Ούτε λίγο ούτε πολύ το 1975 γεννήθηκαν το πανκ και ο θατσερισμός. Τη χρονιά που η μπουτίκ "Sex" στην King's road του Λονδίνου μοσχοπουλά κατασχισμένα μπλουζάκια που γράφουν "Μια μέρα θα Ξυπνήσεις και θα Ξέρεις σε ποια πλευρά του κρεβατιού κοιμόσουν", η Μάργκαρετ Θάτσερ σκαρφαλώνει στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος και εγκαινιάζει τον ευνουχισμό της Βουλής των Κοινοτήτων. Την ώρα που ένας παλαβός κοκκινοτρίχης, ο Μάλκολμ Μακ Λάρεν χρίζεται μάνατζερ των Sex Pistols, ενός ροκ γκρουπ που ουρλιάζει "Fuck off" ("άντε γ... ") προς κάθε κατεύθυνση και εξουσία, η Βρετανία ετοιμάζεται να αλλάξει πολιτική σελίδα και να υπακούσει στο "Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο οικογένειες και άτομα" της "σιδηρά5 κυρίας". Τη στιγμή που οι πανκ, "αυτοί οι παλιοαλήτες" σύμφωνα με τα ταμπλόιντ, φτύνουν κατάμουτρα ανυποψίαστους περαστικούς, πολλές επιχειρήσει ετοιμάζονται (σε λίγα χρόνια) να κηρύξουν πτώχευση γιατί δεν υπάρχει... σάλιο.
Κάπου εδώ αρχίζουν να κόβουν βόλτες ο Τζο Στράμμερ και η παρέα του. Ενα
πολιτικοποιημένο πανκ σουλάτσο στο Ντόπινγκ Χιλ του Λονδίνου (οι Pistols
έχουν ήδη καπαρώσει το Σόχο και το Τσέλσι), χωρίς περιστροφές και "φλώρικα"
παιχνίδια με τα media. Το όνομα του γκρουπ (The Clash = η σύγκρουση /
η κλαγγή) είναι τόσο αληθινό όσο οι απεργίες και οι ταραχές που δυναμιτίζουν
την εποχή αυτή τη βρετανική πρωτεύουσα. "Χάζευα ένα φύλλο της
εφημερίδας "Evening Standard" ψάχνοντας όνομα για μας, όταν
παρατήρησα ότι η λέξη "clash" εμφανιζόταν παντού" θα
θυμηθεί αργότερα ο μπασίστας του γκρουπ Πολ Σίμονον. Καθήκοντα μάνατζερ
αναλαμβάνει ο Μπέρνι Τζόoυνς, "κολλητός" του Μακ Λάρεν, από
τους πρώτους μαθητεύσαντες στο "Sex" της King's road, εκκεντρικός,
"ψυχάκιας". "Ποτέ μου δεν είχα γνωρίσει κανέναν σαν
τον Μπέρνι" λέει ο Σίμονον. "Μου άρεσε αυτή η επιθετικότητα
που έβγαζε, ήταν για μένα πρόκληση. Πήγαινα συχνά στο σπίτι του και μiλούσαμε
για άλμπουμ, για γραφίστικα, για αφίσες, για ό,τι θες. Τα πήγαινα καλά
μαζί του. Ηταν από τους τύπους που σε έβαζαν κάτω και σε ρωτούσαν "ποιες
είναι οι απόψεις σου για την κατάσταση am Νότια Αφρική; " ή "τι
θα έκανες αν είχες 100 στερλίνες; ". Δυστυχώς την ίδια διαδικασία
αναγκάζονταν να υποστούν και όλοι οι ντράμμερ που περνούσαν για δοκιμαστικά
με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μην είναι σίγουροι αν τους ήθελαν για
μέλη συγκροτήματος ή πολιτικού κόμματος".
Ο ίδιος ο τραγουδιστής και στιχουργός των Clash Τζο Στράμμερ δεν είχε
ακριβώς τα διαπιστευτήρια του πανκ ρόκερ. Γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου
1952 στην Άγκυρα της Τουρκίας με το εξωφρενικά αποστειρωμένο όνομα Τζον
Γκρέιαμ Μέλλορ - γιος ενός εγγλέζου διπλωμάτη και μιας ευπρεπούς-συζύγου-διπλωμάτη
με σκωτσέζικο αίμα. Τουτέστιν οικογενειακά ταξίδια business class στο
Κάιρο, στην Τεχεράνη, στη Βόννη, στο Μεξικό, στην Κύπρο και σε λίγο εσωτερικός
στο City of London Freemen's School. Ο ίδιος ντρεπόταν τόσο πολύ για τα
τέλεια παιδικά του χρόνια ώστε τις πιο πολλές συνεντεύξεις του φλόμωνε
τους δημοσιογράφους τις μισές αλήθειες, λέγοντας π.χ. ότι δεν είχε πάει
σε οικοτροφείο αλλά σε "ένα είδος ιδιωτικού γυμνασίου γενικής μόρφωσης".
Ίσως η μόνη αυθεντικά ζοφερή σελίδα στο curriculum vitae του ήταν η αυτοκτονία
του 18χρονου αδελφού Ντέιβιντ για την οποία όμως σπανίως μιλούσε. Ακολουθεί
μια βραχύχρονη θητεία στο London's Central School of Art, από όπου θα
τον σουτάρουν κακήν κακώς. Αρχίζει να ξημεροβραδιάζεται με ένα γιουκαλίλι
και ένα καπέλο στον σταθμό Green Park του λονδρέζικου υπογείου. Τραγουδάει
Τσακ Μπέρι και ό, τι άλλο του κατέβει. Πάει καιρός που το έχει ανακαλύψει.
Η μουσική είναι σαν μικρόβιο που τον κατατρώει τον εγκέφαλο, εξ ου και
το ισόβιο παρατσούκλι του "Στράμμερ" (εκ του strum=γρατζουνάω,
κατά προτίμηση κιθάρα)....
Λένα
Παπαδημητρίου
