XX
HET BOLSJEWISME
Het bolsjewisme is de Aziatische - en dus aan het Europese bewustzijn vreemde -
vorm van reactie tegen een overgeleverde orde, tegen welke overigens ook het
Nationaal-socialisme zich richt: de uitbuiting van de arbeid door de macht van
geld, een orde van onverdiend, zinloos geworden, aanzien. Maar waar het
Nationaal-socialisme het arbeidende volk van deze overheersing bevrijdt en op de
grondslag van de eer van de arbeid een waarlijk vrijen mens naar voren gebracht
heeft, stelt het bolsjewisme voor het despotisme der oude, vernietigde orde
slechts dat van de nieuwe in de plaats. De uitbuiting door de oude machten is
vervangen door de knechting van de arbeid door de bolsjewistische staat; het
kapitalisme van vroeger is staatskapitalisme geworden. De mensonterende
methoden, waarmede het bolsjewistisch staatskapitalisme werkt, zijn te zeer
bekend dan dat deze nader in herinnering behoeven te worden gebracht.
Wij noemden het bolsjewisme, zoals het zich in Sovjet-Rusland heeft
verwerkelijkt, Aziatisch van aard en daarom is het, hoewel vooruitgang
bedoelend, aan de despotische vorm, die met het Westers wezen in strijd is,
gebonden gebleven. Ware het niets anders, dan zou het Westen zich tot een
beschouwing van het bolsjewisme als “interessant” historisch verschijnsel, dat
ons overigens niet raakt, kunnen bepalen. Maar het is anders! Want het
bolsjewisme zelf streeft er naar het Westen in zijn greep te krijgen en daarom
moet het Westen ter wille van eigen behoud met het bolsjewisme de strijd op
leven en dood aanbinden.
Het is evenzeer de drang tot zelfbehoud, welke het bolsjewisme noopt zijn geest
in de Westerse orde te doen doordringen, ten einde een bolsjewisering van Europa
tot stand te brengen. Immers, omdat het bolsjewisme berust op de grootst
mogelijke onderdrukking van het volk, dat in de tragische waan gebracht wordt,
dank zij de bolsjewistische orde, verder op de weg van bevrijding van de lasten
des levens te zijn voortgeschreden dan waar elders ter wereld ook, is het
noodzakelijk te voorkomen, dat dit misleide volk zich door vergelijking van zijn
lot met dat, waarin de volkeren in het buitenland verkeren, van de waren stand
van zaken bewust wordt. Een middel daartoe is de misleiden in onwetendheid te
houden omtrent de lotspositie der andere volkeren - de verhindering van
aanraking met de niet-bolsjewistische wereld en het verspreiden van leugens over
het lot van die volkeren, welke de zegeningen van de bolsjewistische heilstaat
niet deelachtig zijn -, maar een dergelijke afsluiting ter vermijding van
buitenlandse invloed is op de duur niet wel mogelijk. Daarom heeft de
bolsjewistische leiding naar een doeltreffender middel gegrepen door er naar te
streven het buitenland zelf te bolsjewiseren, opdat geen vergelijking ten nadele
der bolsjewistische orde meer kan plaats vinden. Dit internationalisme of
imperialisme is voor het bolsjewisme praktische noodzakelijkheid, geboden door
zijn drang tot zelfbehoud.
Het hulpmiddel om het bolsjewisme in de Westerse wereld ingang te doen vinden is
de als evangelie verkondigde leer van het historisch materialisme, het Marxisme.
Het grote gevaar van deze beschouwingswijze is, dat zij zich voordoet niet als
een leer omtrent de “wenselijkheid” ener nieuwe maatschappelijke orde, zoals de
vroegere socialistische theorieën, maar als de wetenschap van de noodwendige
ontwikkeling der samenleving. Het Marxisme brengt zijn aanhangers de overtuiging
bij, dat de maatschappij zich met de wetmatigheid van een natuurverschijnsel
ontwikkelt volgens het opgestelde schema. Daardoor worden wens en verwachting
tot zekerheid; de door het bolsjewisme voorgespiegelde nieuwe orde, waarin de
behoeften van iedere arbeider ten voile bevredigd zullen zijn, het rijk der
communistische gerechtigheid, zal zich noodwendig ontwikkelen uit haar evenzeer
noodwendige voorwaarde als hoedanig zich de bolsjewistische staat aandient. Het
is de zogenaamde overgang van “Staat” tot “Halfstaat” en van dezen tot
“Niet-Staat”. De staat is in dezen gedachtegang de oude orde van onderdrukking
en uitbuiting, die aan de bolsjewistische voorafgaat. Zijn vernietiging is de
eerste voorwaarde voor de communistische gemeenschap, maar deze behoeft voor
haar ontstaan eerst nog een overgangsvorm (half-staat), die weliswaar eveneens
aan een staat als machtsapparaat is verbonden, wiens enig doel echter is de
vernietiging van de ouden staat en zijn dwangheerschappij om de weg te banen tot
de staatloze communistische samenleving.
Deze overgangsvorm, de bolsjewistische staat, mag zich nog zozeer als
machtsapparaat doen gelden, zijn drukkende lasten, hoe zwaar ook, worden
verlicht door de zekerheid, dat het slechts een tijdelijke en noodzakelijke
toestand betreft, die verdragen moet worden ter wille van het uiteindelijk doel,
dat steeds naderbij komt, de vestiging der communistische orde, waarin de staat
als machtsapparaat is opgeheven. Door de naam “Halfstaat” ter aanduiding van
dezen overgangsstaat wordt de waan gewekt, dat de door hem opgelegde lasten van
gans anderen en wel minder drukkende aard zijn dan die, welke met de
heerschappij van de ouden staat verbonden waren.
De steun, welken deze Marxistische beschouwingswijze aan het bolsjewisme
verleent, springt voor ieder in het oog. Zij maakt het immers mogelijk, dat de
bolsjewistische staat begroet wordt als een in de natuur der wereldorde gelegen
noodzakelijkheid, terwijl zijn druk, hoe zwaar ook, verdragen wordt als
voorwaarde voor de toekomstige communistische orde, waarbij bovendien de
suggestie werkt, dat deze druk, opgelegd door een “Halfstaat”, daardoor alleen
reeds lichter en gemakkelijker te dragen is dan de lasten van elke andere
staatsheerschappij. Voorwaar, een beter hulpmiddel om zichzelf te rechtvaardige
kan het geperfectioneerde dwangapparaat met zijn mensonterende methoden, dat
zich bolsjewistische staat noemt, voor zich niet wensen.
Dat in de Westerse staten veler inzicht verduisterd is geworden door deze
Marxistische misleiding - want aan deze leer, die aanspraak maakte op de
waarheid der natuurwetenschap, is door de kritiek het politieke masker afgerukt,
terwijl de onhoudbaarheid harer uitspraken afdoende is aangetoond - is bekend.
Zo alleen is het te verklaren, dat in deze staten niet ieder volstrekt afwijzend
stond tegenover het Aziatisch despotisme, dat in de bolsjewistische staat
belichaamd en aan het Europees bewustzijn wezensvreemd is, en dat niet elk
Westerling zich als van nature schaarde in een eenheidsfront tegen het
bolsjewisme, dat zijn zegetocht door onze landen wilde aanvangen met het
verwekken van een chaos - de zogenaamde vernietiging van de staat - om op de
puinhopen der oude orde en de vertwijfeling der volkeren - naar eigen beproefde
methode - zonder verderen tegenstand de bolsjewistische “Halfstaat” te kunnen
grondveste. Had het bolsjewisme Europa zo in zijn greep gekregen, dan zou in de
strijd der bolsjewistische machten tegen de ouden staat de ondergang der
Westerse cultuur en levensvormen het noodzakelijk gevolg zijn geweest, niet ter
wille ener uiteindelijke staatloze broederschap der volkeren - het ijle
droombeeld, dat de naamloze ellende van de bolsjewistische half staat draaglijk
moet maken! -, maar tot meerdere zekerheid voor de bevestiging der
bolsjewistische orde zelf, die haar Aziatische dwangheerschappij in de staat der
Sovjets belichaamd heeft.
Want despotisme kan vrijheid naast zich niet verdragen!
In zijn strijd tegen het bolsjewisme onder de beproefde leiding van Adolf
Hitler, in wie het Westers bewustzijn tot ware zelfkennis is gekomen, bevrijdt
Europa zich nog tijdig van de gevolgen van een waan, waaraan zijn eigen wezen
ten onder zou zijn gegaan.