[Start Page] [Biografie] [Interviews] [Nieuws] [Concert Reviews] [Album Reviews] [Recordings] [fotos] [Links] [Les Miserables] [Concert Review Archive] [Bands] [damianwilson.com] [Message Board]
ALBUM REVIEW ARCHIVE
LANDMARQ: Solitary
Witness
Als je de eerste akkoorden van “Killing Fileds” hoort en de drums die knetteren als machinegeweren, weet je meteen dat je iets speciaals te wachten staat, want alles klinkt pittig, positief en vol energie, zowel Damian Wilsons stem als de gitaar, de keyboards en de drums. Dit is een stuk geweld vol energie met een zalig rockritme, een fantastische opening van het album.
Bij “Forever Young” daalt het tempo een beetje en worden de
keyboards naar voren gebracht om een solo te brengen. De zang is zoals gewoonlijk zo helder als kristal en weet de juiste snaar te raken. Een emotionele gitaar neemt het over en
lijkt eeuwig door te gaan, tot Damian terug invalt en het lied naar zijn einde
brengt.
Track 3, “April
First”, is instrumentaal. De keyboards openen dit nummer dat een beetje Elizabethaans klinkt,
hoewel de titel eerder beelden van de lente oproept, fris en opgewekt.
“Foxing The Fox” is nog een heel energiek nummer dat direct uit de
hoek komt en je vult met verwachting. “Grey Lady Down” heeft hetzelfde effect. Damian klinkt bijna als een jonge Peter Gabriel in dit lied dat hij half zingt en half vertelt,
en het lijkt een beetje op de eigenaardige stijl die Genesis vroeger had.
Vanaf het volgende nummer, “Terracotta Army”, begin je te beseffen
dat deze muziek eigenlijk meer een rockmusical is. Door de manier waarop Damian de liedjes zingt kan je je inbeelden dat hij ze zingt tijdens een musicalproductie. Dit lied begint
zoals je wel kan verwachten met oosters klinkende keyboards en een marsritme in de drums. Je kan je echt het marcherende leger inbeelden. Het is een vreemd, dramatisch lied dat
gaat over wat er misschien rondspookt in de hoofden van de krijgers van klei.
“Freefall” is wederom instrumentaal met een opening op piano en
pittige gitaarakkoorden. Het is een heel energiek nummer met maatveranderingen en sfeerwisselingen. De gitaar doet me soms denken aan Gary Chandler en een andere band (Jadis) die
dezelfde directheid in hun muziek brengen.
Bij “Trippi Hedren” openen zeemeeuwen het nummer dat verdergaat in
de stijl van “Terracotta Army”, rockmusical dus, met Damian die heel emotioneel uit de hoek komt. Uitstekende keyboards en een gitaar eindigen dit lied.
“After I Died
Somewhere” is weer heel dramatisch. Dit is geen wegwerpmuziek. Na ontelbare keren luisteren
blijf je steeds nieuwe dingen in dit lied ontdekken. De gitaar aan het einde van dit lied klinkt heel erg als die van Andrew Latimer op het “Sunday Traveller” album.
“Suite: St. Helens” is zeker een mini – rockmusical en tevens het
beste nummer op dit fantastische album met maatveranderingen en vier verschillende delen. De Latimer gitaar komt terug tegen het einde aan, om het nummer naar een dramatische
climax te leiden.
Het laatste nummer, “Borders”, begint met zachte gitaar en
keyboards die de zang aankondigen. Damian klinkt hier echt als Jon Anderson, het hele lied klinkt eigenlijk heel Yesisch en alweer golft bij wijlen een Latimer gitaar door dit
mooie nummer.
Wauw, wat een album.
LANDMARQ: Infinity Parade
“Solitary Witness” begint met doedelzakken en drums, en dan horen
we Damian met een langzame gitaar tot krachtige akkoorden en keyboards het nummer tot leven brengen. Dit nummer is op een subtiele manier anders dan hun vorige
werk.
“Gaia’s Waltz” gaat weer terug naar hun vorige stijl. Het is heel
groots en klinkt Europees. Damian Wilson is één van de beste zangers van progressieve rock en dat wordt door dit liedje het beste aangetoond. De sfeer van dit nummer wordt zowel
naar buiten gebracht door de zang als door de muziek.
Track 3, “Landslide”, begeeft zich met zijn lichte jazzinvloed op
het territorium van Jadis en zelfs het vroegste werk van Camel (de periode van “Rain Dances”) en heelt herinneringen aan de seventies op. Het is een instrumentaal nummer dat
doordendert aan een vrij hoog tempo.
“Ta Jiang” duurt 16 min. 31 sec. en is gewoon een meesterwerk. Op
de muziek kan geen enkele aanmerking worden gemaakt. Sommige gitaarsolo’s klinken weer als Andrew Latimer, en het hele nummer draagt de sfeer van het verhaal uit, met
sfeerwisselingen en afwisselingen in de structuur. Dit is echt een lied om trots op te zijn, het is zo rijk aan muzikale ideeën. Damian is zoals gewoonlijk in topvorm. Godzijdank
heeft hij nooit zijn brood willen verdienen in de popmuziek. De keyboards en piano spelen ook een belangrijke rol. Soms klinken ze vrij klassiek en dragen zo bij tot de algemene
grootsheid van dit fantastische, ingewikkelde muziekstuk.
“Tailspin (Let Go The Line)” (klinkt bijna als de titel van een
vissersliedje) lijkt een voortzetting van het vorige nummer en als dat niet zo geweest was, zou dit het meest uitstekende nummer van dit album geweest zijn. Het klinkt zacht en
somber, en keyboards en gitaar kabbelen in en uit dit geweldige nummer.
“The More You Seek, The More You Loose” heeft een refrein dat
blijft hangen, en dat je niet uit je hoofd krijgt als het er eenmaal inzit. Het is een vreemd lied, dat soms bijna commercieel klinkt maar dan toch weer overhelt naar de
progressieve muziek. Het lijkt niet op zijn plaats te zijn op dit album, maar op andere momenten denk je dan weer: nee, het hoort hier waar het staat, met zijn dramatische zang en
al even dramatisch einde.
Dit album eindigt met “Embrace”, een ballade met vooral keyboards
en piano aan de basis en backing vocals van Eileen Ruthford. Dit is zowel qua tekst als qua melodie een beklijvend en emotioneel lied dat eindigt met een mooie
gitaarsolo.
Dit album bev
at een grotere verscheidenheid aan nummers dan hun eerste album. Het heeft meer zachte momenten en het lijkt niet zo op een rockmusical. Het is eerder een soort vooruitgang. Of je
het beter vindt of niet hangt vooral af van je humeur.
Landmarq:The Vision Pit
'Cutting Room' begint met symphonic keyboards
waarna, zoals op het eerste album,akkoorden
'Pinewood Avenue' is meer in de stijl van hun
vorige album met de lagere vocals en heeft een meer
De derde track, 'Infinity Parade', opent met
Damian in top form. Er zijn goede keyboard en trompet
'Game Over' volgt en opent met gitaar en keyboards die aan en af rollen. Deze song is voortreffelijk
'All Performers Stand Alone' is in de stijl van
het eerste album met tempowisselingen en Damian's
'Narovlya' is duidelijk het meesterstuk van dit
album, het duurt 10 minuten en Damian's zang overstijgt
Track 7 'Ten Million and One', met een
Elisabethaans klinkende intro word vooral orkestraal van inhoud en
'Bed of Nails' heeft een langzaam, ontspannen
begin tot het tempo voor het refrein opbouwd. Deze track heeft
'Hanblechia' (The Vision Quest) heeft een orgel
intro tot de beat overneemt a-la 'Narovlya', en dan
Dit buitengewone album eindigt met instrumentaal nummer.
Deze overzichten zijn geschreven door het European Progressive Rock Review
[Start Page] [Biografie] [Interviews] [Nieuws] [Concert Reviews] [Album Reviews] [Recordings] [fotos] [Links] [Les Miserables] [Concert Review Archive] [Bands] [damianwilson.com] [Message Board]