسيقي) شکنجه گر در صندلي لژ نشسته و قرباني در يک صندلي در پايين سالن! اينها اتفاقاتي است که افتاده. اينها نقشه هايي است که براي مردم ما کشيده اند.

موضوع ديگر اين است که هر شعاري بار سياسي خودش را دارد. شعار "فراموش نخواهيم کرد، نخواهيم بخشيد!" نيز داراي بار سياسي معين در شرايط کنوني است که سمت و سو و روند تحولات آينده را تعيين خواهد کرد. اين شعار پتانسيل اين را دارد که در جامعه فراگير شود.

ما جنبشي داريم بويژه جنبش زنان که هيچ آشتي با جمهوري اسلامي ندارند. منافع اکثريت زنان هيچ خوانايي با جمهوري اسلامي ندارد. اگر قرار باشد زنان به حداقل حقوق خود برسند بايد دست کم صد صفحه اي از قرآن کنده شود و خيلي از صفحات قانون اساسي در سطل آشغال ريخته شود. اين حداقل تغيير در وضعيت زنان است و مي توان نام يک رفرم جدي و نه انقلاب در موقعيت زنان، بر آن گذاشت.

ما در جنبش زنان، بخشهاي خيلي راديکالي را داريم. براي مثال زنان زنداني سياسي، آنگاه که جمهوري اسلامي جايگاه زنان را در خانه مي دانست در مقابل اين جايگاه که رژيم معين کرده بود ايستادند. نفرت بازجوها و شکنجه گران از زنان زنداني همين بود که آنها مناسبات مردسالاري را زير سئوال برده بودند. آنها نه در خانه بلکه در صف اول مبارزه نه فقط مبارزه بلکه رهبري مبارزه و نه فقط رهبري بلکه تعيين سرنوشت کردن براي خود در جامعه بپاخاسته بودند.

بخش ديگر از جنبش زنان را خانواده جانباختگان تشکيل مي دهد که پيگيري خودشان را در اين چهارده سال نشان دادند. بخش ديگر اکثريت زناني هستند که به شکل منفرد، جمعي و متشکل، 23 سال است که مخالفت و اعتراضشان را به هر شکل ممکن نشان داده اند.

اين شعار با سازش ناپذيري بخش راديکال جنبش زنان خوانايي دارد و بعهده اين جنبش است که اين شعار را بدرون جامعه ببرد و در بخشهاي مختلف فراگير نمايد. از اين طريق است که جنبش زنان مي تواند پرچمدار تحولات فرداي جامعه باشد.

با تشکر از شما.

«««

معرفي فيلم

درختي که به ياد ميآورد

مهرانگيز جهانشاهي

زبان سرخ سرودن نسل امروز

آذر درخشان

هر نسل شاعران خود را خلق مي كند. هر دوره شاعران زاده ي خود را محك مي زند. و شاعر، لرزه نگار آتشفشان هاي سهمگين زمانه است. تاريخ كه نه اديب است و نه هنرمند، استادانه موج هاي بلند درياي ادبيات و هنر را ثبت مي كند. اين داور نهايي، معيارها را مي سازد و پيشروان يك نسل را با آن مي سنجد. موج هاي بلند شعر هر نسل نمي تواند با معيارهاي مترقي و پيشرو زمان بيگانه باشد.زيبا رمز قضاوت تاريخ را يافته است. شعر او صداي اعتراض زناني است كه بيش از دو دهه ستم ديدتد و تسليم نشدند. جويبار جوان و شيطاني است كه سنگ ريزه هاي زرد و وامانده ياس و تسليم را پشت سر مي گذارد و راه خود را مي گشايد. ارزش شعر زيبا را با شنيدن سرود بدآهنگ و بي ارزش شاعران تسليم بهتر مي توان دريافت. زماني كه گروهي از هنرمندان به منافع مردم پشت كرده اند، در مقابل ارتجاع محض زانو زده اند، با قلم حقير خود مردم را تحقير مي كنند و بي خيال و بي احساس در زواياي روح روشنفكران خسته و گريزان از مبارزه مي لولند، شعر پر غرور زيبا چشمه شادابي و جواني و اميد است:

وقتي كه قد انتظار بلندتر از قد من است

دستانم كوتاهتر از راهند

نه

سرم به زانو نمي رسد اما

سرم به شانه ات نمي رسد

…………….

رعد را از آسمان مي گيرم

دور انگشتانم مي چرخانم

طنابي مي كنمش از دار بر گردنم

نه

سرم به زانو نمي رسد اما

سرم به شانه ات نمي رسد

چرا كه

چشم هايم پشت گوشهايم را ديده اند.

اين سرود نسلي است كه از انقلاب تنها شكستش را ديده و محصور در باروي رژيم واپسگراي مذهبي پرورش يافته است. هيهات كه اين شعر، شعر شكست و اسارت باشد! جسارت و شجاعت و نبردهاي نسل گذشته، مردمك چشم نسل زيباست. زيبا از زبان نسل خود و براي نسل خود مي سرايد كه: دستانمان كوتاه است و انتظارمان طولاني، اما نه فقط سر به زانو نمي ساييم، حتي تكيه نيز نمي كنيم. مي رويم تا خود تكيه گاهي شويم. بيداريم و بينا كه پشت گوشهايمان را هم ديده ايم و به تاريخ نسل پر شور و آرمانخواه گذشته نظر داريم.

شعر زيبا راز تاريخ را دنبال مي كند، چشم انتظار فرداست، نشستن و سوختن و ساختن در شب را بر نمي تابد، و زبان به تحقير شب زدگي و ايثار كوركورانه مي گشايد:

چه خيال آب مي شود

اين شمع

آفتاب را

نمي شناسد

و نگاه كنيد كه زيبا دختر شعرش حوريه، اين نماد و پيشگام زنان جوان، را چه رفيقانه و سخاوتمندانه با سبدي پر از شور و اميد و فردا به سوي ما روانه مي كند:

و شال حريريش را

كه در هوا

تاب مي دهد

تابت

آبي در چشمان رنگينش

و خواب كه در بي تابيي گيسوانش تاب

مي خورد

دولفين ها از زانوانش آب مي نوشند

و سرهاشان را به كرنش فرود مي آرند

و ماهيان بال هاي شان را

به احترام اوست كه تكان مي دهند

و هشت پاها با هشت پاي شان

خبردار مي دهند در برابرش

………….

او كه آمده بود

مارماهيي دستپاچه اي

بر گردن خود پيچيد و

خودرا خفه كرد

و دختران دريايي گيسوانشان را كندند

و خراش دادند چهره هاي زيباي شان را

چرا كه حوريه

موج موج مي رود

بر پله هاي موج ها

موج موج

………

و حوريه با تكه هاي پنبه اي ابر

چنگ مي نوازد

چنگ

و از لابلاي تارهاي چنگ

برف مي بارد و

زمين پر مي شود از

صداي چنگ و

سمفوني برف و

خندهي كودكاني شكسته اندوه

………..

و خواب كه

خند

از چشمان شهر مي پرد.

زيبا مي داند كه سوار بر قايق زندگي و مبارزه بايد از توفانها و گردابهاي بسياري گذر كند تا قايقران پرمهارت درياي شعر شود. باشد كه زيبا در سفر ناگزير رهايي هماره بايستد در كنار تاريخسازان، در تلاش براي شناختن بيش از پيش آنان، همراه و همدل و همزبان با آمال و آرزوهايشان، در آميخته با نبردهايشان:

وقتي كه واژه هايت سنگ و

سنگر و

تيشه اند

از كنارشان پهلو مي گيرم

پهلوان مي شوم

لباس رزم بر تن مي كنم

قدم به قدم

تو به تو

صف به صف

دلاورانه مي جنگم

تا آزادي مي ميرم.

مهر ماه 1381

فرياد

مهرانگيز جهانشاهي

در آن سوي جهان محرومان در صف ايستاده اند و در اين سوي جهان سکوت است.

چرا سکوت؟

"بايد آن سوي جهان به خون کشيده شود."

چرا خون؟

مريم زمانه، فريادهاي شبانه مرا تو در روز فرياد شدي.

جلاد با تو چه کرده است؟ به من بگو که تو را درد مشترکم.

گفتي شجاعت انسان در شنا خلاصه شده است، با تو هم کلامم.

اگر در گوشه اي از جهان تفاله هاي تبرک تفتيده است، در گوشه ديگر جهان، تفاله ها به هم تنيده اند. تفاله هاي اتمي به زير خاک و کثافات در آب درياها شناورند بي آنکه انسان کنوني به موجوداتي بينديشد که قوتي را از دهانشان مي ربايد. اينشتين زنده نيست تا جهاني را آباد ببيند.

ببيند و آشفته شود. نه، شايد او نيز در منجلاب آلودگي ها فرو مي رفت. در هر قرني شايد اينشتيني زاده شود، ولي جانواراني به نام انسان پديدهء او را به تل خاکي بدل مي کنند.

گفتي سنگريزه هاي نبوغ دنياي فضايي را در مهاجران بزرگ مي کنند...

کدامين مهاجران؟ آناني که پس از غارت مال ديگران به اين سو سرازير شده اند؟

از دست خود منال، بي گناهان نمي نالند، فرياد مي کنند. بي گناهان را زندگي بايد،

آنگاه که جهان زير و رو شود. آري تمدن کودکان ناکارش را بزير پر مي گيرد تا جمعيت ناقص الخلقه را نوابغ خويش بنامد. از ناقص الخلقه چگونه نبوغ زاده مي شود؟

مريم زمانه، تيرت به خطا نمي رود، بنگر جهان را که نامي درخور خواهد گرفت، آنگاه که بگويي و حرکت کني: اکنون گداياني در هر گوشه اي از جهان در لاک خود فرو رفته اند تا شايد لقمه ناني بدست آرند.

اينچنين جهاني را که گدايان را در آغوش مي فشارد بايد به زباله داني تاريخ انداخت.

ابرهاي آسمان آلوده اند و زمين باردار سموم است: اربابان جهان مي تازند تا همچنان باقي بمانند، ولي گمان مبر که آرزويشان تحقق يابد. بشنو فريادها را که از هر گوشه اي به گوش مي رسد، روزي از خاک ينگه دنيا و روزي از خاکي که زير پاي من است.

فرداهايي ديگر نيز در انتظارند تا فرياد تمامي مردم جهان را پژواک شوند.

شجاعانه بايد برخاست و ظلم جهان را فرياد کرد. جهان در حرکت است. اگر اکنون افق تيره است عمري کوتاه دارد. جهان چنين نخواهد ماند، ابتدا ويراني است و سپس تحقق خواسته ها. (خواسته بي گناهان)

اين تئوري نيست، حقيقت است.

هر روز بر سرعت قدم هاي بي گناهان افزوده مي شود. "آن را به عيان بايد ديد."

چه کسي گلوله سربي بر دست خواهد داشت؟

بي گناهان در انتظارند تا ظالمان را بزير کشند.

آنکه اميد دارد از چه هراس بايدش؟

ظالم با دستي افيون و با دستي نيزه، مي تازد و بي خبر از عقوبت عملش بي گناهان را مي درد:

ولي با همان افيون و نيزه خود دريده خواهد شد:

اگر اکنون پياله ها در چرخشند و بي خبران در رقص، بنگر که در دل بي گناهان چه مي گذرد:

آنگاه که بي گناهان بپا خيزند، انسانهاي خموده نيز به حرکت مي آيند.

ديگر از رنگهاي الوان زندگي ظالمان نشاني بر جاي نخواهد ماند.

نه، مريم زمانه، تيرت به خطا نرفته است.

مي خواهم گذشته ام را پس بگيرم!

متن زير توسط دوستان ترکيه ای که در کميته "مي خواهم گذشته ام را پس بگيرم" فعاليت دارند بدست ما رسيد. اميدواريم خوانندگان نشريه هشت مارس به اين فراخوان پاسخ مثبت دهند.

در روز 19 دسامبر 2000، بيرسن کارسن و حاجر آريکان و ابرو دينجر هرسه در بخش زنان زندان بايرام پاشا (در استانبول ترکيه) بودند. هر سه در مبارزه اي براي حرمت انساني شرکت داشتند. هرسه در برابر نقشه دولت براي تحميل سلولهاي انفرادي به زندانيان که تحت نام زندانهاي بشکل F مطرح شده بود، به مقاومت برخاسته بودند. در روز 19 دسامبر، نيروهاي دولتي به 20 زندان در سراسر ترکيه حمله کردند. هدف اين عمليات درهم شکستن مقاومت زندانياني بود که با مبارزه عليه سلولهاي انفرادي از حرمت انسان دفاع مي کردند. دولت از بمب، مسلسل و از انواع کپسولهاي گاز استفاده کرد. بسياری از زندانيان را زير ضربات ميله هاي آهني و باتوم به قتل رساندند. برخي ديگر با گلوله کشته شدند. 19 دسامبر بربريت محض بود. وحشيانه ترين و غيرقابل توصيف ترين اعمال را در مورد زنان زنداني بايرام پاشا اعمال کردند. بند زنان به خوابگاه مرگ تبديل شد. چرا که نيروهاي امنيتي از يک سو کپسول گاز در بندهاي عمومي مي انداختند و از سوي ديگر با آتش اسلحه، گازها را شعله ور مي کردند و زنان زنداني را به آتش مي کشيدند. شش تن از زناني که در بند عمومي بودند، زنده زنده سوختند. فريادها، شعارها و جلز و ولز بدنهاي سوزان با قهقهه خنده نيروهاي امنيتي درهم آميخته بود. جنايتکاران نعره مي کشيدند که "يا تسليم مي شويد، يا همه تان را مي کشيم." و البته اين کار را کردند!

گولسرن يازگل، نيلوفر آلجان، سيحان دوان، اوزلم ارجان، گولسر توزجو و سفينور تزگل، زنده زنده در مقابل چشم جهانيان سوختند.

دهها نفر از مرگ نجات يافتند. ولي سوختگي شديد و درد عميق قلبهايشان هنوز التيام نيافته است! بيرسن، حاجر و ابرو از فاجعه 19 دسامبر جان سالم بدر بردند اما بدنشان تماما سوخته بود و رفقايشان بکام مرگ رفته بودند. ما نتوانستيم مانع از سوختن آنان شويم. حالا آنها می خواهند گذشته خود را پس بگيرند. شايد ممکن نباشد همه گذشته شان را به آنها بازگردانيم، ولي حداقل مي توانيم دردشان را تسکين دهيم. معالجه کامل آنها، امکان پذير نيست!

به همراه شش زني که در آن خوابگاه سوختند، انسانيت نيز به آتش کشيده شد. جنايتي عليه انسانيت بوقوع پيوست و همه ما را نشانه گرفت. انسانيت به ما حکم مي کند که اين آتش را خاموش کنيم. هرقدرکه بتوانيم درد بيرسن، حاجر و ابرو را کاهش دهيم، به همان اندازه به خاموش کردن اين آتش کمک کرده ايم. براي کاهش درد اين سه زن و براي ممکن ساختن معالجه شان، کارزاري در حال شکل گيري است.

بيرسن هنوز در زندان است. حاجر و ابرو آزاد شده اند. آنها بايد تحت يک سلسله عمل جراحي قرار گيرند. بطور مثال ابرو فعلا به 22 عمل جراحي نيازمند است. علاوه بر عمل، اعضايي که از دست داده اند بايد با اعضا مصنوعي جايگزين شوند. پروژه اي که طي آن ما تخفيف درد آنها را بعهده گرفته ايم، حدود 200،000 يورو خرج دارد. براي ما ممکن نيست اين مقدار را از " يک جايي" بدست آوريم. به همين دليل درحال سازماندهي جلسات اطلاع رساني، شبهاي همبستگي و تا جايي که ممکن باشد برگزاري کنسرت هايی هستيم که طي آن گروههاي موسيقي همدردي شان را در کشورهاي مختلف اروپايي به نمايش بگذارند.

بعلاوه ما درصدد جمع آوري کمک هاي مالي هستيم. ما مطمئن هستيم که بخش بزرگي ا ز پول لازم، از اين طريق تامين خواهد شد. اين پروژه به شکل يک کارزار به پيش خواهد رفت، کارزاری تحت نام " مي خواهم گذشته ام را پس بگيرم". کارزار ما براي افشاي شرايط زندانهاي ترکيه و براي جمع آوري کمک های مالي بشر دوستانه، در جهت همبستگي با زندانيان و کمک هاي پزشکي است. براي موفق شدن اين کارزار، به همبستگي و شرکت فعال شما در سطحی وسيع نياز است. ما بايد شرايط زندانهاي ترکيه را در سطح وسيع تري افشا کنيم، براي اينکار مي خواهيم شب هاي اطلاع رساني و همبستگي سازماندهي کنيم، پوستر، اعلاميه و بروشور چاپ کنيم، فيلمي ويدئويي تهيه کنيم که در آن بيرسن، حاجر و ابرو شرکت خواهند داشت، و براي اعلام همبستگي خود به آنان، در صدد آنيم که يک هيئت نمايندگي به استانبول بفرستيم.

ما به تمام کساني که مي توانند براي پخش پوستر و اعلاميه و ساير نشريات کمک کنند، يا براي برگزاري کنسرت به ما ياري رسانند، يا شخصا براي ابراز همبستگي به استانبول سفر کنند احتياج داريم. بعلاوه شما مي توانيد اطرافيان خود را از اقدامات غير انساني که در زندان هاي ترکيه صورت مي گيرد آگاه کنيد. دوستانی که مايل به همکاري با ما هستند مي توانند از طريق آدرس هاي زير با ما تماس بگيرند.

Dusartstraat 38

1072 HT Amsterdam

Netherlands

e-mail: [email protected]

مي توانيد کمک هاي مالي خود را نيز به حساب زير واريز کنيد:

Account number: 40.08.75.438

ABN Amro Bank

Inzake "I want my past back"

چند گزارش از مراسم

چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي

در مناطق مختلف جهان

ابتدا به گزارش مراسمي مي پردازيم كه بدين مناسبت به فراخوان سازمان زنان هشت مارس (ايراني، افغانستاني) برگزار شد.

S لندن
28 سپتامبر

در اين مراسم پس از خوش آمدگويي، آذر درخشان پيرامون شعار «نه فراموش مي كنيم، نه مي بخشيم» به سخنراني پرداخت. (متن سخنراني در همين شماره درج شده است) سپس خالده نيازي شاعر مبارز افغانستاني صفحاتي از دفتر شعر خود را براي حاضران خواند. از لابلاي شعر او فرياد زنان افغانستاني به گوش مي رسيد. شعر خالده صداي اعتراض زنان به مرتجعين و اربابان بين المللي آنها بود كه با شعبده بازي عناصر موميايي را از قعر تاريخ بيرون كشيده و مي خواهند به نام تجدد و مدرنيسم به خورد مردم ستمديده بدهند.

آنگاه نوبت به مينا اسدي رسيد كه مانند هر سال با نظم و نثر شيواي خود، ياد جانباختگان كشتار 67 را زنده كند. او در صحبت هاي خود روشن كرد كه «بي طرفها» يعني كساني كه در جنگ تن به تن مردم با جمهوري اسلامي به اصطلاح موضع بيطرفانه اتخاذ مي كنند، در واقع شانه به شانه رژيم جنايتكار اسلامي ايستاده اند. مينا اسدي گفت كه برخي به بكار بردن واژه پفيوز در شعر من ايراد گرفته اند كه «تو يك شاعر و يك زن هستي پس شعرت بايد زيبا باشد و نبايد به اين واژه هاي زشت آلوده شود.» اما من نمي دانم براي توصيف اين جنايتكاران چه واژه اي بكار ببرم و تا زماني كه جمهوري اسلامي وجود دارد من از عشق و چيزهاي لطيف سخن نخواهم گفت. من از جنايات اينان خواهم گفت و از رنج مردم. چرا كه مي خواهم شعرم صداي درد و رنج و مبارزه مردم عليه اين رژيم باشد.

در انتها مينا اسدي قطعه تكان دهنده «الف، لام…» را خواند. (اين قطعه در همين شماره نشريه درج شده است) مينا سخنان خود را با اين جمله صمد بهرنگي به پايان برد كه « اي كاش مسلسل پشت شيشه مال من بود.»

بخش بعدي برنامه به شعرخواني زيبا كرباسي اختصاص داشت. اشعار پر شور و موثر زيبا با استقبال جمعيت روبرو شد. در اين ميان بويژه مي توان به شعر سنگسار اشاره كرد. زيبا علاوه بر شعر خواني به تدارك اين مراسم كمك شاياني كرده بود.

در بخش پاياني، گيسو شاكري هنرمند آزاديخواه، به اجراي چند تصنيف پرداخت. آخرين ترانه گيسو «دايه دايه» بود. گيسو گفت اين ترانه براي من يادآور خاطره مقاومت زندانيان مبارز و اطميناني است كه به ادامه راه توسط رفقايشان داشتند.

مراسمي كه با حضور بيش از صد نفر برگزار شد و 4 ساعت به طول انجاميد، همبستگي عميق مردم آزاديخواه و مترقي در خارج كشور با خانواده هاي زندانيان سياسي را بازتاب مي داد. مي دانيم كه خواست حداقل آنان زنده نگاه داشتن كشتار سال 67 بر صفحه تاريخ و خنثي كردن ترفندهاي سياسي مرتجعين حاكم براي كمرنگ كردن اين جنايت تاريخي است. پاسخگويي به اين خواست وظيفه همگي مبارزان است.

S كلن ، آلمان
19 سپتامبر

مراسم كلن با خوش آمدگويي به حضار آغاز شد. سپس تحليل مختصري از علل كشتار زندانيان سياسي و سياستي كه جمهوري اسلامي در مقطع سال 67 در پيش گرفت، ارائه شد. بعد از آن نوبت به گزارشي از وضعيت چند زن زنداني سياسي در تركيه رسيد. اين گزارش را نماينده كميته «مي خواهم گذشته ام را پس گيرم» ارائه كرد. او به مبارزات زندانيان سياسي در تركيه در مقابله با طرح سلولهاي F و سركوب اين مبارزات توسط رژيم تركيه پرداخت. طي آن مبارزات و اعتصاب غذاي زندانيان سياسي دهها تن جان باختند. (متني از اين دوستان در اين شماره چاپ شده است.)

مراسم با اجراي موسيقي و سرودها و ترانه هاي انقلابي ادامه يافت. شركت كنندگان در جلسه به ياد همه جان باختگان، سرودهايي که زندانيان در سياهچال هاي رژيم و قبل از اعدام زمزمه مي كردند را با هم خواندند.

S ايران

اين متن گزيده اي است از سخنان زهره معيني از خانواده جانباختگان سال 67 كه از راديو همبستگي پياده شده است.

.. روز پنج شنبه هفت شهريور ماه امسال در خانه يكي از شهدا مراسم گرفته شد. در ايران اينطور بود كه ما معمولا بصورت جمعي مراسم را مي گرفتيم. مثلا سه يا چهارتا از خانواده هاي شهدا بصورت مشترك در خانه يكي از بچه ها كه امكاناتش بيشتر بود مراسم مي گرفتند. هفته قبل نيزدرخانه يكي از شهدا مراسم گرفته شد. فرق اساسي اين مراسم با سالهاي قبل اين بود كه در واقع برگزاركنندگان فعال، بچه هاي اين شهدا بودند. بچه ها در وسط جمع قرار گرفتند و با خواندن سرودهاي سنتي و آوازهاي محلي ايراني مراسم را شروع كردند…

اين جلسه با حضور 200 الي 250 نفر برگزار شد. روز بعد كه هشت شهريور بود تمام خانواده ها با بغل هاي پر از گل به خاوران رفتيم. تمام خانواده ها گل ها را مي برند آنجا و بصورت ايستاده در خاك مي گذارند و بعد محلي را كه بعنوان سمبل قبرهاي بچه هاست گل باران مي كنند و معمولا عكس هاي آنان را نيز در آن قسمت مي گذارند. بعد دور آنجا جمع مي شوند، اول مادرها شروع مي كنند به خواندن مرثيه هاي محلي و آوازهاي سنتي خودشان يا تعريف كردن خاطرات خودشان از بچه هايشان. بعد تمام جمع شروع مي كند به خواندن دستجمعي سرودهاي انقلابي و آوازهايي در رابطه با كشتار و اين فاجعه. البته اين گردهمايي با حضور فعالانه نيروهاي سياسي يعني زندانيان سياسي كه در مقطع سال 67 كنار اين شهدا و شاهد آن فاجعه بودند برگزار مي شود. خيلي از اين افراد امسال فعالانه در اين مراسم شركت داشتند. خيلي هاشان از شهرهاي دور مثل مشهد يا اصفهان آمده بودند تا كنار خانواده ها باشند....

چنين مراسمي هر سال از زماني كه خبر كشتار به گوش خانواده ها رسيد برگزار شده است. در همانجا چهلم بچه ها هم برگزار شده بود. هر جمعه اول ماه قرار خانواده ها اين بود كه به خاوران برويم. تقريبا همه خانواده ها حضور داشتند…. معمولا مزدوران رژيم مي آمدند و به ما برخورد مي كردند. مي گفتند اينجا هيچ چيز نيست. به شما دروغ گفته اند. ما اينجا كسي را دفن نكرده ايم. شما اشتباه مي كنيد اينجا مي آئيد. خاوران يك در ميله اي دارد كه خيلي بلند است. معمولا در را قفل مي كردند و نمي گذاشتند داخل شويم، ولي خانواده ها همانجا مي نشستند و گلها را به آن ميله ها وصل مي كردند. جوانترها از آن ميله ها رد مي شدند و مي رفتند تمام خاوران را گل باران مي كردند. در واقع رژيم سر اين مسئله خيلي حساس بود و هميشه برخورد مي كرد. كما اينكه همين روز جمعه هم دوباره آکندند ولي چون جمعيت زياد بود جلو نيامدند. منتهي نكته مهم مطرح كردن اين قضيه است. رژيم آن موقع مي ترسد كه آن قضيه مطرح شود!

خواهش من فقط اين است كه مراسم بزرگداشت اين جان باختگان برگزار شود. و هر جايي به خانواده ها كمك شود تا مسببين و عاملين اين فاجعه شناسائي و محاكمه بشوند. تا از ادامه چنين فاجعه هايي جلوگيري بشود. نگذاريم كه اين كشتار وحشيانه به فراموشي سپرده شود. ما يك مرثيه محلي داريم از زبان يك انقلابي مبارز كه وقتي او را براي اعدام مي برند، با شجاعت خودش فرمان آتش را مي دهد و خطاب به حاضرين مي گويد من به دشمن نه گفتم و مطمئن هستم كه رفقا و برادرانم هزار هزار هستند و انتقام خون مرا مي گيرند. مادر و همسر و فرزندان مرا در پناه خودشان نگاه مي دارند. واقعا دوستان خانواده هاي شهدا در طي دوراني كه فرزندان و شوهران آنها در زندان بودند و بعد از اعدام آنها خيلي سختي كشيدند. اما در تمام اين دوران با چنگ و دندان و زير مشت و لگد پاسداران رژيم خاوران را بعنوان سند جنايت رژيم حفظ كردند. آنها را تنها نگذاريد! و با اينكه بعد از چهارده سال خسته هستند به آنها اميد بدهيد و كمك كنيد تا عاملين اين فاجعه را شناسائي كنند….

واقعا مي بينم كه بعضي از دوستان در خارج كشور با طرح كردن اين مسئله كه مثلا اين مراسم از طرف فلان گروه گرفته شده، احساس مسئوليت نمي كنند…. واقعا دوستان حرمت خون و آرمان اين شهدا بالاتر و والاتر از آن است كه بتواند با اين حرفها آلوده شود. فرزندان آن شهدا واقعا چشم اميد به دوستان خارج كشور دارند.

اخبار زير برگرفته از راديو برابري است.

S كانادا، تورنتو
14 سپتامبر

مراسم به دعوت كميته برگزاري چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي كه از فعالين احزاب و سازمانهاي چپ راديكال و مستقل در اين شهر تشكيل شده بود، برگزار شد. اين مراسم گسترده با استقبال ايرانيان ساكن تورنتو مواجه شد. در اين مراسم علاوه بر خاطرات زندان، سرودخواني و اجراي موسيقي، فيلم «درختي كه بياد مي آورد» ساخته مسعود رئوف كه در ارتباط با كشتار 67 تهيه شده، به نمايش در آمد. در اين مراسم دو تن از بازماندگان قتل عام سال 67 سخنراني كردند. يكي از آنها كاظم، از فعالين سازمان كارگران انقلابي ايران بود و ديگري علي، كه بخاطر فعاليت در اتحاديه كمونيستهاي ايران (سربداران) سالها در سياهچالهاي رژيم اسلامي بسر برده بود. آنها ضمن بيان خاطرات خود به بررسي مسائل زندان پرداختند.

S کانادا، ونكوور
28 سپتامبر

در مراسم اين شهر سودابه اردوان نقاش و مجسمه ساز كه خود يكي از بازماندگان آن جنايت عظيم است، سخنراني كرد. او با نمايش اسلايد نقاشي هايي كه عمدتا در زندان كشيده بود، وقايع و مناسبات در زندان را براي حضار توضيح داد (گزارشي در مورد آثار وي در شماره 2 نشريه هشت مارس درج شده است.)

سپس دو تن از شاعران مقيم ونكوور يعني مجيد ميرزائي و مهرانگيز جهانشاهي به شعرخواني پرداختند. در سالن برگزاري مراسم، نمايشگاهي نيز از آثار زندانيان سياسي مكزيك و خانواده هاي آنان بر پا بود. يكي از انقلابيون تبعيدي مكزيكي كه مقيم ونكور است، طي سخناني ضمن ابراز همبستگي با زندانيان سياسي و مردم ايران، از وضعيت زندانها، اعمال شكنجه و سركوب در مكزيك گفت. اين مراسم كه به دعوت انجمن مهاجرين و پناهندگان ايراني برگزار شده بود، با يك دقيقه سكوت آغاز و با يك دقيقه كف زدن بياد قهرماني هاي زندانيان سياسي ايران به پايان رسيد.

S کانادا، اتاوا
28 سپتامبر

در اين روز تظاهرات مشتركي در اتاوا پايتخت كانادا توسط فعالين چپ انقلابي ايران كه از شهرهاي عمده شرق كانادا (تورنتو، مونترآل و اتاوا) بودند، برگزار شد. آكسيون از برابر پارلمان كانادا آغاز و تا مقابل سفارت جمهوري اسلامي ادامه يافت. هدف عمده از اين حركت افشاگري در مورد كشتار زندانيان سياسي در تابستان 67 و اعتراض به بازداشت ناصر زرافشان و ديگر زندانيان سياسي و عقيدتي بود. نيروهاي شركت كننده عبارت بودند از بلوك چپ مونترآل، هواداران سازمان فدائيان اقليت در اتاوا، و كميته برگزاري مراسم يادمان جان باختگان در تورنتو متشكل از فعالين حزب كمونيست ايران، كومله، راه كارگر، طوفان، حزب كمونيست ايران (م ل م) و برخي افراد مستقل.

گلزار خاوران

S فرانسه، پاريس
21 سپتامبر

جلسه اي به فراخوان انجمن دفاع از زندانيان سياسي عقيدتي در چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي برگزار شد. در اين جلسه كه نزديك 200 تن در آن شركت داشتند، نخست گزارش كوتاهي از يك سال ترور و سركوب در جمهوري اسلامي داده شد. بقيه برنامه به تك نوازي گيتار، شعرخواني نعمت ميرزا زاده كه با ويلون همراهي مي شد، و اجراي نمايش «شبنم هاي آتشين» از گروه نينا و به بازيگري پروانه سلطاني و داود راستگو اختصاص يافت.

چند مراسم يادمان جان باختگان
قتل عام تابستان 67 توسط كانون زندانيان سياسي ايران (در تبعيد)

S استراليا، سيدني
اول سپتامبر

مراسم سيدني توسط كانون و تشكل مستقل زنان برگزار شد. اين مراسم با اعلام يك دقيقه سكوت به احترام جان باختگان آغاز شد. سپس پيام كانون، واحد استراليا و تشكل مستقل زنان قرائت شد. برنامه با اجراي موسيقي، شعرخواني و سخنراني غلام بقايي ادامه يافت. سپس سخنراني تلفني ميهن روستا پخش شد كه مورد استقبال قرار گرفت. مراسم با خواندن بيانيه كانون و تشكل به پايان رسيد. در اين مراسم بيش از صد نفر شركت كردند.

S سوئد، استهكلم
7 سپتامبر

مراسم با يك دقيقه كف زدن به احترام جان باختگان آغاز شد. سپس گروه كر كانون سرود زنداني را آغاز كرد. نازلي، زنداني سياسي سابق از تجربه شخصي خود در تابوت هاي حاج داود رئيس وقت زندان قزل حصار گفت. جمعيت حاضر كه به 250 نفر بالغ مي شد، بشدت تحت تاثير قرار گرفت و شعار مرگ بر جمهور اسلامي سر داد. بعد از او نوبت به نمايش فيلمي رسيد كه با استفاده از عكس و طرح، جنايات رژيم را نشان مي داد. اجراي چند سرود و ترانه توسط گروه هنري گلبانگ بخش ديگري از مراسم بود. آنگاه ميهن روستا درباره «تاثير زندان، شكنجه و اعدام بر خانواده هاي در گير مسئله زندان» سخنراني كرد.

كمك هاى مالى رسيده:

فريده از آمريكا - 100 دلار

فرزانه از كانادا - 200 يورو

واحد هشت مارس هلند - 100 يورو

دسته هشت مارچ متشكل از ياران افغانستانى ما طى نامه اى به آدرس مجله، ضمن تشكر به ما اطلاع دادند كه مبلغ معادل 1850 يورو كمكهاى مالى جمع آورى شده در اروپا توسط فعالين سازمان زنان هشت مارس (ايراني و افغانستانى) را دريافت كرده اند.

S هلند، آمستردام
اول سپتامبر

مراسم آمستردام را كانون، واحد هلند، سازمان فدائيان (اقليت)، سازمان دانشجويان هوادار چريك هاي فدائي خلق ايران، انقلابيون كمونيست و شوراي زنان ايراني متحدا برگزار كردند. در اين مراسم مجموعه اي از خاطرات زندانيان سياسي سابق بازخواني شد. سپس حميد طباطبائي آهنگساز و پيانيست به اجراي چند قطعه پرداخت. سخنراني و شعرخواني نعمت ميرزا زاده بخش ديگري از اين مراسم بود. سرانجام نوبت به نمايش «درختي كه به ياد مي آورد» رسيد.

Sآلمان،كلن
31 آگوست

مراسم با اعلام يك دقيقه سكوت و خواندن شعري از پابلو نرودا آغاز شد. فرزاد ساراني بيانيه كانون را قرائت كرد. آنگاه محمود خليلي يكي از بازماندگان قتل عام 67 به شرح مشاهدات خود پرداخت. 50 نفري كه به سخنان او گوش مي دادند، بشدت تحت تاثير قرار گرفته بودند. آنگاه نوبت به سخنراني ميهن روستا كه يكي از فعالين جنبش خانواده هاي اعداميان است، رسيد. در پايان چند ترانه و سرود اجرا شد و جمعيت حاضر در سالن دستجمعي با هم سرودهاي انقلابي خواندند.

S آلمان، ماينز

7 شهريور

كانون واحد آلمان مراسم اين شهر را همراه با شوراي دمكراتيك و مترقي ايرانيان در ماينز برگزار كرد. بعد از يك دقيقه سكوت، همگي سرود زنداني را با هم خواندند. شهلا شفيق درباره اوضاع جامعه اسلامي و زندان اسلامي سخنراني كرد. بعد از او نعمت ميرزا زاده درباره زندان پيش از جمهوري اسلامي سخن گفت و بعد از اشاراتي به شرايط كنوني جامعه به شعرخواني پرداخت. مژده يكي از زندانيان سياسي سابق، خاطرات خود را از تابستان 67 تعريف كرد.

S آلمان، دورتموند
7 سپتامبر

مراسم اين شهر توسط كانون واحد آلمان سازمان دمكراتيك زنان مدافع صلح و عدالت و متحدا برگزار شد. در اين مراسم نكيسا باقريان، مهران حسيني و آيدا پاتوسيان سخنراني كردند. بيانيه هاي كانون و سازمان دمكراتيك زنان نيز قرائت شد. «

فحشا:
آيينه تمام نماي
ستم بر زن

در جمهوري اسلامي

طرحي که زبان را به ناگفته ها گشود!

يک تصوير کلي

زمينه هاي اقتصادي

گسترش فحشا در جمهوري اسلامي

يک يادآوري تاريخي

و چگونه جمهوري اسلامي

زنان را تحت حمايت خود گرفت!

فحشا: يک مسئله، چند پاسخ

نظام اجتماعي مردانه

مسئله رضايت

زنان چگونه با تن فروشي

سر مي كنند؟

جنسيت ناقص

نه خاموشی، نه فراموشی!

چرا؟

معرفي فيلم

درختي که به ياد ميآورد

فرياد

کدامين مهاجران؟ آناني که پس از غارت مال ديگران به اين سو سرازير شده اند؟

چند گزارش از مراسم

چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي

در مناطق مختلف جهان

S لندن
28 سپتامبر

S كلن ، آلمان
19 سپتامبر

S ايران

S کانادا، اتاوا
28 سپتامبر

S فرانسه، پاريس
21 سپتامبر

S سوئد، استهكلم
7 سپتامبر

Sآلمان،كلن
31 آگوست

S آلمان، ماينز

7 شهريور

S آلمان، دورتموند
7 سپتامبر

فحشا: آيينه تمام نماي ستم بر زن

در جمهوري اسلامي

طرحي که زبان را به ناگفته ها گشود!

يک تصوير کلي

زمينه هاي اقتصادي

گسترش فحشا در جمهوري اسلامي

يک يادآوري تاريخي

و چگونه جمهوري اسلامي

زنان را تحت حمايت خود گرفت!

فحشا: يک مسئله، چند پاسخ

نظام اجتماعي مردانه

مسئله رضايت

زنان چگونه با تن فروشي

سر مي كنند؟

جنسيت ناقص

نه خاموشی، نه فراموشی!

چرا؟

معرفي فيلم

درختي که به ياد مي­آورد

فرياد

کدامين مهاجران؟ آناني که پس از غارت مال ديگران به اين سو سرازير شده اند؟

چند گزارش از مراسم

چهاردهمين سالگرد قتل عام زندانيان سياسي

در مناطق مختلف جهان

S لندن 28 سپتامبر

S كلن ، آلمان 19 سپتامبر

S ايران

S کانادا، اتاوا 28 سپتامبر

S فرانسه، پاريس 21 سپتامبر

S سوئد، استهكلم 7 سپتامبر

Sآلمان،كلن 31 آگوست

S آلمان، ماينز

7 شهريور

S آلمان، دورتموند 7 سپتامبر

فحشا:
آيينه تمام نماي
ستم بر زن

درختي که به ياد ميآورد

S لندن
28 سپتامبر

S كلن ، آلمان
19 سپتامبر

S کانادا، اتاوا
28 سپتامبر

S فرانسه، پاريس
21 سپتامبر

S سوئد، استهكلم
7 سپتامبر

Sآلمان،كلن
31 آگوست

S آلمان، دورتموند
7 سپتامبر