[Start Page]  [Nieuws]  [Concert Reviews]   [Biographie]   [Bands]  [Recordings] 

 [fotos]     [Les Miserables]   [Interviews]   [Concert Review Archive]  

[Album Review Archive]   [damianwilson.com]  [Message Board]  [Links]

[The New English Rock Ensemble]

ALBUM REVIEWS

COSMAS: The European Progressive Rock Review

Toen dit album in 1997 uit kwam was het een compleet andere richting voor de voormalige Landmarq zanger , dit is een album vol met orkesten, harpen, trombone, accordion enz en deze songs concentreren zich op de zachtere kant van Damian’s muzikale interesse.

‘When I leave This Land’ opent dit album met piano en zachte vocals, dan worden erprachtig gearrangeerde strijkinstrumenten toegevoegd tot een emotioneel juweeltje ontstaat.Damian’s zang is zo perfect als altijd.

Track 2, ‘She’s like a Fable’, heeft een meer folkachtige klank en je zingt het vanaf het tweede couplet makkelijk mee. Een lichte, vrolijke song. Leuke accordion op deze track.

‘I want to build my world’ opent met acoustische guitaar, viool en piano maar het tempo wordt snel hoger en het ontwikkelt zich tot een up-tempo nummer.. Af en toe herinnert dit nummer mij aan Cat Stevens, als je dit leuk vindt luister dan ook eens naar Cat’s albums.

Het volgende nummer, ‘Agony’, is een verandering in stijl ook wat de tekst betreft,af en toe erg grappig vooral als hij begint te zingen over ‘better fubrication’ en ‘playing with French letters’. Klinkt prima. Ik kan me voorstellen dat ‘Squeeze’ dit zouden zingen.

Track 5, ‘You Hurt Me Inside’ is een mooie song met zachte acoustische gitaar en accordion.

‘A Monday Night in March’ met prachtige arrangementen en piano, dit is zo goed, extreem emotioneel bezorgt het je kippenvel. Damian zingt, ‘and if we’d ever stayed together Iwonder how it would last’.

‘How Can You Turn So Cold’ is een 30 seconden stuk met accoustische guitaar en zachtezang vragend ‘ how can our worlds both disagree’.

Track 8. ‘Please Don’t Leave Me Till I Leave You’ keert terug naar de opzet van ‘Agony’met een vrolijk ‘zoek je geluk’ gevoel, ook weer een heerlijke meezinger.

‘I Can’t Change Your Mind’ is opnieuw een 30 seconden durende accoustische track metzachte zang waarin Damian haast een persoonlijke verklaring aan iemand lijkt af te leggen.

Dat heb je met tekstschrijvers, vaak laten ze je alles geloven wat ze schrijven, dat is waarschijnlijk het geheim van een goede tekstschrijver.

Track 10, ‘Nothing In This World Stays The Same’ , wow, iets heel speciaals, viool, cello,hobo en piano in een emotioneel meesterstuk, fantastische tekst, briljant.

‘Naturally’ is een 70 seconden durende uitbarstende verklaring, ‘Naturally things turn out thebest’ zingt Damian.

‘Home Grown’ is een dijk van een song over praten met God en hem de vraag stellen ‘do you ever smoke home grown’ waarop God antwoord ‘I planted myself some of the home grown’ wat een mop. Het rare is dat de muziek bij deze song juist heel serieus is. Ik denk dat dat met opzet is gebeurd, daardoor komt het verhaal nog harder aan.

Track 13, de 48 seconden ‘The Image I saw’ zijn een inleiding naar ‘Naked’. Dit is een meer krachtige song met elektrische guitaar en strijkers, hier goede hoge vocals van Damian.

‘Just The Way It Goes’ is een combinatie van alle emotionele songs op dit album, ik denk dat je kunt zeggen dat het de ultieme kroning van het geheel is en de enige manier waarop dit soms gevarieerde , belangrijke, prachtige werk kon worden afgesloten.

 Een stukje geschiedenis: Damian Wilson is bekend van wat hij deed bij Landmarq en als zanger van Treshold. Toch is hij geen progressief muzikant of zanger, maar kwam hij eerder toevallig bij de bands terecht. Hij is zowel zanger als tekstschrijver en heeft nu een CD vol eigen werk uitgebracht, vol liedjes die hij al jaren met zich meedraagt. “Homegrown” is een nummer dat al eerder op de i O Page Sampler gevonden kon worden.

 Nog een leuk weetje: Damian en Cosmas zijn twee heiligen die vaak samen vernoemd worden. Vandaar waarschijnlijk de naam van dit album.

 Het album: een eerste opmerkelijk punt is dat geen één van de muzikanten me bekend is, en dat doet me vermoeden dat je ze gewoonlijk niet in de uithoeken van de muziekindustrie vindt. Toch is dit niet zo vreemd als je weet dat dit een zanger – tekstschrijver album is, maar toch zijn er grote verschillen met de aanpak van bijvoorbeeld Peter Gee. Het album opent veelbelovend met “When I Leave This Land”, dat begeleid wordt door piano en zelfbespiegelend lijkt te werken. De instrumentatie doet me denken aan albums van Ryan Harris met muziek van Jimmy Webb: strijkers en houtinstrumenten die heel melodische composities ten gehore brengen. Het lied is heel statig, maar ook wel een beetje triest. Prachtig. Het volgende nummer, “She’s Like A Fable”, is meer een speels en volks nummertje, maar ik vind het mooi, hoewel zeker niet zo mooi als het vorige. “I Want To Build My World” klinkt ook goed, met meer uitgesproken percussie en een mooie brug. De grote verrassing is dat “Agony” eigenlijk een heel vrolijk nummer is, en “You Hurt Me Inside” kan vergeleken worden met “Only You” in de versie van de Flying Pickets, dat ooit een grote hit was. “A Monday Night In March” is een zacht nummer met een fantastische melodie. “How Can You Turn So Coldly” is kort en droevig, en gaat meteen over in het levendige “Please Don’t Leave Me Till I Leave You”. Een beetje te vrolijk misschien, maar het heeft zijn charme. “Nothing In This World Remains The Same” is een melancholieke ballade die wordt ingeleid door het korte “I Can’t Change Your Mind”. He akoestische “Naturally” is een nummer met meer tempo, begeleid op accordeon. Daarna volgt het al bekende “Homegrown” over weed, de natuur en god. Dit lied vind ik heel mooi, vooral het majestueuze gedeelte aan het einde. Hoewel ikzelf niets rook, kan ik me wel vinden in de boodschap van het lied, die lijkt te zijn “can it be used with some common sense. If it’s making rope it might as well be making us.” De teksten van het album zijn heel persoonlijk en contrasteren op dat vlak met de teksten die men gewoonlijk bij progressieve muziek terugvindt, waarbij de constructie primeert op de emoties. Veel van de liedjes op het album gaan over de liefde en het leven van alledag. Na “The Image I Saw” gaan we meteen naar “Naked”, het meest rock-achtige lied op het album met zwaarder gitaarwerk. Het refrein doet me denken aan het laatste album van Landmarq, dat onlangs trouwens opnieuw werd uitgebracht onder Landmarqs eigen platenlabel. Het meer intieme “Just The Way It Goes” is het beste nummer, met een boodschap, een mooie melodie en veel emotie. Om af te sluiten zou ik nog willen zeggen dat dit meesterwerk er ook fantastisch uitziet met mooie, heldere kleuren. Er werd geen geld gespaard. Conclusie: Wilson zegt zelf in het CD-boekje en in één van de liedjes: “… you don’t have to like the songs I write.” (“Je hoeft de liedjes die ik schrijf niet mooi te vinden.”) Ik denk dat dit vooral gericht is naar de Landmarq of Treshold fan die enkel om die reden dit album koopt. Maar als je enigszins openstaat voor andere soorten muziek, vooral dan die van zanger – tekstschrijvers, zal er wel iets voor jou op dit album staan. Ik zeg niet dat ik alles ervan even mooi vind, maar ik moet toegeven dat het album echt naar je toe groeit als je het een paar keer beluistert. En dan wordt het voor mij bijvoorbeeld veel makkelijker om naar de iets snellere nummers te luisteren (ik ben namelijk geen echte fan van al te vrolijke muziek). De beste nummers op dit album waren voor mij: “Homegrown, When I Leave This Land” en “Just The Way It Goes”.   

[Start Page]  [Nieuws]  [Concert Reviews]   [Biographie]   [Bands]  [Recordings] 

 [fotos]     [Les Miserables]   [Interviews]   [Concert Review Archive]  

[Album Review Archive]   [damianwilson.com]  [Message Board]  [Links]

[The New English Rock Ensemble]