FONTAİNEBLEAU OKULU

Fransa'nın XVI. yy'da etkinlik merkezi Fontainebleau şatosu olan sanat akımı.

"Fontainebleau okulu" teriminin ilk olarak Viyana'lı Adam Von Bartsch tarafından, Gravürcü Ressam (Le Peintre-Graveur; Viyana, 1821) adı altında yayımlanan yapıtlar dizelgesinin onaltıncı cildinde geçtiği sanılır. Söz konusu terim İtalyan ressamı Francesco Mazzola Parmigianino'nun (1503-1540) ilk örneğini vermiş olduğu İtalyan tipi oforta uygun olarak, 1542-1548 yılları arasında Fontainebleau gravürcülerinin gerçekleştirmiş oldukları estampları belirtmek için kullanılmıştır.

GRAVÜRCÜLER

Estamp çalışmaları, François I'in Fontainebleau'ya, şatonun çeşitli dairelerini süslemek amacıyla toplamış olduğu sanatçıların çeşitli uygulama alanlarına girmiş ve "Fontainebleau okulu" olarak adlandırılan sanatın büyük ölçüde yaygınlaşmasında rol oynamıştır. Bu okula bağlı başlıca gravürcülerden Antonio Fantuzzi (Yıkanan Venüs ve Mars) ve Jean Mignon (Aktaion'un başkalaşımı), Rosso, Primaticco ve hatta Luca Penni gibi hizmetlerinde çalıştıkları İtalyan ustaların desenlerini yorumladılar. Geoffroy Dumoutier, Leonard Limosin ve yapıtlarını Juste de Juste olarak imzalayan sanatçı gibi üç özgün ofortçudan günümüze, alışılmamış (Çıplak Erkekler Piramitleri) ya da klişeleşmiş (İsa'nın son Akşam Yemeği, Leonard Limosin) temaların işlenmiş olduğu eşsiz levhalar kalmıştır. Öte yandan, Pierre Milan (Fontainebleau Perisi) ve özellikle Domenico Del Barbiere (Mars, Venüs ve Aşk), esinlendikleri ressamlara duydukları hayranlık çalışmalarında açıkça belli olan, iki büyük, kazıkalemle çoğaltma ustasıdır.

FRANÇOİS I DÖNEMİNDEN SONRA

François I'in 1547 yılında ölümüyle, Fontainebleau okulu ressamlarının çalışmaları sona ermedi. Henri II döneminde Niccolo Dell'Abate şatonun dekorasyon çalışmalarına katıldı ve birçok önemli yapıtın yanı sıra balo salonundaki resimleri yaptı

Henri III'ün karışıklıklarla geçen hükümdarlık yılları sırasında Fontainebleau okulunun gelişmesinde önemli bir yavaşlama görüldü. Bununla birlikte bu okula bağlı sanatçıların çalışmaları arasında, Floransa'daki Uffizi Galerisi'nin çok değerli sekiz dokuması vardır. Üstlerinde Fontainebleau'dan, Şato'dan ve Henri III'ün burada verdiği şölenlerden görüntüler yer alır. Henry IV, çalışmaları yeniden başlamasına izin vermişse de, okul eski anlayıştan uzaklaşmıştır. İtalyan ressamlarının "özenticiliği"ne kapılmış olan o eski okul yerine, Flaman (Hieronymus Francken, Ambroise Dubois) ve Fransız (Freminet, Bunel) sanatçılarının güçlü sanatına yönelmiş yeni bir Fontainebleau okulu ortaya çıkmıştır; ama bu okulun etkinlikleri kendinden önceki okulun o parlak çalışmalarıyla karşılaştırılacak güçte değildir. Kadın güzelliğinin açıkça yüceltilmesi, fiziksel güce saygı, her türli telmihten bilinçli olarak soyutlanmış, ama anlam belirsizliğiyle yüklü bir anlatımla kendini belli eden ilk Fontainebleau okulu, Valoris'lar döneminde İtalyan Rönesansının Fransız sanatıyla nasıl kaynaştığını gösterir.