vhklanken

Klanken

Net wakker geworden in de vroege morgen hoor ik, terwijl ik met mijn nog slapende hoofd de trap af strompel, heel zacht oude, bekende muziek ergens vandaan komen. Het geeft me een vertrouwd gevoel. De muziek laat al m'n zorgen even bezinken, alsof ik net uit de bron van vergetelheid heb gedronken. De deur naar de woonkamer doe ik zachtjes open en langzaam loop ik naar de bank toe om gezellig dicht tegen papa aan te gaan zitten en van de mooie geluiden te genieten.
Maar dan word ik wakker en voel ik me steeds verdrietiger worden. Een beetje ineengedoken zit ik in mijn eentje op de bank en de aparte klanken met de Pakistaanse woorden die ik niet versta vullen de lege ruimte. Allerlei gedachten stormen door mijn hoofd.

Het lied doet me aan vroeger denken. Hoe lang heb ik dit al niet meer gehoord? Het was een aantal jaren geleden dat deze muziek klonk in ons vroegere huis. M'n vader kwam dan thuis met een paar vrienden en familieleden die alleen Pakistaans praatten en je dan een aai over je bol gaven en knepen in je lieve wangetjes. Het enige wat ik wist, was dat als zij 'salaam aleikum' zeiden, dat ik dan 'aleikum salaam' terug moest zeggen. Als zij er waren speelden ze vaak 'caranbord' (ik heb geen idee hoe je het schrijft, je zegt 'kerrunbord'). Dat is een spel met een vierkant bord van ongeveer ��n bij ��n meter waarin in elke hoek een rond gat zit. Je hebt witte en zwarte ronde stenen en ��n rode die je allemaal op een bepaalde manier in het midden legt. Een andere grotere ronde steen schuif je naar het midden tegen de stenen aan, zodat ze uit elkaar gaan. Voor de stenen die erin gaan krijg je een bepaalde hoeveelheid punten. Je kan het op verschillende manieren spelen. Soms mocht ik meedoen, wat ik dan heel leuk vond. Er was altijd een gezellige sfeer. Gewoon gezellig samen thuis met papa en mama en al m'n broers en zussen, en vooral ook die mooie Pakistaanse muziek.

Gek genoeg gaf diezelfde muziek me een paar jaar later een heel ander gevoel. Als ik thuis kwam en ik hoorde deze muziek klinken was ik doodsbang. Bang omdat mijn vader elk moment thuis zou kunnen komen. Bang voor wat er zou kunnen gebeuren in elk moment dat nog zou komen. Bang voor de waarschijnlijkheid dat er weer hetzelfde zou gebeuren als wat er gisteren gebeurd was. Bang voor morgen en alle dagen erna. Bang voor de mogelijkheid, hoe vreselijk die gedachte ook is, dat mijn moeder morgen misschien wel niet meer op aarde zou leven. Er schuilde een en al angst in mij.
Hoe vreemd het ook klinkt, school was in die tijd als een thuis voor mij. Ik voelde me daar, als een van de weinige plekken, veilig. Hoewel het er druk was, was het er op een bepaalde manier toch ook rustig voor mij. Ik had het gevoel dat ik daar beschermd werd en er niks kon gebeuren. Ik was graag op school en wilde meestal uit vrees dat mijn vader thuis zou zijn niet naar huis.

De laatste jaren geeft dat ene lied me weer een ander gevoel. Haat, angst, woede, liefde, gemis en een heleboel vraagtekens komen naar boven. Het stormt in m'n hoofd. Soms zou je dan echt zo graag willen dat je even nergens meer aan denkt, dat je niks meer weet en alles vergeet. Dat je gewoon even een leeg hoofd hebt. Zo'n gevoel van dat je even niet meer aan het verleden, de toekomst en nu wil denken, maar gewoon wil vliegen door het niets met niemand om je heen, zonder tijd en afstand en zonder je druk te maken om van alles.

Tegenwoordig is het vreemd om die Pakistaanse muziek te horen hier in mijn nieuwe thuis, waar mijn vader nooit geweest is en ook nooit zal komen. Ik durf het eigenlijk niet eens meer op te zetten, omdat ik niet weet wat het bij mijn broers en zussen en moeder oproept. Misschien dat zij het nogal vervelend vinden, misschien ook niet, maar ik weet het niet, vandaar dat ik het ook zolang niet meer gehoord heb.
Er zijn zoveel dingen om je af te vragen, onvoorstelbaar veel. En op de meeste van die vragen is er gewoon geen antwoord te vinden, hoe goed je ook zoekt, hoe graag je ook wilt. Ik vraag me z�veel af: waarom is dit gebeurd? Waarom is dat gebeurd? Wat was er nou fout gegaan? Of was het niet fout, was dat het Lot? Is het God's bedoeling? Heeft God dit allemaal al vastgelegd en is het dus goed? Er zijn zoveel onbegrijpelijke dingen waar je eeuwenlang over na kunt denken. Ook zijn er zoveel dingen die je langzamerhand te weten komt die je nog niet wist, en waarvan je soms zelfs nog nooit over nagedacht hebt dat die dingen zouden kunnen bestaan. Zo kom je steeds meer te weten en krijg je steeds meer het gevoel niets te weten, want wie weet wat je allemaal nog niet weet?

Als ik nu het Pakistaanse lied hoor komt er eigenlijk maar ��n vraag bij mij naar boven: Wanneer komt hij terug?

De deur gaat zachtjes open en mijn kleine broertje kijkt met zijn hoofdje het hoekje om. Hij slentert in zijn oude versleten pyjama naar de bank en komt naast me zitten. We gaan dicht tegen elkaar aan zitten en ik sla mijn arm om hem heen. Samen luisteren we naar de mooie vertrouwde klanken met beiden onze eigen gedachten erbij en we genieten van de rust, het verre, zachte gefluit van de vogeltjes buiten en de krokusjes die al open gaan...