[Start Page] [Biografie] [Interviews] [Nieuws] [bands] [Album Reviews]
[Recordings] [fotos] [Links] [Les Miserables] [Concert Review Archive]
[Album Review Archive] [damianwilson.com] [Message Board]
[The
New English Rock Ensemble]
CONCERT REVIEWS
Rick Wakeman en de ERE, 17 Mei 2001 in Cornwall
Het Daphne du Maurier festival is een jaarlijks terugkerend evenement in de streek Cornwall. Geplaatst in de prachtige omgeving met uitzicht op de haven van Fowey stond de feesttent waar dit festival
plaatsvond.
Ik zag Rick enkele weken geleden voor het eerst in Bussum (Nederland) en verheugde me er enorm op hem weer te
zien. Daar hij deze keer ERE bij zich had was dit echt een traktatie.
Bij het bestellen van de kaarten voor dit festival was ik nog in de veronderstelling slim te zijn door kaarten voor de derde rij te nemen maar al bij binnenkomst realiseerde ik me dat ik me vergist had. Op ongeveer een meter afstand van de speakers was het al vanaf de eerste noot duidelijk dat we de hele avond vervormd geluid zouden
horen.
De show begon op tijd met stukjes uit 'Journey'.
Het festivalprogramma kondigde de show aan als 'An evening with Rick Wakeman', zonder te vermelden dat hij de band bij zich zou
hebben. Rick moest improviseren en vertelde wat verhaaltjes zoals hij anders altijd tijdens solo optredens
doet. Ze gingen erin als zoete koek. Ondanks dat ik ze twee weken eerder nog gehoord had moest ik er weer om
lachen. En met mij velen, het publiek was in verrukking.
De volgorde waarin ze gespeeld hebben kan ik me niet meer duidelijk
herinneren. In ieder geval speelden ze de 2 Catherines, waarvan Damian geen deel
uitmaakte.
Een echt hoogtepunt voor mij was 'No Earthly Connection'. Gezongen door Damian op een manier alsof hij het zelf geschreven had. Gebruikmakend van al zijn acteerervaring maakte hij er een uitvoering van die ik graag op CD of DVD zou willen
hebben.
Bij mijn weten eindigde de eerste helft met het nummer 'Merlin'. Dat is één van mijn
favorieten. Vervolgens begaf Rick zich zoals gewoonlijk onder het
publiek.
Na de pauze kwamen de nummers 'The Visit', Catherine Parr', en de Yes klassieker 'Starship Trooper'
voorbij.
Tijdens de laatste moedigde Damain het publiek aan om in hun handen te klappen en te gaan
staan. Vervolgens begon hij de door de zaal op en neer te rennen waardoor er een heerlijke sfeer
ontstond. Achteraf wist Damian mij te vertellen dat twee oudere dames zich spoorslags uit de voeten probeerde te maken toen hij hun kant op kwam maar de rest van het publiek vond het
geweldig. Dit was officieel het einde van de show maar we kregen nog de toegift 'Eleanor Rigby'. Ik had dit nummer laatst nog gehoord maar naar mijn mening klinkt het veel beter met Damian op
zang.
Het was een waardevol concert dat op zijn minst drie uur duurde. Het was een fantastische ervaring als nieuw bekeerling van Rick's muziek maar zeker ook omdat ik Damian na twee jaar weer eens zag. Ik zou willen dat ik naar Polen kon gaan of de sfeer in Zuid-Amerika kon proeven, waar het publiek helemaal uit zijn dak gaat.
Het concert was lang maar ging voor mij veel te snel voorbij. Gelukkig eindigde de avond met een paar uur in de kroeg waar Damian ook verscheen, gitaar in de hand…….
Een perfecte afsluiting van een toch al geweldige avond.
Rosie.
________________________________________
Buenos Aires
Sebastian - 23rd April 2001 - Buenos Aires Argentinia
____________________
Sao Paulo
fotos - Adriano Busson -http://www.fotonota10.hpg.com.br/index.htm
_________________________________________
Rick Wakeman and The English Rock Ensemble live Marlborough – 26 augustus 2000.
van Jon Hinchliffe
Wel, augustus is voor mij wat concerten betreft een geweldige maand geweest. Eerst ging ik kijken naar Praying Mantis en vanavond zag ik Rick Wakeman met een zeskoppige band. Waarschijnlijk de twee beste acts die ik ooit kon zien, met uitzondering van Ayreon dan die toch niet live spelen. Vanavond was fantastisch. Marlborough College Memorial is eigenlijk een grote collegezaal. Ik denk dat er ongeveer 600 plaatsen waren en hij zat zo goed als vol. Er waren ongeveer 12 steile tribunes, opgesteld in een halve cirkel rond het podium.
Flash gebruiken of niet: het is altijd weer een moeilijke zaak. Ik gebruikte ze meer dan normaal, omdat ik weet dat Rick het niet erg vindt. Spijtig genoeg maakt het de foto’s te licht. Het alternatief? Geen flash,en één wazige vlek. Mijn ervaring met snellere films heeft mij niet overtuigd en het was een dure affaire, dus daar breek ik mijn hoofd niet meer over.
Tot mijn verbazing was het podium niet opgesteld in het “Wakeman with Wakeman – formaat”. Rick stond meer in het midden van het podium, met rondom hem het vertrouwde gezicht van de zes paren keyboards in de vorm van een hoefijzer geplaatst. Er stond ook een Moog aan de rechterkant. Adam stond meer naar links en achterin. Gitarist Ant Glynne stond rechts en bassist Lee Pomeroy links. Drummer Tony Fernandez zat op een verhoog achter Rick. Voor zover ik weet was het de eerste keer dat hij op zijn oude akoestische drumstel speelde, en niet op de Electric die hij normaal gebruikt als hij met Rick speelt. Ik denk dat hij toch wel een voorkeur heeft voor dit drumstel. Ook interessant om te zien was dat hij bij het spelen één stok naar boven houdt, en de andere omgekeerd. Ik ken niet veel drummers die ze niet allebei gewoon naar boven houden. Misschien lag het aan het type muziek waar ik naar luister.
Rick vermeldde dat er nooit een Engels rockensemble met Tony Fernandez speelde.
Het eerste dat met opviel, was dat Adam en Tony altijd samen lol maken, zelfs terwijl ze spelen. Adam en Lee leken ook geamuseerd telkens Ant zich een bepaalde houding gaf als hij naar voor ging om een solo te spelen. Ik wist niet of ik zijn optreden wel zo goed vond. Ik was er zeker door verrast tijdens het openingsnummer, King Arthur. Naarmate de avond vorderde, geraakte ik gewend aan zijn stijl en bedacht dat hij het toch waarschijnlijk deed zoals Rick hem had verteld dat het moest.
Een ander interessant detail dat ik opmerkte, was dat Damian blijkbaar de neiging heeft om naar het plafond te kijken terwijl hij zingt.
Damian Wilson was zanger van dienst. Ik ken zijn stem van op de albums van Ayreon. Hij heeft een heel krachtige stem, en ik vond hem op zijn best in zachtere liedjes zoals King Arthur. Hij kon me niet echt bekoren tijdens de snellere nummers. Eigenlijk had ik nog altijd liever Chrissie Hammond horen zingen, maar zij is dan ook mijn favoriete van alle zangers die met Rick samenwerken. Damian was de hele avond in topvorm. Ik verdenk hem er echter we van vergeten te zijn hoe Ride Of Your Life juist ging, en toen ik na de show even met hem praatte, zei hij iets over nog een week te hebben om de nummers in te studeren. Als Damian niet aan het zingen was, bleef hij het grootste deel van de tijd op het podium. Hij stond tussen Rick en Adam en hield Rick nauwlettend in het oog als hij een solo speelde. Hij keek net als ons gefascineerd toe hoe de meester zich ten beste gaf.
De keuze voor de set was uitstekend: drie nummers van Return en één van Phantom Power. Ik kon mijn oren niet geloven toen Rick zei dat ze iets van Phantom zouden doen. Phantom is één van mijn favoriete albums van Rick, en het wordt naar mijn mening erg onderschat, vooral omdat het niet eens meer verkrijgbaar is. Het publiek bleef vrij onverschillig toen Rick het nummer aankondigde, maar na afloop was de respons meer dan goed. Naar het schijnt heb ik het aan Oscar Wakeman te danken dat The Visit in het programma werd opgenomen. Rick wilde een lied doen dat hij nog nooit eerder gespeeld had, en dit was Oscars favoriet.
Het programma van de eerste set:
- King Arthur (Ouverture, King Arrthur, Lancelot): heel goed maar weinig nieuws.
- Never Is A Long Time: ik was err niet zeker van of dit goed zou gaan. Ik was onder de indruk van de manier waarop de gitaar de delen van de Riffs gespeeld door het orkest vrij goed bracht. Rick droeg bij alle nummers van Return zijn bril. Ik weet niet meer of hij hem ook nodig had bij “The Visit” maar het is interessant om te weten dat hij nog niet al te vertrouwd lijkt met de nieuwe liedjes.
- Catherine Howard en Aragon: vooor zover ik me herinner beiden standaardversies.
- The Visit: Rick en de gitarist speelden hier om de beurten solo’s. Ik vond het redelijk goed klinken. Ramon Ramedios zat in het publiek, en het had misschien interessant geweest om hem tijdens dit nummer naar voren te roepen. Sommige liedjes op het album werden gezongen door Ashley Holt (ik vraag me af waar die nu uithangt), Ramon en Chrissie. Ik denk dat Ashley en Chrissie backing vocals deden op het album, maar Ramon kon toch invallen tijdens een herhaling of zo.
- Passages uit Journey: ik was bllij dat ze het niet helemaal speelden. Dat was altijd één van de mindere punten toen ik eerder naar Rick en de band ging kijken. Het is gewoon te lang, en ik kies ervoor de tijd die je hebt te gebruiken voor meerdere nummers. Zoals het nu was, kregen we 15 minuten met daarin de meest belangrijke stukken, die me automatisch voor de geest komen als ik het stuk hoor.
Ant en Adam deden beiden backing vocals.
Set 2:
- Catherine Parr: op de lijst stoond eerst Jayne Seymour tussen haakjes, maar ik herinner me niet dat ik dat hoorde. Ik heb echter wel gedacht dat Rick het wel eens als eerste bisnummer kon doen met alleen Adam als begeleiding, alvorens het laatste lied met de hele band te doen.
- Eleanor Rigby: weer een gezongeen versie.
- Buried Alive: ik wist niet zekeer hoe het zou klinken zonder Ozzy die het zong, maar Damian klonk heel goed.
- 1984 Ouverture / Hymn / Robot MMan: ik denk dat dit hetzelfde klonk als de laatste keer dat ik Rick, de band en een zanger hoorde.
- Merlin: dit was een beetje een rare versie. Ik weet niet wat ik juist in het begin ervan hoorde. Voor mij leek het een beetje Robot Man-achtig. Ik denk echter dat mijn hersens tegen die tijd niet echt meer feilloos functioneerden en waarschijnlijk was het dus gewoon een snellere Merlin met een iets zwaardere beat. Dan ging het over naar de Lyric versie van Merlin. Adam en Rick deden opnieuw het “duet” met de twee keyboards, en het was geweldig om dat nog eens terug te zien en te horen.
Het was raar om Adam met kort en lichtjes geblondeerd haar te zien. Blijkbaar deed hij dat omdat zijn imago niet paste bij de alternatieve band waar hij deel van uitmaakte.
- Starship Trooper: dit nummer beegon met de intro van Heart Of The Sunrise. Adam kwam weer op de voorgrond met zijn draagbaar keyboard. Dat waren trouwend de enige momenten waarop ik echt kon zien wat hij deed, want Ricks Moog stond in mijn zicht op Adams Rig. Aan het einde van het nummer was Rick echt fantastisch. Ik kon echt niet geloven hoe geweldig hij het Wurm gedeelte speelde, en de band leek het echt leuk te vinden om ze snel te spelen. Fantastisch.
Bisnummer:
- Jig: het leek mij een vreemde kkeuze voor een bisnummer, maar waarmee kunnen nummers als Starship Trooper en Merlin eigenlijk waardig gevolgd worden? Damian kwam van het podium en nodigde een klein meisje van de eerste rij uit om de Jig met hem te dansen, wat heel leuk was. Toen hij moe werd, wilde ze niet alleen verdergaan, dus moest hij wel blijven dansen.
- Ride Of Your Life: alweer een vvreemd bisnummer, maar het was goed om het nog eens te horen.
Ik was verrast toen ik zag dat Rick zijn linkerhand gebruikte op de Moog – normaal gebruikt men de rechtse of beide handen.
Aan vanavond waren geen echte anekdotes verbonden. Gewoon 2 uur en 15 à 20 minuten goede muziek. Op een bepaald moment had The Lee een nieuwe snaar nodig voor zijn basgitaar, en het duurde een tijdje voor iemand van achter de schermen de bas kwam wegnemen en hij zijn reserve kon opstellen. Ant brak ook een snaar tijdens het bisnummer, maar hij kon zich behelpen met zijn andere gitaren.
O, en er kwam ook een vleermuis het podium op gefladderd tijdens het bisnummer. Ik denk dat het leuker was geweest als het gebeurd was tijdens Buried Alive, dat origineel gezongen werd door Ozzy Osbourne. maar natuurlijk kan men wel begrijpen dat een vleermuis niet graag op het podium komt als hij daardoor met Ozzy geassocieerd kan worden.
In het publiek bevonden zich verscheidene leden van de Rick Wakeman list, en het was leuk om hen te ontmoeten.
Het was een fantastische avond en ik kijk uit naar de volgende keer dat Rick het geld bijeen krijgt om een band samen te stellen en op te treden. Ik hoop echt dat iemand in Zuid-Amerika Rick vraagt voor opnamen op TV of van een CD. Er is echt nood aan een nieuw album van Rick met band én
zanger.
[Start Page] [Biografie] [Interviews] [Nieuws] [Bands] [Album Reviews]
[Recordings] [fotos] [Links] [Les Miserables] [Concert Review Archive]